Τα βραβεία του Διαγωνισμού - παραπομπές

Κυριακή, Ιανουάριος 07, 2007

Την ευγνωμοσύνη μου στο Δάσκαλο τής Καρδιάς και του Λόγου

1. Ολα άρχισαν από ένα Δικτυακό Πάρτυ με την ελεύθερη συμμετοχή σε διαγωνισμό για την καλύτερη ιντερνετική εμπειρία (κείμενο 200 λέξεων, περίπου).

2. Κατόπιν, εντοπίστηκαν (από τον Νίκο Δήμου) 115 έγκυρες έγκυρες συμμετοχές. [Αυτά τα 115 κείμενα τα τοποθέτησα σε ένα νέο μπλογκ, το diagwnsimos-sto-doncat (που έφτιαξα γι΄ αυτόν και μόνον τον σκοπό) κατά τέτοιον τρόπο ώστε να εξασφαλιστεί και το λινκ τού κάθε υποψηφίου: με κλικ πάνω στο όνομά του, βρίσκεστε αμέσως στο μπλογκ του.]

3. Την επομένη, ο ΝικόΔημος ανακοίνωσε τα βραβεία στο ποστ Η "Κυριακή" της Τετάρτης.

4. Τέλος, για να δείτε Τα επτά πρώτα βραβεία , πηγαίνετε εδώ: http://doncat.blogspot.com/2007/01/blog-post_116793338080673107.html

.
Με αγάπη - Παράγραφος

Οι 115 έγκυρες συμμετοχές

115 ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ (από τα 350 Comments) :

doctor said... [ 1 ]

Καλημέρα σε όλους.
Φεύγω για δουλειά, βάζω το χάρτινο καραβάκι μου στο νερό:

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ doctor:

"200 λέξεις φτάνουν για τραγωδία-fast food;
Τότε κάποιος πρέπει να στείλει επειγόντως sms στον Οιδίποδα για να τυφλωθεί αμέσως!
Η πιο γλυκιά διαδικτυακή εμπειρία μου είστε εσείς αγαπημένοι μου!
Άγνωστα σώματα, οικείες ψυχές.
Κοινόβιο ψυχών που ζει και τρέφεται με σκέψεις οι οποίες ταΐζουν την φωτιά του με εκρηκτικά.
Καταφύγιο μιας ειλικρίνειας που δεν τολμάς να βγάλεις στους οικείους σου.
Συζητήσεις που δεν κάνεις με φίλους γιατί θα σε περάσουν για τρελό.
Συνάντηση αμιγώς πνευματική που διευρύνει ορίζοντες και όχι οισοφάγους.
Αυτό το blog ένα βιβλίο που μιλάει,
μια μαριονέτα που κινεί τα νήματα μόνη της,
ο μίτος της Αριάδνης που απλώνει πίσω του ο Κοντορεβιθούλης.
Τότε καβαλάει ο Καραγκιόζης τον Βουκεφάλα και ο Μεγαλέξανδρος δεν έχει να φάει.
Αλλά και οι δυο πάντα αναρωτιούνται:
«Είμαι ζωντανός και ονειρεύομαι ή είμαι νεκρός και θυμάμαι;».

Εδώ απόσταγμα καθαρής σκέψης, απαλλαγμένης από ιδεολογικές αγκυλώσεις που φυλακίζουν τον ελεύθερο στοχασμό.
Το blog αυτό λιμάνι Οδύσσειας παύλας, οχυρό λογικής, Κούρος και Καρυάτιδα.
Κάποτε ήμουν ναυαγός σε μια θάλασσα χωρίς πάτο και ακτές, χωρίς νησιά και ξέρες.
Το blog αυτό φάρος ορθολογισμού, εκκλησία του (Νίκου) Δήμου,
όπου το Διονυσιακό παλεύει με το Απολλώνιο σε άγριο αιγαιοπελαγίτικο βράχο υπό το φως του καυτού ήλιου".

doctor

Τρι Ιαν 02, 08:17:38 πμ

dimitri said... [ 1 ]

Διακόσιες λέξεις για τον Μπερίσα..(που ήθελε να τον λένε "Τζο")

Χίος 1994, Γενάρης πρέπει να ήταν, άνοιξε η πόρτα του ξενοδοχείου και μπήκε μέσα ένας αθλητικός τύπος γύρω στα 25 με τζόκεϋ που έκρυβε το ξυρισμένο κεφάλι του. Μιλούσε σπαστά Ελληνικά και του ζήτησα διαβατήριο. «Το έχει η ομάδα» μου είπε. Έπειτα έβγαλε ένα απόκομμα εφημερίδας με τα κατορθώματά του. «Μηχανάκι ο Άντζιτς» έγραφε… Ήταν Σέρβος, αγωνιζόταν στα χαφ κι έβγαζε μεροκάματο στην Ελλάδα παίζοντας στις μικρές κατηγορίες. Τον θυμάμαι στο σαλόνι όλο το χειμώνα να διηγείται ιστορίες από αγώνες, να μου παραδίδει μαθήματα για πάσες, να με τραβολογάει στο γήπεδο της τοπικής ομάδας για τρέξιμο στα 15 μου. Το καλύτερο παιδί… πάντα χαμογελαστός, αλλά λίγο άτυχος με τις γυναίκες.. Τον ταλαιπωρούσαν, τον είχαν βρει μικρό σε ξένη χώρα, δεν ξέρω. Μόνο τότε δε γελούσε, όταν τον έπαιρναν τηλέφωνο γυναίκες. Πολύ ευαίσθητος για αμυντικό χαφ. Τελείωσε η σεζόν, και μας αποχαιρέτησε μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο ευγνωμοσύνης για τη φιλοξενία. Πριν λίγο καιρό διάβασα κάπου το μικρό του όνομα, «Πέριτσα» τον φώναζαν στην Ελλάδα, «Μπερίσα» μου είχε πει, κι αναρωτήθηκα τι να γίνεται. Χτύπησα το όνομά του στα Ελληνικά στο google και μετά από λίγα κλικ έτριβα τα μάτια μου, μήπως δε βλέπω καλά. Αυτό το απόκομμα δεν μπορούσε να το κρατήσει..

http://www.hri.org/news/cyprus/kypegr/2

Τρι Ιαν 02, 09:40:07 πμ

paragrafos said... [ 1 ]

Στην ιστοσελίδα τής Κυπριακής Δημοκρατίας, υπάρχει ένας χάρτης τού νησιού, εξαιρετικής ποιότητας και ακρίβειας. (Ακόμα και τη γειτονιά μου μπόρεσα να διακρίνω!)Εκείνο, όμως, που με συγκίνησε είναι ότι οι αρμόδιοι, για πρώτη φορά μετά το ΄63, συμπεριέλαβαν και το άλλοτε ακμάζον νησάκι (ξερονήσι σήμερα), τη Λευκανσία, που βρίσκεται στα ανοιχτά τής Πάφου και δεν καμία έχει σχέση με τη... Λευκωσία.

Κατά τον Ηρόδοτο, ονομάστηκε Λευκανσία, επειδή προμήθευε τον πέρση βασιλιά (στην Ασία) με λευκή πέτρα. Γι΄ αυτό, ακόμα και σήμερα, με λίγη φαντασία, βλέπεις παντού, κάτω από τα λιγοστά, ξεψυχισμένα πεύκα, να αναδύονται προαιώνια νταμάρια, που θυμίζουν σακατεμένα αμφιθέατρα.

Επί Αγγλοκρατίας καταμετρήθηκαν 23 μουσουλμάνοι και 85 χριστιανοί, όλοι τους ντόπιοι ψαράδες, που είχαν υποστεί μία πρωτόγνωρη, διττή ώσμωση: γλωσσική (οι χριστιανοί μιλούσανε μια παράξενη ελληνοτουρκίζουσα διάλεκτο, ενώ οι μουσουλμάνοι ένα ασυνήθιστο τουρκοελληνίζον ιδίωμα) και θρησκευτική (αμφότεροι πηγαίνανε στο τζαμί και την εκκλησία).

Μετά την Ανεξαρτησία, οι Λευκανσιάτες απαίτησαν να αναγνωρισθούν ως ξεχωριστή εθνότητα, κάτι που εξόργισε τις επίσημες κοινότητες Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, οι οποίες, επιτέλους, συμφώνησαν σε κάτι: να απορροφήσουν με το στανιό τούς ομοθρήσκους τους Λευκανσιάτες.

Κανείς πια δεν θυμάται τη Λευκανσία. Και στον χάρτη, όταν τη δείτε, σας παρακαλώ, μην την μπερδέψετε με τη Λευκωσία.


Με αγάπη - Παράγραφος

Τρι Ιαν 02, 10:34:05 πμ

insight said... [ 1 ]

Για το δικτυακό πάρτι / Διαγωνισμό. 200 λέξεις. Ονόματα καιτοποθεσίες έχουν αλλαχτεί για λόγους προσωπικών δεδομένων. Ευτυχισμένο το καινούργιο φ έτος.Ήταν καλοκαίρι λίγα χρόνια πριν, όταν στο ICQ μου μίλησε μια ελληνοαυστραλλέζα από Μελβούρνη.

H ΄΄σκορδόπιστη΄΄ ξεκίνησε με την ιερά εξέταση (ηλικία, επάγγελμα, ύψος, χρώμα ματιών, κτλ). Μια εβδομάδα μετά μου έστειλε φωτογραφία της, όπου έμοιαζε με νταλικέρη αλλά στην θηλυκή του έκδοση. Έστειλα μια φωτογραφία μου από την εποχή που ήμουν νέος και ωραίος.

Έρωτας κεραυνοβόλος!!!. Ακολούθησε τηλεφώνημα. Γέλαγα με τα σπαστά ελληνοαγγλικά της, αν και μου τόνισε με νόημα ότι ΄΄εγώ είμαι 110% ελληνίδα αγόρι μου΄΄. Έλεγε ότι πάθαινε ταχυπαλμία με τη φωνή μου (I got my thrills).

Άρχισα να βρίσκω άπειρα emails και offline messages με ερωτικές εξομολογήσεις, kitsch καρδούλες και αρκουδάκια και να δέχομαι τηλεφωνήματα.

Με προσκάλεσε στην Αυστραλία, στέλνοντας φωτογραφίες του ροζ δωματίου της με το υμίδιπλο κρεβάτι και το χειρότερο, δικές της φωτογραφίες πάνω στο κρεβάτι.

Ο τυφώνας Ρίτσα κλιμακωνόταν παρά την ευγενική μου απόρριψη. Προσπαθούσα να φανώ βαρετός δίνοντας ηλίθιες απαντήσεις και το μόνο που κατάφερα ήταν να μου δηλώσει ότι έχουμε τηλεπάθεια και μπορεί να μαντεύει τις απαντήσεις μου.

Τα Χριστούγεννα την βρήκα να με περιμένει έξω από το σπίτι μου!!

(Αργότερα έμαθα ότι την περίοδο εκείνη παιζόταν σε Ελλάδα και Αυστραλία ένα σίριαλ με ελληνοαυστραλλέζικους έρωτες και πρωταγωνιστή τον Αλέξη Γεωργούλη)

Τρι Ιαν 02, 10:43:37 πμ

τρολλ said... [ 1 ]

Στο ιντερνετ γνωρισα την πουτανια .Tον ερωτα. Tην ζεστασια της φιλιας.Eνιωσα παντογνωστης γκουγκλαροντας. Aκονισα τον νου μου κανοντας Gehirntraining .Απεκτησα αυτοκινητο αξιας 10.000 με 189.5 ευρω.Προσευχηθηκα.Εγινα παιδι.Εκλαψα και δακρυσα γελοντας.Τιποτα απο ολα αυτα δεν μπορει να συγκριθει..με το ΑΛΛΟ..Tην ανακαλυψη της ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ και την αναγκη της ριζικης αναθεωρησης της Φυσικης που μεκανε,να ακουσω τον Τσε να μου μιλαει για το αδιανοητο , να νιωσω τον Αινσταιν, να με στρωνει τα μαλια με το σαλιωμενο χερι του,να κοιταξω στο δεξι ματι μεσα απο τον φακο του τηλεσκοπιου τον Γαλιλαιο φωναζοντας και ομως δεν υπαρχει,να δω τον Αλφεδρο Νομπελ να με χαμογελα ,τον Αριστοτελη να με αποκαλει "προεγγονε μου",προσβαλοντας τον κατσικοκλεφτη προπαππου μου και εμενα μεταμορφωμενο σε Gladiator με μοναδικο οπλο το ακονισμενο μου νου να παλευω τις ανικητες βαθεια ριζωμενες βεβαιοτητες ολων χωρις να μαι επιστημονας.
Μοναδικη εμπειρια.

Τρι Ιαν 02, 10:46:53 πμ

Nikos Dimou said... ΜΑΡΙΑ ΧΝΑΡΑΚΗ [ 1 ]

Από την Κρήτη και την παλιά μου φίλη Μαρία Χναράκη (καθηγήτρια σε Αμερικανικό Πανεπιστήμιο) ήρθε αριστουργηματική μαντινάδα στολισμένη με ρόδι (δεν μεταφέρεται, φανταστήτε το):


Τα’ μαθες φτερωτέ Ερμή του Δήμου τα μαντάτα
Στις δυο Γενάρη θ’ ακουστεί στο μπλογκ του μια καντάτα.

Εκειά συντέκνοι πάμπολλοι θα σμίξουνε παρέα
Και θ’ ακουστούν οι μπαλωθιές του μπλογκ εις στον αέρα.

Έναν καλό υπολογιστή θα βάλουν στο μιτάτο
Και θα πουλούν στο ίντερνετ το γάλα τω προβάτω.

Μου’ παν π’ αλλαξοπίστησαν κι έπαψαν να λατρεύγουν
Και μόνο το μπλογκάκι του λογούνται και γυρεύγουν.

Kαι πώς να τ' αποχωριστούν, και πώς να του μακρύνουν
Και πώς να ζήσουν δίχως του, το δίκτυο ν’ αφήνουν;

Απ’ της οθόνης το κελί ποτέ ντους πια δε βγαίνουν
Ολημερίς του τραγουδούν, λογάκια του υφαίνουν:

«Εφτά ’τανε τα θαύματα πριν απ’ τη γέννησή σου,
Κι εγενήκασι οκτώ με την εμφάνισή σου».

«Το οπλικό το σύστημα του Laden, Don γατούλα,
Έχεις και μας κατάντησες Manhattan την καρδούλα».

«Εσάρωσες τη σκέψη μας, τυφώνα μας, Κατρίνα,
Ασία, Ευρώπη, Αμερική, με έδρα την Αθήνα».

«Όντε πεθάνουμε βάλτε μας το μπλογκ μέσα στο μνήμα,
Μας μη μας θάψετε βαθειά γιατί δε θα ’χει σήμα».

Σήμερο μέρα λαμπυρή, γλυκύς καιρός αρχίζει,
Κι ο Δήμου στη μπλογκόσφαιρα το ριζικό ντου ορίζει.

Και του καιρού χαιράμενος και γλυκοσαλισμένος,
Απ’ τ’ άδικο κι απ’ το κακό να’ναι ξεμιστεμένος.

Όσες χιλιάδες πρόβατα στην Κρήτη έχουν κλέψει,
Τόσες ευχές και πιο πολλές το μπλογκ του να του πέψει.

Ως είναι στο ρόγδι οι καρποί σφιχτά αγκαλιασμένοι,
Έτσι να’ ναι κι οι μπλόγκερς του σφιχτοροδοπλεμένοι.

Μαρία λεν τη στιχουργό και στη γενιά Χναράκη
Και δύναμη στην ξενητιά τση δίνει το μπλογκάκι.

Γι’ αυτό ελυπηθήτε την πριν μπει στ’ αεροπλανάκι,
Και για τούτο το ποίημα χαρίστε της μπλουζάκι.

Τρι Ιαν 02, 11:09:23 πμ

apousia said... [ 1 ]

Καλή χρονιά και πάλι σε όλους σας!
Χρόνια πολλά στον Don,με την ευχή να βάλει και 20 κεράκια στην τούρτα του.

(Αλήθεια,όποιο blog δεν είναι beta,γιατί ''τρώει'' το avatar?)

Το πρώτο χνάρι μου στον Ν.Δ. και αλλού, το άφησα στα μέσα του Φλεβάρη.
Έκτοτε,κάτι αστείο ή ακραία εντυπωσιακό σε μένα δεν συνέβη.
Δυσάρεστη ιντερνετική εμπειρία ναι,είχα!
Μα ό,τι πικρό,δεν καταγράφεται,σπρώχνεται πίσω,στη λήθη...

Στο συγκινητικό θα σταθώ λοιπόν.
Κατά την τελευταία πολύμηνη αποχή μου-στο δεύτερό της ήμισυ αναγκαστική,μη ηθελημένη-πήρα πάμπολλα mails από bloggers με τους οποίους δεν είχα ανταλλάξει ποτέ σκέψεις κι επισκέψεις.

Είδα λοιπόν και κράτησα,πως στην απρόσωπη και ψυχρή μπλογκόσφαιρα,υπάρχουν ΩΡΑΙΟΙ άνθρωποι!
Πίσω απ'το νικ υπάρχει,ναι,ο φορέας ενός ήθους,μιας ευγένειας και μιας ποιότητας που συνηθίσαμε να πιστεύουμε πως έφυγε ανεπιστρεπτί.
Δεν έφυγε!

Είδα πως οι παρέες υπάρχουν ακόμα, και λειτουργούν ενίοτε σαν νερό σε απαρήγορη έρημο.

Είδα πως η ίδια και απαράλλαχτη ηλεκτρονική γραφή,κρύβει πίσω της κωδικοποιημένα,όχι τα δαχτυλικά,μα τα αποτυπώματα της ψυχής του καθενός.

Ας προσπαθήσουμε να τα αποκωδικοποιήσουμε και να τα αγαπήσουμε!

Να η πρόκληση!

Τρι Ιαν 02, 11:27:25 πμ

Ήλεκτρο_Λόγος said... [ 1 ]

Η συνάντηση

Εκείνο το πρωινό του Σαββάτου ήμουν αποφασισμένος να τελειώσω με αυτή την υπόθεση. Δεν άντεχα να βρεθώ άλλη μια φορά πρόσωπο με πρόσωπο, σε εκείνο το περιβάλλον που πάντα συναντιόμασταν και που πάντα αισθανόμουν άβολα. Ήθελα άλλωστε να ήμουν εντός προθεσμιών όπως πολλές φορές μου είχε αναφέρει. Ναι είχε τέτοιο χαρακτήρα που ΑΠΑΙΤΟΥΣΕ να της αναφέρομαι και μάλιστα σε συγκεκριμένες ημέρες . Πήρα λοιπόν τις σημειώσεις μου (Τρία μεγάλα φύλλα είχα για να μην βρεθώ εξ απροόπτου) και βάλθηκα να επικοινωνώ μέσω internet. Είχα μεγάλη ανησυχία γιατί πρώτη φορά έκανα κάτι τέτοιο. Στην οθόνη οι εικόνες ερχόντουσαν βασανιστικά αργά ( με dial up σύνδεση στα 33600 bps τι περίμενα; ). Η επικοινωνία μας, αν και ξεκίνησε διστακτικά, προχωρούσε από το καλό στο καλύτερο. Ευτυχώς το ραβασάκι μου ΄΄απαντούσε΄΄ σε όλες τις ερωτήσεις που μου τέθηκαν ,ήμουν ΤΕΛΕΙΑ προετοιμασμένος. Αναρωτιόμουν γιατί δεν εφαρμόζουν οι περισσότεροι Έλληνες την ίδια μέθοδο. Είναι ιδανική ακόμα και με χαμηλή ταχύτητα. Η εμπειρία έφτασε στο κορύφωμα της και ένιωσα πολλή μεγάλη ικανοποίηση όταν αντίκρισα την τελευταία πρόταση στην οθόνη.
«ΝΑΙ» .Φώναξα με ευχαρίστηση.
Οι λέξεις ήταν πεντακάθαρες : Η φορολογική σας δήλωση υποβλήθηκε με επιτυχία.


ευχαριστώ για την προσοχή και εύχομαι στον DON χρόνια καλά

Τρι Ιαν 02, 11:43:35 πμ

mtryfo said... [ 1 ]

Καλημέρα σας
Η δική μου «ιστορία» και οφείλω να ομολογήσω ότι είναι η πρώτη φορά που την διηγούμαι. Ούτε στους δικούς μου δεν τόλμησα να την πω γιατι δεν θ άντεχα την καζούρα....
Λοιπόν...

Πρωτάρα (προς 3ετίας) στο διαδίκτυο ψάχνω με μανία τι άλλο? Αυτό που μου πρότειναν φίλοι...τάβλι. Μπαίνω λοιπόν στο msn.games και ώ του θαύματος ολόκληρο chat room με παίκτες. Η χαρά του πρωτάρη..
΄Ερχεται ο πρώτος παίκτης,μια χαρά πάμε, παίζουμε το ευχαριστιόμαστε. Ύστερα από λίγο αρχίζουν οι ερωτήσεις… από πού είστε? παντρεμένη? παιδιά? θέλετε να συζητάμε? Θέλετε αυτό? Θέλετε εκείνο? Μήπως ε κ ε ί ν ο ??? Έντρομη αποσυνδέομαι… την πάτησα λέω στον εαυτό μου, έπεσα στην περίπτωση, δεν πειράζει θα ξαναδοκιμάσω (που να φανταστώ).
Ξανά απ την αρχή όλη η διαδικασία… φτάνουμε στις ερωτήσεις μπλα μπλα θα θέλατε «ε κ ε ί ν ο» ??? Ξανά τα ίδια, θυμωμένη «φεύγω»

Η περιέργειά μου όμως? Είπα στον εαυτό μου «Φαίνεται με τους άντρες συμβαίνει αυτό. Αν ψάξω απ τα ψευδώνυμα και καταλάβω ότι είναι γυναίκα, τότε???»

Και η τύχη μου χαμογελάει. ΓΥΝΑΙΚΑ η επόμενη συμπαίκτριά μου. Μες την καλή χαρά εγώ, αρχίζουμε το παιχνίδι, ανταλλάσσουμε απόψεις, μοιράζομαι και την εμπειρία μου με το «πέσιμο» που μου κάνανε οι άντρες, πολλά λολ για το πάθημά μου.
«Τι να κάνουμε darling οι άντρες όλο αυτό έχουν στο νου τους, ποτέ δεν φαντάζονται ότι υπάρχουν και διαφορετικές γυναίκες στο διαδίκτυο. Λοιπόν τι μπορούμε να κάνουμε εμείς οι δυο???»

Ακόμη τρέχω…….

Τρι Ιαν 02, 12:01:40 μμ

giant13 said... [ 1 ]

Καλημέρα σε όλους, Γάτε περαστικά με το στομάχι, καλή δύναμη το πάρτυ αρχισε.

Στέλνω κάτι λιγότερο από 200 λέξεις με τα άρθρα μετρημένα και όπως ο Andy θέλω να προσμετρήσει γιά bonus.
Κόπιασα να το προσαρμόσω ακριβώς.

----------------------------

Η περιπλάνηση στο διαδίκτυο τις περισσότερες φορές οφείλονταν στο ψάξιμο
τεχνολογίας, γλωσσών προγραμματισμού,
συστημάτων πληροφορικής και δικτύων.
Από αγάπη μερικές φορές, για φωτογραφικές μηχανές, βιντεοκάμερες, συστήματα ήχου.
Φυσικά μη παραλείψω και τα αυτοκίνητα και τους αγώνες αυτοκινήτου, άλλη μεγάλη
μου αγάπη.
Μια μέρα λοιπόν πριν ένα χρόνο περίπου βλέπω την ιστοσελίδα του Καββαθά των 4Τ.
Το μυαλό μου αμέσως πήγε στον Γάτο που για πολλά χρόνια τον γνώρισα μέσα από εκεί.
Αυτό ήταν, τις επόμενες τιγμές είχα , μέσα απ το Google, τον Νίκο Δήμου μπροστά στην
οθόνη του υπολογιστή.
Η χαρά και η συγκίνηση μου μεγάλες. Το σπουδαιότερο απ’ όλα τα Επίκαιρα!
Ολοζώντανη επικαιρότητα απ τον Δήμου, ώσπου ήρθε η στιγμή του πρώτου blog, η χαρά ακόμη μεγαλύτερη μαζί και ένα
συναίσθημα που δεν μπορώ να περιγράψω.
Καθημερινή επαφή σχεδόν ωριαία θα έλεγα με τον Γάτο και όχι μόνο. Πολλά αξιόλογα
πρόσωπα έστω ανώνυμα, με γνώσεις και απόψεις, που βοήθησαν να μάθω πολλά αυτούς τους μήνες και να αναθεωρήσω άλλα τόσα.
Αν σας ανέφερα με τα nicks, θα χρειαζόμουν
300 λέξεις και σίγουρα θα παρέλειπα κάποιον. Άγνωστοι μα τόσο κοντινοί φίλοι μου σας
ευχαριστώ όλους.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε σένα Νίκο τον οικοδεσπότη μας.

Τρι Ιαν 02, 12:08:07 μμ

proinos said... [ 1 ]

Χρόνια Πολλά ΝΔ
και θερμές ευχαριστίες

proinos + συμμετοχή:


Πολλά χρόνια πριν.

Double-click στο εικονίδιο που συνδέει τον φθηνό υπολογιστή μου με το Internet.
Αυτή είναι η πιο συγκλονιστική, πιο εντυπωσιακή μου εμπειρία με το διαδίκτυο!

Τα λίγα δευτερόλεπτα πριν ανοίξω τον browser, με υπόκρουση τα beeps του εξωτερικού modem.
Η αίσθηση της σύνδεσης του ελάχιστου με το απόλυτο.

Προσμονή, λαχτάρα, θαυμασμός, ικανοποίηση.
Δύναμη επικοινωνίας, πρόσβαση στην πληροφορία, γκρέμισμα συνόρων.

Και εσείς. Που σας βρήκα και ας μην σας έψαχνα.
Χάρις στο ποντίκι μου (στην αρχή)
και σέ ένα Γάτο (αργότερα).

Τρι Ιαν 02, 12:11:42 μμ

Yannis H said... [ 1 ]

Με το πρώην κορίτσι μου δεν τα πήγαινα πλέον καλά. Μια από τις διεξόδους από τη σχέση ήταν το ίντερνετ. Έμπαινα και πιο πριν, σε φόρουμ συζητήσεων, αλλά όσο πιο άσχημα πήγαιναν τα προσωπικά μου, τόσο πιο ‘προσωπικός’ γινόμουν στα σχόλιά μου και άφηνα υπονοούμενα – ιδίως σε χρήστες του άλλου φύλου με τη ‘σωστή’ ηλικία και μέρος διαμονής.

Κάποια στιγμή άρχισα να συνομιλώ με μια χρήστη, σχετικά καινούρια. Της είπα όσα μ’ ενοχλούσαν στη σχέση, έδειξε κατανόηση και κλείσαμε ραντεβού. Λίγο πριν την κρίσιμη ώρα με επισκέπτεται το κορίτσι μου. «Έλεγα να πάω όντως στο ραντεβού, να δω τα μούτρα σου» μου είπε.

Τόσον καιρό μιλούσα μαζί της… Με είχε προσεγγίσει έντεχνα, με κολάκεψε εκεί που ήξερε ότι μου αρέσει και άφησε τα πράγματα να εξελιχθούν. Διπλή απιστία: εγώ είχα προβλήματα μαζί της, αλλά δεν έπαιζα μαζί της προσωπικά.

Μήνες μετά που χωρίσαμε, κι ενώ είχα επιστρέψει στον παλιό μου εαυτό, διαπίστωσα μια παρόμοια κίνηση από κάποια άλλη χρήστη στο φόρουμ που σύχναζα. Ανταποκρίθηκα και ιδιωτικά, της έστειλα, σαν δώρο, τους επόμενους αριθμούς του τζόκερ: σχημάτιζαν τον αριθμό του κινητού της πρώην μου. Εξαφανίστηκε αμέσως και δεν ξαναμιλήσαμε – δικτυακά ή δια ζώσης.

Τρι Ιαν 02, 12:40:05 μμ

chris said... [ 1 ]

Έχω τη διπλή ιδιότητα να ανήκω στους υποστηρικτές της επέμβασης στο Ιράκ αλλά και στους υποστηρικτές της επέμβασης στην Πρώην Γιουγκοσλαβία. Πιστεύω στην οικουμενικότητα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και είμαι ενάντιος σε κάθε μορφή τυραννίας. Η στάση της κοινής γνώμης και η κατασκευή των πολιτικών ειδήσεων στη χώρα μου με είχαν απελπίσει. Δεν ήμουν ο μόνος. Κάποιοι φίλοι μοιραζόμασταν τις ίδιες σκέψεις. Δεν τολμούσε όμως κανείς να τις υποστηρίξει δημόσια. Παρακολουθώντας τους τελευταίους μήνες τις ακροβασίες των ελλήνων μπλόγκερ – με αφετηρία το μπλογκ του λοξού γάτου ντον – τα ηλεκτρονικά κύματα του διαδικτύου με οδήγησαν στις όχθες του Euston Manifest. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία ανθρώπων που απευθύνεται σε όσους θεωρούν την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ζήτημα αρχής. Την πρωτοβουλία αυτή την ξεκίνησε ο Νόρμαν Γκεράς – με αφορμή τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις και κυρίως για να αντιπαρέλθει το συγκρητισμό που έχει κατακλύσει τη δημοσιότητα της δική του χώρας - και υποστηρίζεται από διάφορους μπλογκερς. Εδώ και κάμποσο καιρό νιώθω πολύ πιο άνετα. Η διάδραση με την κοινότητα του μανιφέστου έχει αναβαθμίσει την ποιότητα της καθημερινότητάς μου. Στην προ-ίντερνετ και προ-μπλόγκινγκ εποχή υπήρχε ένα μότο που έλεγε: fight or flight. Σε μια δύσκολη κατάσταση ο αντιρρησίας μπορούσε είτε να σταθεί και να πολεμήσει είτε να σηκωθεί και να φύγει. Σήμερα, λόγω του μπλόγκινγκ και του ίντερνετ, το μότο μπορεί εύκολα να αλλάξει σε: flight and fight!

Τρι Ιαν 02, 01:02:56 μμ

sotomi said... [ 1 ]

Χρόνια Πολλά στον μόλις 1 έτους doncat!
Η ιστορία:
Σάββατο, φθινόπωρο του 1998: συζήτηση σε chat στον server της HOL (#oceanos:online παιχνίδια, ανέκδοτα, τεχνικές πληροφορίες). Κάποιοι λένε ανέκδοτα, σχολιάζω, γελάω, έχω μεταφερθεί αλλού με τη μεγάλη παρέα μου. Διασκεδάζω σε full mode.
Ενδιάμεσα ακούω κάτι τσσσσοουυυυφφ-τσσσσοουυυυφφ. Δυνατός ήχος από το περιβάλλον. Σκέφτομαι: "πάλι φασαρία από τους γείτονες, κανείς δεν μπορεί να ησυχάσει εδώ".Ο ήχος συνεχίζεται...και ξαφνικά θυμάμαι!!!!Είχα βάλει πριν πολύ ώρα αυγά να βράσουν...τα οποία είχαν γίνει καρβουνιστά!!! Για τα σκουπίδια και η κατσαρόλα!
«Επέστρεψα» απότομα σπίτι και έτρεχα και δεν έφτανα να μαζέψω τα καμμένα!
Η διασκέδαση όμως εκείνης της ημέρας μου έχει μείνει αξέχαστη!
Joy to the Net!

Τρι Ιαν 02, 01:04:40 μμ

ladybug said... [ 1 ]

Καλή χρονιά σε όλους!
Χρόνια Πολλά στο blog, στον ΝΔ, στον don!
Συγχαρητήρια για την εξαιρετική ιδέα σε σας, στον andy, και φυσικά στον reactor.
Πάντα τέτοια!


Σας στέλνω κι εγώ μια μικρή ιστοριούλα...


Μπήκα σ’ένα chat από περιέργεια, λίγη μοναξιά και πολλή βαρεμάρα.
Έγραψα ένα δειλό «γεια» και η παρέα με υποδέχτηκε πολύ ζεστά. Είπαμε τα βασικά και αμέσως αρχίσαμε να μιλάμε για μουσική- ήταν το θέμα του chat .
Υπήρχε ένας τύπος απ’όλη την παρέα, που μου φαινόταν εξαιρετικά αστείος.
Δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω σπίτι και να μπω στο chat για να «συναντηθούμε».
Σιγά –σιγά αρχίσαμε να λέμε περισσότερες λεπτομέρειες για τις ζωές μας, τις δουλειές μας…
Δεν ξέρω γιατί αλλά επέμενε να του πω συγκεκριμένα τι δουλειά κάνω, πώς λένε την εταιρία, τι θέση έχω…Με ενόχλησε λίγο η επιμονή του αλλά του είπα…
Και τότε ανακαλύψαμε ότι είναι…πελάτης μας!
Γελάσαμε πάρα πολύ, τόσα χρόνια μιλούσαμε στο τηλέφωνο χωρίς να έχουμε ποτέ συναντηθεί, τυπικά, στον πληθυντικό πάντοτε, ενώ τα βράδια πειράζαμε ο ένας τον άλλο μέχρι θανάτου, ανοίγαμε τις ψυχές μας, λέγαμε πράγματα που ίσως δεν είχαμε τολμήσει ποτέ να πούμε στους δικούς μας ανθρώπους.
Μου στάθηκε πολύ σε μια δύσκολη στιγμή που περνούσα τότε και φυσικά συναντηθήκαμε και έκτοτε είμαστε δύο καλοί φίλοι που -δυστυχώς- τους χωρίζουν αρκετά χιλιόμετρα.

Τρι Ιαν 02, 01:09:17 μμ

Ναυαγός said... [ 1 ]

Η πρώτη μου φορά.

Ντρέπομαι να το πω,΄όμως… ήμουν φοιτητής στο πρώτο έτος και ακόμα δεν το είχα κάνει. Ήταν, θυμάμαι, τέλη Δεκέμβρη, με είχε πιάσει απελπισία και αποφάσισα να το αλλάξω αυτό πριν περάσει ακόμα ένας χρόνος.

Περπάτησα στην Τσιμισκή και στάθηκα για λίγο έξω από την κόκκινη πόρτα. Έψαξα στην τσέπη μου από άγχος μήπως είχα ξεχάσει τα λεφτά. Μπήκα μέσα. Ένας χοντρός με μουστάκι και χρυσό δόντι μου έδειξε που να πάω.

Κάθισα ακριβώς απέναντί της. Τώρα έπρεπε να κάνω όσα είχα διαβάσει στα περιοδικά κι όσα άκουγα από φίλους σε συζητήσεις..2 φορές με το δάχτυλο μου στο σημείο «Ν» θα ήταν αρκετές.

Λόγω τρακ, χρειάστηκαν τελικά πολύ περισσότερες προσπάθειες, όμως στο τέλος τα κατάφερα, συντονίστηκα και την άναψα.

Είχε επιτέλους φτάσει η μεγάλη στιγμή. Ήμουν έτοιμος να ζήσω την εμπειρία που θα μου άλλαζε τη ζωή. Πήρα μια βαθιά ανάσα, κοίταξα το επίμαχο σημείο, ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να κάνω και λίγες μόνο στιγμές πριν μπω… μου έπεσε.

Εποχές PSTN στα NETCAFE. Έπεσε η σύνδεση, κρέμασε ο Netscape Navigator, κόλλησε και η οθόνη. Καταστροφή ήταν η πρώτη μου φορά. Τελείωσα πριν καλά – καλά μπω … στο Internet.

(189 λέξεις)

Τρι Ιαν 02, 01:34:26 μμ

numb_jg said... [ 1 ]

Το πρώτο μου blog το έφτιαξα τον Αύγουστο του 2005, αλλά το διέγραψα κακήν κακώς στις αρχές του 2006 για λόγους ανωτέρας βίας.

Πέρυσι την Πρωτοχρονιά ο μικρός μου αδερφός, επειδή τσατίστηκε που δε βρήκε το φλουρί στη βασιλόπιτα (το βρήκα εγώ), αποφάσισε να με εκδικηθεί με έναν μάλλον διαδραστικό τρόπο. Βρήκε το password (το είχα γράψει σε ένα χαρτί), μπήκε στο blog, είδε τα links και άρχισε να αφήνει διάφορα σχόλια. Σε κάποια ιστολόγια με ποιήματα έγραψε ότι όλα είναι κακές απομιμήσεις του Ελύτη, σε πολιτικά ιστολόγια έγραψε ότι είναι υπέρμαχος του χιτλερισμού, σε ένα λογοτεχνικό έγραψε ότι όλες οι ιστορίες είναι κακέκτυπα του Πόε, ενώ σε πολλά άλλα έγραψε ότι είναι ευχαριστημένος που δεν είναι τόσο ηλίθιος, όσο αυτός που υπέγραφε το ποστ. Το χειρότερο είναι ότι σε όλα τα σχόλια άφηνε και τον αριθμό του κινητού μου και το πραγματικό μου όνομα. Γι αυτό και παραξενεύτηκα όταν άρχισα να δέχομαι υβριστικά μηνύματα και τηλεφωνήματα από κάποιους που απειλούσαν να με λιανίσουν. Όταν κατάλαβα τι είχε συμβεί, διέγραψα το μπλογκ στο άψε-σβήσε, άλλαξα αριθμό κινητού και ο μικρός μου αδερφός βρέθηκε με κατάγματα στο νοσοκομείο.

Πάντως φέτος βρήκε το φλουρί στη βασιλόπιτα και όλα είναι μέλι-γάλα. Μάλλον.

Τρι Ιαν 02, 01:44:00 μμ

synas said... [ 1 ]

Μια ανάποδη αγκινάρα...

Ένας blogger, που γνώρισα πρόσφατα, σύγκρινε τον άνθρωπο με παστίτσιο, με κρεμμύδι, με άτομο-σωματίδιο της φυσικής.

Εμένα μ’ αρέσει η αγκινάρα. Τρώω τα φύλλα της σιγά-σιγά σαν πασατέμπο κι όταν επιτέλους φτάσω στην καρδιά της, την απολαμβάνω σχεδόν με ευλάβεια.

Ο χωρόχρονος όμως στο Internet αλλάζει διαστάσεις, συρρικνώνεται, απλώνεται, διασκορπάται... Όλα γίνονται κάπως αλλιώς.

Κάπου στο Θερινό Ηλιοστάσιο ήρθε μέσα απ’ το PC μου το καλοκαίρι με την μορφή μιας περίεργης αγκινάρας. Είχε την καρδιά απ’ έξω και τα φύλλα από μέσα. Όλη της η ουσία ήταν εξίσου απλωμένη και στα φύλλα. Στα φύλλα που αργά-αργά της πρόσθεσε ο χρόνος, οι εμπειρίες, η ζωή.

Με την πρώτη ματιά είδα την καρδιά. Τώρα εξερευνώ ένα-ένα τα φύλλα της, το κάθε ένα έχει άλλη γεύση. Και η καρδιά μόνο τα δένει σ’ ένα σύνολο. Απ’ έξω προς τα μέσα.

Αυτή είναι η εμπειρία μου από το Internet. Μια ανάποδη αγκινάρα...

Τρι Ιαν 02, 01:54:43 μμ

MainMenu said... [ 1 ]

Εγώ θα είμαι σύντομος...η μέρα που κατάλαβα τι θα πει δίκτυο ήταν συγκλονιστική. Κατάλαβα ότι μπορώ να βγαίνω από τη μοναξιά μου παρέα με το Μίκυ Μάους, το Νίκο Δήμου, το Ζορό και τον andy dufresne...πάνω κάτω με τους ίδιους που με συντρόφευαν και από τηλεοράσεως...

Σήμερα ακούμε Μανο Χατζιδάκη Η μπαλάντα του Ουρί από Λέκκα

Τρι Ιαν 02, 01:55:37 μμ

McKat said... [ 1 ]

Χρησιμοποιώ το διαδίκτυο χρόνια, αν και όχι τόσα όσα οι βετεράνοι του είδους. Σαν χρήστης παρουσιάζω εξελικτικά στάδια. Το πρώτο περιείχε την επικοινωνία μέσω φόρουμ ή μέσσεντζερ, είχα μαγευτεί με τη δυνατότητα, κι έχω συναντήσει πολλά, όπως όλοι. Και τίποτα δεν με εκπλήσσει πια. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.

Υπάρχει κάποιο γεγονός στη διαδικτυακή μου εμπειρία που θεωρώ κορυφαίο. Παρακολούθησα τη γέννηση και την κατοπινή πορεία της ανταπόκρισης και συσπείρωσης χρηστών, από διάφορα μήκη και πλάτη, σε συμπαράσταση στο ειλικρινές και ευγενικά ευαίσθητο ξετύλιγμα του προβλήματος ενός ανθρώπου. Έντονη συμπαράσταση, έντονη συμπόρευση και πολύ συγκινητική.

Παρακολούθησα την εξέλιξη όχι μόνη, αλλά από κοινού με στενό μου φίλο. Στη ζωή μας το διαδίκτυο έχει ενεργό συμμετοχή. Το κουβεντιάζουμε, σχολιάζουμε κλπ. (καμιά φορά αυτό με ενοχλεί, μου θυμίζει πόσο κορόιδευα τη μάνα μου και τις αδελφές της όταν μιλούσαν για τους ήρωες των σήριαλ που παρακολουθούσαν) Αλλά… ξεφεύγω…

Παίρνοντας παράδειγμα εμάς, έχω την αίσθηση πως πολλοί συμμετέχοντες στην ιστορία βίωσαν και οι ίδιοι κάποιες εσωτερικές διαδρομές. Φωτεινές, καλές.

Ελπίζω και εύχομαι να έχουν βάθος. Να μην είναι η προσφορά εύκολα δοσμένη από τη ζεστασιά της καρέκλας μας, την οχύρωση πίσω από την οθόνη και τη μη αναστάτωση του ρου της δικής μας ζωής.

Τρι Ιαν 02, 02:33:59 μμ

neutrino said... [ 1 ]

(να η ιστοριουλα μου.. Ευχαριστουμε don. Για ολα.)

Το Κρυφό Ταλέντο
(Και η Γλυκειά Ελευθερία του Διαδικτύου)

Άνοιξε ξαφινκά ενα τετράγωνο από το σπίτι μου. Σπάνιες ταινίες, φιλικοί άνθρωποι, ωραίες συμβουλές. Επιτέλους, η χαρά μιας ‘σινεφιλ’ που μεγάλωσε σε γειτονιά χωρίς βιντεοκλαμπ. Πήγαινα σχεδόν κάθε μέρα, έπαιρνα κάτι, επέστρεφα κάτι άλλο. Εβλεπα μια ζωντανή παρέα, χαρούμενη, φιλική. Που όμως τη φοβόμουν.
Ενα απόγευμα σκέφτηκα να μπω στην ιστοσελίδα του μαγαζιού. Ήταν το link ενος blog. Σκόρπιες σινεσκέψεις, κινηματογραφικά νέα που δεν έβρισκες αλλού. Άρχισα να μπαίνω πιο τακτικά και να παρακολουθώ. Χωρίς να ξέρω ποιοί ακριβώς γράφουν. Ήταν οι ίδιοι που έβλεπα καθημερινά; Παρακολουθούσα τη δικτυακή παρέα να μεγαλώνει. Και ένιωθα ανωνύμως μέλος της. Ώσπου μια μέρα αποφάσισα να συμμετάσχω (με nick βέβαια). Ηταν για μια αναφορά στις Νύχτες Πρεμιέρας. Βρισκόμενοι εκτός Αθηνών, σκέφτηκα πως θα χρειάζονταν έναν «ανταποκριτή» να τους λέει τα νέα του αθηναϊκού σινεΦεστιβάλ. Εγώ θα πήγαινα, οπότε μισοαστεία μισοσοβαρά, προσφέρθηκα. Η δικτυακή απάντηση άμεση και μάλιστα ενθαρρυντικότατη. Μετά την πρώτη προβολή δεν ακολούθησα την παρέα μου. Γύρισα σκεπτική στο σπίτι. Άνοιξα το Word. Σκέφτηκα λίγο και άρχισα να γράφω. Ασταμάτητα. Σε μισή ώρα πατούσα το send. Απά τότε κάθε μέρα η ίδια δουλειά. Όταν επέστρεψα, μια καινούργια, ολοζώντανη παρέα με περίμενε με ανοιχτές αγκάλες. Και μια γωνιά σε εβδομαδιαία στήλη κινηματογραφικού περιοδικού.
(λέξεις 199)

Τρι Ιαν 02, 03:16:27 μμ

Christophorus said... [ 1 ]

Καλή Χρονιά σε όλους! Πολλές φορές να γιορταστούν τα γενέθλια του μπλογκ!
Ένα ευχριστώ στον Νίκο δήμου, κι ένα χάδι στον Don.

Και μια συμμετοχή:

Η Απότομη Προσγείωση

Άρχισα να κουβεντιάζω μαζί της σ’ ένα chat room ενός site για την ερασιτεχνική αστρονομία. Κεφάτη, ναζιάρα, παιχνιδιάρα… και με το ίδιο χόμπυ! Ο πάγος έσπασε έυκολα και γρήγορα… ξέρετε, «τ’ αστέρια μας φέρνουν πιο κοντά», κλπ. Ανταλλάξαμε εμπειρίες παρατήρησης, γνώμες για τηλεσκόπια της αγοράς, κάναμε πλάκίτσα… φλερτάραμε, εν ολίγοις.
Α, ονειρεύτηκα πολλές, πολλές νύχτες κάτω από τους έναστρους ουρανούς, με συντροφιά μου εκείνη, ένα καλό τηλεσκόπιο και τη μαγεία της νύχτας!

Με τα πολλά, ενέδωσε και μου έδωσε τον αριθμό του τηλεφώνου της.

Με τι χτυποκάρδι πήρα… και πώς όλα γκρεμίστηκαν, κονιορτοποιήθηκαν, εξατμίστηκαν, κάτω από το ασήκωτο βάρος των «ννι» και των «λλι»… Σαν να προσέκρουσε μετεωρίτης στον ανέφελο πλανήτη του ρομαντικού μου φλερτ…

Εξαφανίστηκα στα γρήγορα από το chat, λίγες μέρες μετά… Ελπίζω να μην στενοχωρήθηκε πολύ το κορίτσι, ήταν πολύ ευγενική και έδειχνε καλό παιδί.

Πείτε με ρατσιστή πρωτευουσιάνο, κι ίσως να έχετε και δίκιο…

Αλλά είμαι ακουστικός τύπος… τι να κάνω…

Τρι Ιαν 02, 04:38:47 μμ

monosmou said... [ 1 ]

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ monosmou: " Ο πρώτος διαδικτυακός μου εφιάλτης "

Χρησιμοποιώ το διαδίκτυο εδώ και κάτι χρόνια, για πολλούς και διάφορους λόγους η ουσία των λόγων αυτή ίσως δεν θα σας είναι και τόσο σημαντική όταν θα πρέπει να γράψω την δική μου διαδικτυακή εμπειρία, μιας και δε θα εξιστορήσω εμπειρία άμεση αλλά κάπως έμμεση που μου συνέβη . Θα σας περιγράψω λοιπόν τη πορεία του πρώτου μου διαδικτυακού εφιάλτη!
Πορεία, γιατί ο εφιάλτης έλαβε τα ερεθίσματα του πριν κοιμηθώ και αφού πρώτα είχα περάσει ακόμα μία μέρα "on line".
Η πρώτη ακτίνα ηλιακού φωτός με βρίσκει να βρίσκομαι πλησίον του πληκτρολογίου κάνοντας απ'την κούραση μια ασυνείδητη παύση δευτερολέπτων από το ολονύχτιο πλέον σερφάρισμα. Είχα γυρίσει όλους τους αγαπημένους μου διαδικτυακούς τόπους όπως συνήθως και το τελευταίο που θυμάμαι είναι πως η τελευταία μου βόλτα ήτανε σε ειδησεογραφικές ιστοσελίδες με περιεχόμενο.'Ηθελα να ενημερωθώ για το "τι τρέχει" στον κόσμο σήμερα.. Η αλήθεια είναι πως δε θυμάμαι καθόλου ποίες σελίδες ακριβώς, ίσως να έφταιγε κι μπύρα που κατανάλωσα παρέα πριν έξι ώρες και ήταν βαθμών 12! Βλέποντας στον firefox το extention του καιρού η εξωτερική θερμοκρασία ήταν -5 και μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση πως εγώ αντιθέτως ένιωθα ζέστη !..σε λίγο ξύπνησα ιδρωμένος, είχα κοιμηθεί στο αναπαυτικό πληκτρολόγιο του φορητού, καλή σας μέρα!

Τρι Ιαν 02, 05:03:23 μμ

lcb said... [ 1 ]

Εκεινο που ηθελα να κανω πιο πολυ απ ολα ηταν να ταξιδευω. Ηθελα να γυρισω ολο τον κοσμο και να τα δω ολα. Και οχι μονο μια φορα ει δυνατον. Το' φερε ομως ετσι και δεν τα καταφερα. Δεν μπορεσα ποτε ειτε για οικονομικους λογους η αλλους να παω στα μακρινα εκεινα που ονειρευομουνα. Τις ακριες του πλανητη, ωκεανους, νησια, λιμνες, παγετωνες, δρομους φιδωτους χωρις τελος.

Εδω και δυο μερες ομως ετοιμαζω το σακο μου. Δεν μαζευω και σπουδαια πραγματα, καρφι δε μου καιγεται, ενα δισακι ειναι. Η ουσια ειναι αλλη. Η ουσια ειναι οτι το ονειρο θα γινει πραγματικοτητα. Φευγω για το μεγαλο ταξιδι που ποτε μου δε μπορεσα. Στην αλλη ακρη του κοσμου. Σε τρεις μερες απο σημερα φευγω.
Πως αυτο; Να ναι καλα εκεινο το νεο σαιτ για ταξιδια το τραβελ...κατι δε θυμαμαι. Παει πλεον το εισιτηριο που ηθελε τρεις μισθους μονο του. Το κοστος εγινε πλεον αμελητεο. Οσο μια γραμμη γρηγορη.

Σε τρεις μερες λοιπον. Χτες πηρα τους κωδικους. On line βεβαια.
Διαβαζω: ωρα αναχωρησης 13:10. Αφιξη: +5min approx. Καθολου ασχημα.
Δεκα λεπτα πριν φυγω θα πληκτρολογησω ID, κωδικο και λοιπα.
Μετα θα περιμενω. Μολις λαβω επαληθευση ενα τελευταιο enter.

Μετα θα μπω μεσα στο monitor και θα περιμενω. Λενε οτι εχει πλακα η ολη διαδικασια.Σιγα σιγα ολα γυρω σου σκοτεινιαζουν και εσυ πεφτεις σε μια γλυκια υπνωση καθως το δικτυο σε αποσυνθετει.
Οταν φτανεις λενε οτι εχεις ζαλαδα που μπορει να κρατησει ωρες αλλα κομματια να γινει.
Σημασια εχει οτι σε πεντε λεπτουδακια εγω θα χω φτασει στην ακρη της γης.

Αυτα λοιπον. Για την ωρα. Εχω μια ανυπομονησια που δεν περιγραφεται μεχρι τοτε.
Σε τρεις μερες απο τωρα.
Στις 6 Ιανουαριου 2107.

Τρι Ιαν 02, 05:10:25 μμ

Dormammu said... [ 1 ]

Δεν είμαι και ο πιο κατάλληλος να μιλήσω για ιντερνετικές εμπειρίες. Δεν είχα σχεδόν ποτέ τον χρόνο να μπαίνω σε chat rooms, ή να παίζω on line παιχνίδια. Για να πω την αλήθεια, προτιμούσα και προτιμώ να σερφάρω «παρασιτικά». Εύρισκα ό,τι ήθελα στην ανεξάντλητη διαδικτυακή δεξαμενή, κατέβαζα τα αρχεία και τις εικόνες που ήθελα, ενίοτε θαύμαζα κι αυτούς που συντηρούσαν sites και δέχονταν να μοιραστούν τους θησαυρούς τους με μας τους υπόλοιπους, αλλά ποτέ δεν άφηνα ίχνος παρουσίας. Λάθρα βιώσας…. Η διαδικτυακή μου επικοινωνία εξαντλείτο σε (αραιή!) ανταλλαγή e-mail με ορισμένους συγγενείς και φίλους στις ΗΠΑ, ενώ ακόμα και στο site του ΝΔ, αν και διαβάζοντας τα επίκαιρα με γαργαλούσε το χέρι μου να του στείλω mail ώρες- ώρες, ουδέποτε το αποτόλμησα. Με την έναρξη του blog, τα πράγματα άλλαξαν κι αυτό που συμβαίνει εδώ κι ένα χρόνο, ομολογώ ότι δεν το είχα φανταστεί ποτέ (και δεν είμαι ο μόνος, σίγουρα!).

Το μοναδικό ιντερνετικό γεγονός που έχω να μοιραστώ μαζί σας, είναι μια σύμπτωση. Το καλοκαίρι του 1998 βρισκόμουν στο Connecticut. Μια μέρα απίστευτης βαριεστιμάρας, αποφάσισα να παίξω σκάκι on line. Είχα για nick το όνομα Peter και δεν φαινόταν πουθενά ότι ήμουν Έλληνας. Έπαιζα για ώρες μ’ έναν τύπο Jim από την Iowa. Καλός παίκτης. Όπως συμβαίνει κατά κόρον, ξεκινήσαμε παράλληλα και την κουβέντα. Τον ρώτησα πως είναι η ζωή εκεί που μένει, με τι ασχολείται (φοιτητής ήταν) και κάποια στιγμή άρχισε να με ρωτάει τι γνώμη έχω για τους …. Τούρκους! Μου φάνηκε πολύ αστείο και του έγραψα: Are you Greek..? Όπως αποδείχθηκε, ήταν! Απ’ όλον τον κόσμο, προφανώς πέτυχα για αντίπαλο στο σκάκι, τον μοναδικό Έλληνα στην Iowa !!!

Τρι Ιαν 02, 05:40:08 μμ

maika said... [ 1 ]

Kαλή χρονιά!
τέλεια ιδέα!!
μια συμμετοχή ...

Γυρνούσα ,δεν ξέρω για πόση ώρα... απο blog σε blog, απο post σε σχόλια και από σχόλια σε post και σε links και έβλεπα και φωτογραφίες και άκουγα και διάφορες μουσικές και όλες οι σελίδες μπροστά μου είχαν γίνει αχταρμάς...
Το μυαλό μου.. αχταρμάς κι αυτό..... και γράφω ένα σχόλιο,πατάω το publish και χωρίς να το ξαναδώ σβήνω τον υπολογιστή.

Λίγη ώρα μετά,μου μπήκε η ιδέα...
Λέω... βρε μπας....??..
Τρέχω ,βουτάω στα blogs,στα post,στα σχόλια και διαπιστώνω πως το σχόλιο που είχα γράψει δεν ήταν στο post που το είχα αφήσει.... Όχι δεν μου το είχε διαγράψει κανείς...
Αλλού νόμιζα πως το είχα αφήσει και αλλού το άφησα...

Ήμουν σίγουρη πως θα είχα γίνει ρεζίλι.... Το σχόλιό μου σε λάθος post... άρες μάρες,κουκουνάρες δηλαδή...
Έψαξα,έψαξα..... και ναι το βρήκα ... και όχι δεν ξεφτιλίστηκα...
Ευτυχώς το σχόλιό μου κόλλαγε γάντι στο post που ,χωρίς να το θέλει ,βρέθηκε...και το γλύτωσα το ρεζιλίκι! Ευτυχώς!!

Και ναι, ο Γκούφυ είναι και δικός μου θείος ...

Τρι Ιαν 02, 05:50:42 μμ

Zontas said... [ 1 ]

Διαφωνούμε συχνά με τον πατέρα μου, η αγάπη του για μένα είναι αδιαμφισβήτητη, αλλά δύο πράγματα είναι απίθανο να συμβούν: να συναντηθούμε σε μια κοντινή εκδοχή ή αντίληψη της πραγματικότητας ή να εκφράσουμε ρητά τα συναισθήματα μας ο ένας στον άλλον. Δεν υπήρξε ποτέ μάλλον πρόθυμος να δει με καλό μάτι τις επιλογές μου. Οι σπουδές μου δεν ήταν ποτέ το αντικείμενο που μου ταίριαζε, δεν επρόκειτο να μου διασφαλίσουν μια επαρκώς καλή ποιότητα ζωής, το κόστος τους ήταν τεράστιο σε σχέση με τα πιθανά οφέλη, είναι μερικά μόνο από όσα ήμουν υποχρεωμένος να ακούω κάθε φορά που συναντιόμασταν. Σημειωτέον δε, για τις επαγγελματικές μου επιλογές εξέφραζε τις ηπιότερες ενστάσεις.

Πριν μερικά χρόνια, την περίοδο που υπέστη ένα εγκεφαλικό – που του άφησε μια δεξιά ημιπάρεση και μια ήπια δυσφασία- οι σχέσεις μας ήταν στην καλύτερη τους εποχή. Είχαμε μεγαλώσει και οι δύο αρκετά ώστε να ελπίζουμε πως θα συνεννοηθούμε, πάψαμε να προσπαθούμε και, η αγάπη, χωρίς λόγια, αρκούσε για να περνάμε καλά όταν ήμαστε μαζί. Ο μπαμπάς από τεχνολογία δεν σκαμπάζει γρι, αλλά είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στη φυσιοθεραπεύτρια του. Από το η-μαίηλ της λάμβανα για δυό περίπου εβδομάδες μια παραλλαγή του ίδιου μηνύματος – σαγππα πολύ, σεπαω πολύ, σγπαω πολύ κλπ. Όταν συναντιόμαστε το μόνο που έλεγε είναι: "η Ν. λέει πως θα με ωφελήσει πολύ η χρήση του υπολογιστή". Το μήνυμα σταμάτησε να εμφανίζεται όταν κάποια μέρα απάντησα "κι εγώ".

Τρι Ιαν 02, 06:12:16 μμ

andy dufresne said... [ 1 ]

Το ντέρμπυ που έγινε περίπατος

Έχω δυο φίλους, τον Δ. και τον Μ,
δεν μπορώ να τους πω δημοσιογράφους.

Είναι απ’ αυτούς τους τύπους
που γνωρίζουν τα δισκάδικα καλύτερα απ’ τους υπαλλήλους,
έχουν δίσκους, βιβλία, περιοδικά που χρειάζονται δυο σπίτια για να τα στριμώξεις,
δεν υπάρχει μουσική πληροφορία που να αντέχουν να μην την μάθουν.

Έκαναν κόντρες ερωτήσεων μουσικών γνώσεων και δεν άφηναν ούτε μία αναπάντητη!

Κάποια στιγμή έκαναν το χόμπι επάγγελμα,
οπότε πείτε τους δημοσιογράφους.
Πάντως, αυτοί και να μην τους πλήρωναν, το ίδιο θα ’καναν...

Το ’95 τους γνώριζα ήδη χρόνια πολλά.
Περήφανοι κι οι δυο που δεν χειρίζονταν υπολογιστή,
προλαβαίνουμε να πεθάνουμε χωρίς να τον χρειαστούμε,
μου λέγανε.

Τους μίλαγα για το internet, υπερβολικός όπως κάθε ερωτευμένος, παθιασμένος, μεθυσμένος.

Είναι επανάσταση, θ’ αλλάξει τον κόσμο!
τους φώναζα.
Με κοιτούσαν με οίκτο,
σαν κακόμοιρο θύμα μιας νέας θρησκείας.

Κάποια στιγμή, κατά το 2002,
ο Δ. μου ζήτησε βοήθεια για να συνδεθεί με το διαδίκτυο!
Ποιος, ο Δ;;;
Στα 45 του!

Σήμερα ο κόσμος του άλλαξε!
Δυσκολεύομαι να τον παρακολουθήσω όταν συζητάμε θέματα πληροφορικής,
εγώ που νταραβερίζομαι με υπολογιστές 20 χρόνια!

Ο Μ. συνεχίζει την… τιμημένη αντίσταση.

Μόνο που έχει 5 χρόνια να κερδίσει τον Δ. στο παιχνίδι των ερωτήσεων.
Αν ξανακερδίσει ποτέ...

Τρι Ιαν 02, 07:57:51 μμ

draminos said... [ 1 ]

Ευχομαι σε όλους Καλή χρονιά και με υγεία το 2007

Ιστορία 1η : Internet και intranet

Στην υπηρεσία μας όλοι έχουμε διαθέσιμο intranet, με καθαρά εταιρικό περιεχόμενο. Κατεβάζω στο σπίτι μου από το internet δύο κορίτσαρους με μαγιό, η μία μελαχρινή εξωτική ομορφιά, η άλλη ξανθή βοριοευρωπαία. Στο γραφείο βάζω όλα τα links του intranet γύρω από την εικόνα της μελαχρινής καθώς και μέσα στην εικόνα. Στην εικόνα της ξανθής βάζω links ανύπαρκτα, και στέλνω το αρχείο σε φίλο συνάδελφο, με email και τις σχετικές επεξηγήσεις. Π.χ. για να δεις τα επιτόκια κλικ στο δεξί βυζί της κοπέλας, για ισοτιμίες συναλλάγματος στο αριστερό, κοκ. Έτσι καλοκαιριάτικα ήταν ευχάριστος εναλλακτικός τρόπος να ανοίγουμε το intranet.
Μετά από λίγο στο τηλέφωνο ο παραλήπτης του email: Βασίλη πολύ ωραίο αλλά στην ξανθιά δεν λειτουργεί τίποτε τι φταίει; (αφού επίτηδες δεν άνοιγε τίποτε) Καλά ρε φίλε του λέω πολύ απαιτητικός είσαι, περιμένεις από ξανθιά να σου κάνει δουλειά γραφείου; Είναι δυνατόν; Πάντως της έβαλες χέρι για τα καλά. (σύμπτωση όταν το ποντίκι βρίσκεται πάνω σε link μετατρέπεται σε χέρι με τον δείκτη να ξεχωρίζει). Τον κούφανα τον φίλο.

Τρι Ιαν 02, 08:20:20 μμ

draminos said... [ 2 ]

Iστορία 2η : Μαθήματα Ιντερνέτ

O γιός μου πριν 3 χρόνια ήταν μαθητής στην έκτη δημοτικού. Ερχεται μια μέρα με το φίλο του και ρωτάει: μπαμπά να μπω λίγο στο ιντερνετ; Ναι του λέω και για λίγα λεπτά δεν ακούω τίποτε. Η πόρτα του δωματίου του κλειστή. Παραξενεύτηκα οπότε πάω να δω τι γίνεται και με το που ανοίγω την πόρτα οι μάγκες σαστίζουν και με ενστικτώδη αντανακλαστικά βάζουν τις παλάμες πάνω στην οθόνη σαν να τη μουντζώνουν. Κατέβαζαν πορνό . Ρωτάω που το βρήκε και μου λέει, στο σχολείο τους έχουν πλέον pc με σύνδεση internet και κάνουν μάθημα το απόγευμα, πάτησαν τη λέξη porno και ότι βγει. Καλά ο δάσκαλος δεν σας κατάλαβε; Σιγά το δύσκολο να τον παρακάμψουν. Ενημέρωσα τον πατέρα του άλλου παιδιού και τον διευθυντή του σχολείου και το θέμα έληξε χωρίς να πάρει έκταση. Η Δράμα πέφτει μακριά από την Αθήνα και έτσι δεν γίναμε παράθυρο στα τηλεκανάλια.
Στο γιό μου εξήγησα ότι δεν χρειάζεται τόση βιασύνη να τα δει αυτά και ότι αν γινόταν μια εκτροπή κλήσης (τότε η σύνδεση ήταν ακόμη pstn) θα πληρώναμε στο λογαριασμό του ΟΤΕ ποιος ξέρει τι ποσό. Το κατάλαβε και συμμορφώθηκε, αλλά υπάρχουν πλέον τα dvd player τα dvd club και τα πορνοπεριοδικά οπότε…..

Τρι Ιαν 02, 08:27:05 μμ

mariosp said... [ 1 ]

Re: Η ντουμπλφάς αγκινάρα που σκέπασε μια πυγολαμπίδα παράμερα


Γαλαζωπές οι ανταύγειες αυτού του παράξενου φωτός στο μισοσκότεινο δωμάτιο· στους τοίχους σπινθηρίζουν μικροσκοπικές καρδιές: πυγολαμπίδες που μισοκρύβονται πίσω από λέξεις σε Verdana· στιγμές, οι καρδιόσχημες πυγολαμπίδες φουντώνουν και πνίγουν τις ίδιες τις λέξεις τους. Και λίγο μετά, ο συναισθηματικός παλμός χαμηλώνει το φωτάκι τους.

Ναι, Andy, κάποιες από αυτές, πανέμορφες, ισοσκελίζουν τις μικρές λάμψεις των άσχημων και των (πολλών) ουδέτερων. Και ναι, Synas, τα φύλλα του χρόνου μάς κρύβουν και μας οριοθετούν συνάμα. Κι αυτή εδώ, και ολόκληρο το Ιντερνετ, είναι μια οριοθετημένη μέθεξη. Μια οθόνη διεμβολίζει σπινθηρίζουσες ψυχές και ψευτοκρύβει τ’ άντερά μας· τα γαλαζώνει.

Και κάτι νύχτες με αλκοόλ να φιλεύουμε τα «Αχ» μας με σάουντρακ τα ζβιν - ντόινγκ της Αφροδίτης...

Τρι Ιαν 02, 08:35:23 μμ

Ergotelina said... [ 1 ]

To Πρώτο Δικτυακό Πάρτυ
στην Ελλάδα!

Keep up the network!

να ευχηθώ και εγώ
στο Δον Γάτο και
στους συμμετέχοντες
στο αγώνισμα
της e-γραφίδος



•´¸.•*´¨) ¸.•*¨) ¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ (¸.•` * ¸.•´¸.•*´¨) ¸.•*¨)
........___...
........000...DONCAT IS PARTYING WITH THE TIME ..
........000...2006 WAS A GOOD YEAR FOR HIM..
........000... LETS HOPE THE SAME ABOUT 2007..
........000... LETS MIOW on THE ARRIVAL OF NEW YEAR..
.........\00/....
..........\0/..... CHEERS.....
SEVEN IS A LUCKY NUMBER
................. HAPPY NEW YEAR....
.................WISHES FOR THIS YEAR TO BRING MORE SENSATIONAL COMMENTS and MORE BLOODY DEBATES under the eyes of peaceful Buddha_D o N
the Grrrrrrrreat!

....................
.........__....
♥¸.•*¨)¸.•*¨)
(¸.•´♥♥.¸.•´¸.•*´¨) ¸.•*¨) ¸.•´¸.•*´¨) ¸.•*¨)
(¸.•´ (¸.•` * ¸.•´¸.•*´¨]
AND WELCOME
__000000____0000000____0000000____000000000
_00000000__000000000__000000000___00_____00
_00____00__00_____00__00_____00_______ 00
______00___00_____00__00_____00______ 00
_____00____00_____00__00_____00_____00
____00_____00_____00__00_____00____00
___00______00_____00__00_____00____00
_00000000__000000000__000000000____00
0000000000__0000000____0000000_____

Τρι Ιαν 02, 08:52:47 μμ

mariosp said... [ 2 ]

Re: No subject


Ανήκω σε μια από τις τελευταίες (ίσως την τελευταία) γενιά με σεξουαλικά στερημένη εφηβεία. Χρειάστηκε, τότε, να υπερβάλλω την «αλήτικη» πλευρά μου για να ζήσω όσα έπρεπε να γνωρίσω...

Η γενιά μου, λοιπόν, εκβράσθηκε σχεδόν στη μέση ηλικία της στην παραδείσιο νήσο της ιντερνετικής πορνογραφίας.
Κι όμως -ή, ίσως ακριβώς γι’ αυτό-, τα βλέμματα των φωτογραφημένων θηραμάτων συχνά κλέβουν την προσοχή μας από τα κάτωθεν εκθέματά τους. Βλέμματα ναρκισιστικά, αδηφάγα, άλλα ανασφαλή και άλλα φοβισμένα, κάποια γλυκά και κάποια αντιπαθή. Φύρδην μίγδην. Και θυμάμαι την γιαγιά μου: «Μάτια λαίμαργα, ψυχή χαμένη»... Μου αρέσει όμως που ο νους μπορεί να ίπταται στις κοιλάδες του σεξουαλικού συμβολισμού χωρίς τα δεσμά του σαρκίου. Και γλυκόπικρος ο νόστος της σκεπτομορφής του γυναικείου στήθους: αυτή η λυτρωτική νοσηρότης, μακριά από την υγιή σεξουαλική υδραυλική του «Κάτσε κάτω μωρή»...

Ηδονοβλεψίας εγκώμιον; Γιατί όχι. Αίτημα αθανασίας είναι κι αυτή. Όταν το ημίγυμνο σώμα βιάζεται, εν αγνοία του, από το βλέμμα μας: εισβάλλουμε, μετέχουμε (θεατρικά θαρρείς...) σε μια ξένη ζωή. Προσθέτουμε σπαράγματα ζωών που δεν ζήσαμε στο σακούλι μας.

Σκέπτεσθε, οι νεώτεροι, την αυτοϊκανοποίηση; Μπα... Στην ηλικία μας διαφυλάττουμε την ενέργεια που λιγόστεψε συν τω χρόνω κι έγινε πια υπερπολύτιμη. Ναι· γίναμε γερο-λαδάδες της λίμπιντο...

Τρι Ιαν 02, 08:54:30 μμ

nosyparker said... [ 1 ]

Μπορώ να υποβάλω και δεύτερο post ε;

«Kiss Off»

Πριν 3-4 μήνες ήταν να ‘ρθει Θεσ/νίκη o numb να δει το φίλο του τον Ερωτοστομάχη. Με τα παιδιά είχα ανταλλάξει 1-2 e-mail κι ως κοινωνικό ον που είμαι, εκδήλωσα ενδιαφέρον να τους συναντήσω. Δέχτηκαν και είπαμε να βρεθούμε μεσημεράκι για καφέ. Το πρωί της ίδιας μέρας μου είχε υποσχεθεί ο nada βόλτα στην παραλία με ποδήλατο (ρομαντικός νέος γαρ) και υπολόγιζα να συνδυάσω και τα δυο. Δυστυχώς για να βολέψω τους 3 νέους την ίδια μέρα, αναγκάστηκα να απορρίψω μια πολύ αξιόλογη πρόταση, αλλά δεν θα το κάνω θέμα, δεν είναι της παρούσης.
Και λέω δυστυχώς διότι τελικά έφαγα το στήσιμο της ζωής μου! Τον nada τον πλάκωσε το πάπλωμα και ξύπνησε αργά το μεσημέρι, ενώ ο numb κι ο ερωτοστομάχης πιάσανε τα δικά τους που είχαν καιρό να τα πούνε και με ξέχασαν τελείως. Μ’ έπιασε κι εμένα η τσατίλα κι έγραψα στο καπάκι ένα ειρωνικό post όπου τους ξέχ$ζ@ πατόκορφα που με στήσανε.
Με το που το κάνω publish, δεν περνάνε 10 λεπτά και χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν ο numb κι ο ερωτοστομάχης, δικαιολογήθηκαν για την αργοπορία και τελικά πήγαμε για καφέ.
Αφού τα είπαμε λίγη ώρα, άνοιξα το στοματάκι μου εγώ:
- «Παιδιά, έχω να σας εξομολογηθώ κάτι... έγραψα ένα post στο οποίο σας έκραξα για το φτύσιμο»
- «Εχμ... κι εμείς έχουμε να σου εξομολογηθούμε κάτι nosy! Το διαβάσαμε!»
Ν' ανοίξει η γη και να με καταπιεί!!!

Για του λόγου το αληθές: http://curiosity-killed.blogspot.com/2006/10/kiss-off.html

Τρι Ιαν 02, 08:56:17 μμ

FrixosTheCat said... [ 1 ]

Αστείρευτη πηγή άντλησης πληροφοριών, δραστική εξοικονόμηση χρόνου (και νεύρων), αποδέσμευση τοπική και χρονική, ακόμη και … ακτινοβολία θετικής ενέργειας που σου εκπέμπει ο οικείος υπολογιστής – είναι κάποια από τα πολλαπλά ευεργετήματα του Ιντερνετ για κάποιον που, γενικά, συγγράφει. Πρόσφατα μου έμελλε να ανακαλύψω ακόμη ένα:
Πληκτρολογώντας στην αναζήτηση το όνομά μου, είδα να παρουσιάζονται τρία νέα links του Pathfinder. Διαπίστωσα ότι επρόκειτο για σελίδες προσωπικών ημερολογίων, όπου, στις συγκεκριμένες σελίδες, τρεις κοπελίτσες, έφηβες, από διάφορες πόλεις, είχαν καταχωρήσει στη στήλη «αγαπημένα μου βιβλία», μεταξύ άλλων – ολιγάριθμων πάντως – τίτλων, και δυο δικά μου βιβλία!
Αν σκεφθεί κανείς ότι στο χώρο του παιδικού/εφηβικού βιβλίου η συνήθης πρακτική είναι τα βιβλία να χαρίζονται ή να «επιβάλλονται» στους νεαρούς αναγνώστες από γονείς, συγγενείς ή εκπαιδευτικούς (αφού το διάβασμα είναι «κάτι το καλόν», συνήθως όμως και εξόχως βαρετόν), αντιλαμβάνεται τι σημαίνει για έναν συγγραφέα μια τέτοια αυθόρμητη επιλογή, εκφρασμένη μάλιστα σ’έναν δικτυακό τόπο που προορίζεται αποκλειστικά για παρεϊστικη, εκ βαθέων επικοινωνία και ανταλλαγή απόψεων και εκμυστηρεύσεων, μεταξύ ομηλίκων και μόνον.
Α, ναι. ΄Εκτοτε προσετέθη στη λίστα μια ακόμη γλυκιά ύπαρξη. Αποτέλεσμα: ΄Εχω εθιστεί! Μια φορά τη βδομάδα ψάχνω όλο προσμονή στην αναζήτηση για τυχόν νέο … κρούσμα.

Τρι Ιαν 02, 09:02:09 μμ

antidoto said... [ 1 ]

Χρόνια Πολλά και Καλά!!

Η δικιά μου "internet"-ική ιστορία...

Ιούλιος 2005 έχοντας μόλις τελειώσει απο μια συνέντευξη για δουλειά και θέλοντας να ξεφύγω απο το καταθληπτικό Λονδίνο, πάω διακοπές Σαντορίνη με φίλους.

Κανείς συγγενής ή γνωστος δεν ξέρει τίποτα για αυτή την "απόδραση".

Ξαφνικά ενα πρωί μήνυμα στο αγγλικό κινητό απο έναν παλιό φίλο: "Σταύρο τι έγινε? όλα ΟΚ?". Η απάντησή μου δεν έφτανε ποτέ. Για κάποιο λόγο το δίκτυο μού έστελνε πίσω μήνυμα λάθους.

Περίεργο. Με την ελληνική κάρτα μπορούσα να καλέσω Ελλάδα, με την Αγγλική πουθενά. Κατάλαβα οτι κάποιο πρόβλημα θα υπήρχε στο αγγλικό δίκτυο. Δεν έδωσα σημασία.

Το αν δε λειτουργεί το κινητό σου είναι το τελευταίο πράγμα που σε απασχολεί στις διακοπές. Αλλα και να με απασχολούσε, ποιόν να ρωτήσω για το λόγο που ξαφνικά δε λειτουργεί η αγγλική μου κάρτα στην Ελλάδα; Τους ντόπιους, τους γνωστους και φίλους στην Ελλάδα που πίστευαν οτι εργαζόμουν κανονικά στο Λονδίνο ή τους φίλους στο Λονδίνο με τους οποίους ήταν τεχνικά αδύνατο να έρθω σε επαφή;

Λίγες ώρες αργότερα ελέγχω το email μου. Εκείνη τη μέρα θα λάμβανα νέα για τη δουλειά. Αντι για απάντηση έλαβα αρκετά email που ρωτούσαν για μένα.

Περνάω κι απο BBC: "Terrorist attack - Chaos in London". Μεταξύ άλλων, τα τηλεφωνικά δίκτυα είχαν καταρεύσει...

Τρι Ιαν 02, 09:07:07 μμ

Stavros Katsaris said... [ 1 ]

Τι περίεργο, συναισθηματικό ή χιουμοριστικό μπορεί να συμβεί σε ένα 28χρονο ανθοπώλη που σερφάρει στο internet?
Να κάνει chat με μια παντρεμένη πελάτισα του και να της κλείνει ραντεβού σε πονηρό ξενοδοχείο?
Να παραγγέλνει λουλούδια στο internet και να του έρχεται δώρο ένας ωραίος δονητής?
Να ανεβάζει φωτογραφίες για το site και να τα μπερδέψει και να ανεβάσει και μια γυμνή φωτογραφία της Αντζελίνα Τζολί?
Θα μπορούσαν να είχαν συμβεί ο΄λα αυτά ή μάλλον δεν λεω οτι δεν συνέβησαν...
Προτιμώ όμως να γράψω τι ακριβώς έκανα πέρσι ακριβώς την ίδια ώρα!
Καθόμουν στο γραφείο όπως ακριβώς και τώρα και έχοντας τελειώσει από τα γραφειοκρατικά είπα να χαζέψω λίγο διαδίκτυο!
Πρώτη κίνηση "επίκαιρα"
"Για να δούμε έγραψε τίποτα ο Δήμου?"
Εκείνη την μέρα λοιπόν έγραφε κάτι για κάποιο blog!
Τι διάολο είναι πάλι αυτό?
Μπήκα!
Α!!! Ζωντανή επικοινωνία ουσιαστικά!
Και τι πρέπει να κάνω για να σχολιάζω?
Μάλιστα!
Έτοιμο και το δικό μου blog!
Θα 'χει άραγε ανταπόκριση αυτό?
Έ?????

Ένα χρόνο μετά...........Εκατομμύρια λέξεις, καμιά χιλιάδα άνθρωποι, γνωριμίες νεύρα, κλάμματα, θλίψη, τσακωμοί, ανέκδοτα, φλερτ, καυγάδες και πάλι από την αρχή!
Και πάρτι!
Με διαγωνισμό!
Για το καλύτερο κείμενο με θέμα το διαδίκτυο!
Και νάτη η συμμετοχή μου!
Χρόνια πολλά!

(197λέξεις)

Τρι Ιαν 02, 09:08:16 μμ

ihadafarminafrica said... [ 1 ]

Buzz

toMoraki στον messenger.

-Ρίξε καμιά καλή διεύθυνση.

Δημιουργούσαμε παρωνύμια και μπαίναμε μαζί σε free cam2cam live chat. Lol! Οι ατάκες των macho fuckers στα public rooms και οι αντιφωνήσεις της πολύφερνης κυβερνοτσούλας που τους κουλάντριζε δεν παίζονταν.

-Πέτυχα ένα αχτύπητο cyber girl τις προάλλες στο http://www.cam2cam.com μα τώρα δεν ζει.

-Ναι καλά!

-Καλαμάρια! Πάνω που μπήκαμε στο private κι άρχισαν τα γκάζια -ίσα που προλάβαμε να μαυροκαμωθούμε, μην φανταστείς- και η οθόνη γέμισε ορμητικά νερά. Στην αρχή εκνευρίστηκα. Νόμισα ότι έπεσα σ’ επαγγελματία performer. Εγώ για ένα εικονικό συνδέθηκα κι εκείνη έστησε ολόκληρη παραγωγή! Την έρμη μόλις την είχε αρπάξει ο Katrina από το μπουντουάρ της. Μπροστά στα μάτια μου ρε συ. Μετά κάνα δυο μέρες την είδα στις ειδήσεις. Την ψάρεψαν δυο μαύροι της εθνοφρουράς από τον καναπέ της που έπλεε τώρα σε μια λεωφόρο. Καθώς είχε γείρει στο πλάι το κυλοτάκι της ήταν ακόμα τραβηγμένο. Ο ένας εθνοφρουραράς έπιασε ακριβώς εκεί.

-Ααα. ΚΑΙ - PRIVATE!

-Αι πνίξου tomAraki! Δεν θα σου δώσω και λογαριασμό πώς θα σε απατήσω. Στον ύπνο μου να δεις τι γίνεται.

Από τότε κάθε βράδυ κοιμόμασταν με video conference. Αθήνα - Θεσσαλονίκη. Ένα βράδυ η camera δεν έδειχνε εικόνα. Κατάλαβα. Δεν ξαναβρεθήκαμε ποτέ.

Τρι Ιαν 02, 09:12:25 μμ

be frank-gr. said... [ 1 ]

Επειδή ζήλεψα,θα συμμετάσχω τελικά κι εγώ στον διαγωνισμό(αυτό θα πει να έχει ο άνθρωπος σταθερές απόψεις).Προκαταβολικά,όμως,δηλώνω ότι,εάν κερδίσω,εκχωρώ την απαίτησή μου(ας αναλάβει ο antvol τις διατυπώσεις),για το όποιο δώρο, στο παιδικό χωριό SOS της Βάρης(έτσι,εξασφαλίζω και ότι,αν εμφανιστούν δώρα εκπλήξεις,τουλάχιστον θα τα χαρώ κι εγώ μέσω συνομηλίκων μου).
----------------------------------
ΕΠΙΣΗΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ
-----------
Ο ΧΡΟΝΟΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ
Η καλύτερη ιντερνετική εμπειρία, για εμένα,ήταν η συνειδητοποίηση πως δεν ήταν και τραγικά δύσκολο να σερφάρω στο διαδίκτυο - όπως πίστευα πριν - και η έκπληξή μου για το πόσο εύκολο ήταν να περάσω από την αρχαιότητα στους ελληνιστικούς χρόνους,μετά στον μεσαίωνα και ακολούθως στην αναγέννηση,ύστερα στους νεώτερους χρόνους κι από κεί στη σύγχρονη εποχή και στο διάστημα.Έγινα,έτσι-με μερικά μόνο κλικ-χρονοταξιδιώτης, πριν ακόμη ανακαλυφθεί επισήμως η μηχανή του χρόνου.Κι αν ζήσω άλλα πενήντα χρόνια,ποιος ξέρει, μπορεί και πραγματικά να γνωρίσω-υπό την μορφή που την εννοούμε κοινώς,μέσω της εξέλιξης της τεχνολογίας-τη μηχανή του χρόνου.
Καληνύχτα παρελθόν-Καλημέρα μέλλον

-----------------------------
Εκτός συμμετοχής:Ωραία η παραλλαγή σου Kato Patissia,αν και εγώ θα προτιμούσα την παραδοσιακή γραφή (με - ω -)δύο λέξεων.Θα ήταν πιο παραστατικό το κείμενο.
-Συγγνώμη που ξέχασα να φέρω βερμούτ στο πάρτυ,άλλωστε ακόμη πίνω γάλα.Στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά σε όλους σας.Ευχαριστώ DonCat.

Τρι Ιαν 02, 09:59:03 μμ

paroussa-paroussa said... [ 1 ]

Χρόνια πολλά σε όλους!
Ευχαριστώ γιά την ωραία σας παρέα!

Από την μικρή μου ιντερνετική εμπειρία:

Τετραήμερη εκδρομή στην Κρήτη επί τη ευκαιρία των αργιών της 28ης Οκτωβρίου.Τα ξενοδοχεία κλεισμένα μέσω ιντερνετ, γιά πρώτη φορά από εμένα.Πρώτος σταθμός τό Ηράκλειο. Ολα ηταν τακτοποιημένα μιά χαρά και εγώ αισθάνθηκα μιά περιφάνεια γιά την επιτυχία του τολμήματος μου. Στό Ρέθυμνο ομως ,το ξενοδοχείο ειχε κλείσει λόγω τέλους εποχής και δεν είχε ειδοποιήσει το σάιτ, το οποίο έκανε κανονικά την επιβεβαίωση και για τα δύο!
Ευτυχως λόγω εποχής δεν ταλαιπωρηθήκαμε!

Τρι Ιαν 02, 10:55:56 μμ

sokianos said... [ 1 ]

Ειναι πανω απο 10 χρονια, παραμονες Χριστουγεννων, πηραμε απο την Ελλαδα μια special internet καρτα με τον Αγιο Βασιλη και με μια κοπελα ντυμενη Αγιος Βασιλης. Εαν εκανες κλικ στο σωστο σημειο, εκανε ο Aι Βασιλης στριπ τιζ και αναλογως η κοπελια. Ωραια και politically correct. Πλακα, γελια,
να το στειλουμε και εμεις σε ελληνες συμπατριωτες γνωστους...εγινε, μεγαλη επιτυχια , τηλεφωνα...Να το στειλουμε και σε πελατες, ...καποιοι ενδοιασμοι εκφρασθηκαν, τελικα την στειλαμε σε στελεχη μιας μεγαλης γερμανικης εταιρειας και περιμεναμε ενα καποιο σημα...
τιποτε.
Ωχ θα τους θιξαμε, λεει ο ενας, ειδες οι γερμανοι, λεει η αλλη, δεν τα δεχονται, μαλλον ζημια μας εκανε η καρτα.
Κατα το τελος του Γεναρη ρωτησα με τροπο...μα δεν λαβαμε τετοια καρτα ειπαν.
Τον Αγιο τον ειχε φαει το προφυλακτικο και την κοπελα μαζι.
Firewall.

Τρι Ιαν 02, 11:03:37 μμ

aggelos-x-aggelos said... [ 1 ]

Χρόνια πολλά στο blog, στον Don και στον ΝΔ, συγχαρητήρια στον Andy και στον reactor69 και καλή χρονιά σε όλη την παρεούλα!

Η συμμετοχή μου:
___________________

Ήταν μέσα Απρίλη. Το blog μου δεν είχε κλείσει ακόμα ούτε ένα μήνα ζωής και τα posts μου ήταν μόνο 6. Εγώ είμαι σε μία φάση όπου δεν καταλαβαίνω και πολύ πόσο μου αρέσει το ότι είμαι blogger και ονειρεύομαι ότι γράφω σε εφημερίδα. Το έχω δε σχεδόν σίγουρο, ότι πολύ σύντομα θα βλέπω το όνομά μου τυπωμένο σε χαρτί να υπογράφει άρθρα.

Ξαφνικά, όπως γίνεται στις ταινίες όπου ο ήρωας ζει αυτό ακριβώς που φαντάζεται, παίρνω ένα e-mail από κάποιον που έγραφε σε μια εφημερίδα της Άρτας, που μου έλεγε ότι διάβασε ένα post μου και του άρεσε τόσο πολύ που θα ήθελε να χρησιμοποιήσει κάποια κομμάτια για ένα δικό του άρθρο! Και με ρωτούσε αν είχα πρόβλημα!

Αφού συνήλθα από το σοκ (πήδαγα μέχρι το ταβάνι), του απαντάω ότι δεν είχα κανένα πρόβλημα, αλλά θα ήθελα μόνο να μου στείλει την εφημερίδα (το όνομά μου τυπωμένο!). Πέρασε κάνας μήνας μέχρι να δημοσιευτεί το άρθρο, κάνας μήνας που το συζητούσαμε, εγώ εντωμεταξύ ερωτεύτηκα τόσο πολύ το blogging που δεν δίνω δεκάρα πια για τις εφημερίδες, γίναμε σχεδόν φιλαράκια με τον τύπο, αλλά αυτός δεν αξιώθηκε να μου τη στείλει ακόμα.

Μάλλον δε θα δω ποτέ το όνομά μου τυπωμένο…

_____________________

Εκτός ιστορίας:

Skouma, αν διαβάζεις δεν το έχω ξεχάσει...

Τρι Ιαν 02, 11:15:01 μμ

τρολλ said... [ 2 ]

Δευτερη συμμετοχη.

Ειχα εκτισει την ποινη μου, 6χρονη φυλακιση συμπεριλαμβανομενη και η αγροτικη για ληστεια παρανομη οπλοκατοχη και χρηση .Νομιζα οτι ειχα ξεμπερδεψει και με τα καβατζομενα κλοπιμαια κατι εκατονταδες χιλιαδες ευρω θα μπορουσα να χτισω την ζωη μου απο εκει που την ειχα αφησει!!!
Η πραγματικοτητα ομως ηταν διαφορετικη απο αυτην που υπολογιζα..οι πρωτες κρυαδες ηρθαν απο τους συγγενεις και ακολουθησαν οι φιλοι!!!
Το τιμημα δεν ηταν μονο η 6χρονη φυλακιση ηταν και ο κοινωνικος μου αποκλεισμος.Το στιγμα.
Στην φυλακη ηταν πολλοι που μαγαπουσαν..Αστρεχα με φωναζαν.Ηθελα ομως να ξεκοψω..ολοι τους ειχαν το διαολο μεσα.Σαν απομηχανης Θεος ηρθε το Ιντερνετ νεες φιλιες διαδυκτιακες στην αρχη, πραγματικες στην συνεχεια..ακολουθησε δικια μου επιχειρηση , οικογενεια, παιδια..ξεχασα το Αστρεχας.

Τρι Ιαν 02, 11:17:47 μμ

kkai-Lee said... [ 1 ]

«Η ιστορία άρχισε μετά από ένα σχόλιο μου στο ποστ του Νίκου Δήμου ‘Τέσσερις σπουδαίοι άνθρωποι’. Στο Σχόλιο μου αναφερόμουν στον Δάσκαλο μου Γιάννη ( δεν ζει πια ) και το πόσο ( θετικά ) επηρέασε τη ζωή μου και πολλών άλλων. Ακολούθησε ένα σχόλιο από μια κοπέλα με το nick Γιάννα, η οποία μου έγραφε ότι έχει δει το σχόλιο μου στο Blog του Doncat και ότι θα ήθελε να με ρωτήσει κάτι σχετικό και μου παρέθετε το email της.
Με την πρώτη ευκαιρία της έγραψα και μου απάντησε ότι εκείνος για τον οποίο αναφέρθηκα είναι ο παππούς της και ότι χάρηκε αφάνταστα που εκτιμήθηκε τόσο πολύ το έργο του. Μου έγραψε ότι βρισκόταν στην Αγγλία για μεταπτυχιακό και ότι με την επιστροφή της θα ήθελε να συναντηθούμε. Ζήτησε επίσης, αν υπήρχε οποιοδήποτε υλικό ( φωτογραφίες, κείμενα κ.α ) να της δοθούν αντίγραφα. Της εισηγήθηκα να γίνει νέα συνάντηση με όλους τους παλιούς συμμαθητές, ( πενηντάρηδες και βάλε ) όπως είχε γίνει το 1996, στην παρουσία τότε του αγαπημένου μας δασκάλου και συμφωνήθηκε να γίνει στην παρουσία της ίδιας και της οικογένειας της. Στο μεταξύ, ενημέρωσα πολλούς παλιούς συμμαθητές, μάζεψα υλικό ( ακόμα και video που γυρίστηκε το 1996 ) και πρόκειται σύντομα να γίνει η συνάντηση.
(Αλλιώς δεν θα γινόταν ποτέ ).»


Είναι μια απλή ιστορία, που όμως αποδεικνύει την δύναμη του Blog ( και του συγκεκριμένου Blog ), το οποίο διαβάζεται σε πολλές χώρες του κόσμου. Είναι μια δυνατότητα άμεσης επικοινωνίας μέσω της οποίας καταγράφονται και δημοσιοποιούνται ιδέες, γνώμες, σκέψεις ελευθέρα αλλά και γεγονότα που διαφορετικά μπορεί να χάνονταν για πάντα. Και ο Δάσκαλος μου μέσω του blog, μνημονεύεται, (όπως και τόσοι άλλοι) και οι δικοί του αισθάνονται περήφανοι για τον άνθρωπο τους και για το έργο του.

Και νομίζω ότι αυτό είναι δίκαιο.

( Φοβερή η μαντινάδα της Μαρίας Χναράκη ).

Με αγάπη

Κκάϊ - Λι

Τρι Ιαν 02, 11:29:22 μμ

doctor said... [ 2 ]

2η συμμετοχή doctor:

Στην αρχή όταν έμπαινα ως επισκέπτης, ανάμεσα στους πολλούς και αξιόλογους σχολιαστές του blog με εντυπωσίαζε μια κοπέλα:

διαύγεια σκέψης,

σωστό απόσταγμα.

Αγάπη προς όλους, απέραντη.

Ακόμη και σε αυτούς που της επιτίθεντο.

Ηρεμία,

εξυπνάδα,

ευθυκρισία.


Ορθολογισμός και αμφισβήτηση κάθε της βήμα.

Για να βγάλεις γλώσσα στα παραισθησιογόνα της ζωής
(Θεός, εθνικισμός) πρέπει να έχεις τεράστια αυτοπεποίθηση,
μα πάνω απ’όλα πρέπει να χαίρεις άκρας υγείας,
εσύ και οι δικοί σου άνθρωποι.

Με εντυπωσίασε η σκέψη της,
την ακολούθησα:
Μπήκα στο blog της.

Και τότε μου κόπηκαν τα πόδια:

Αυτό το αγέρωχο μυαλό,

αυτός ο αετός,

αυτό το ατσάλι...

ζει αγκαλιά με τον πόνο.

Ζυμωμένη η ψυχή της με την αρρώστια της κόρης της,
όμως διδάσκει ορθή σκέψη την ώρα που όλοι μας δεν θα μπορούσαμε να σταθούμε όρθιοι!

Αγωνίζεται,
Επιμένει
και διάγει συνεχείς νίκες.

Θα μπορούσε να λυγίσει
και να περπατάει στα γόνατα σε μοναστήρια,
να ζητά μάγια,
ξόρκια,
φυλαχτά,
ξόανα
και μεσαίωνες.

Όχι!
Με τη λογική να κυριαρχεί πλήρως,
ψάχνει,
ερευνά,
χαμογελά
και βρίσκει ό,τι καλύτερο για το παιδί της.

Δεν έχω ζήσει μεγαλύτερο θαυμασμό για άνθρωπο σε όλη μου την ζωή.

Δεν έχω δει τέτοιο μεγαλείο ψυχής και τέτοια λεβεντιά.

Ώρες, ώρες νομίζω ότι ο Übermensch του Νίτσε συχνάζει εδώ...

doctor

Τρι Ιαν 02, 11:40:48 μμ

ManBlogg said... [ 1 ]

Ιούνιος Ελλάδα 2004 έτος Ολυμπιάδας.
Εγώ στο πατρικό στην Αθήνα να προσπαθώ να κάνω την αντίστοιχη έρευνα και να κλείσω ναύλους και ξενοδοχεία για Μύκονο και Σαντορίνη μέσω internet. Παρόλη την Ολυμπιακή προετοιμασία δεν είναι και το πιο αυτονόητο για τους πράκτορες που ανταλλάσσω email μαζί τους. Διαδικασία, πρωτόγνωρη αλλά ξεκάθαρη πια στο μυαλό μου: Email , εκτύπωση συνημμένης αίτησης και fax αν πληρώνεις με πιστωτική. Ο υπολογιστής και το ίντερνετ σε ρόλο γραφομηχανής. Ευτυχώς φίλος είχα fax αλλιώς θα’χα πρόβλημα. Η υποβάθμιση από τα 6Mbps της Comcast στα 34Kbps της Tellas δεν ήταν και ο καλύτερος σύμμαχος αλλά τα bits αγκωμάχησαν στο άλλο άκρο και η ηλεκτρονική συναλλαγή πραγματοποιήθηκε.
Αφιχθείς στη Μύκονο είπα να περάσω από το τουριστικό γραφείο να πω ένα γεια και να τους ευχαριστήσω για τη συναλλαγή. Μόλις συστήθηκα ένοιωσα κάπως όπως θα ένοιωθε ο πρώτος εξωγήινος που πάτησε στο πόδι του στο νησί του Πέτρου. Ήμουν ο πρώτος που πραγματοποιούσε ηλεκτρονική κράτηση μέσω ίντερνετ στο γραφείο. Η χειραψία μου μάλλον ξεδιάλυναν και τις τελευταίες αμφιβολίες της υπαλλήλου για το αν ήμουν αληθινός.
Ιούνιος Ελλάδα 2004 έτος Ολυμπιάδας.

-------

Αγαπητέ Νίκο Δήμου ευχαριστώ για την εμπειρία.

Καλό, ακόμα πιο δημιουργικό και με υγεία 2007 σε όλους.

Τρι Ιαν 02, 11:56:10 μμ

elise said... [ 1 ]

Καλή χρονιά σε όλους!

Η πρόσκληση του Don κατάφερε να δελεάσει κι εμένα. Δηλώνω συμμετοχή στο διαγωνισμό λοιπόν με την ακόλουθη απλοϊκή ιστορία. Από τα πλήκτρα μου και στου Don τ'αυτί:


Η διαλεκτική μου ικανότητα; Άνετα πιάνει πάτο, είτε σε live συζητήσεις είτε σε οποιασδήποτε μορφής ασύγχρονη επικοινωνία (από καπνοσήματα έως e-περιστέρια).

Ο σάκος των εμπειριών μου; Δεν έχει σημασία η ετικέτα. Είναι σχεδόν άθικτος, αδειανός, όποια κατηγορία κι αν επιλεχθεί για θεώρηση.

Τα ταλέντα μου... ουουου; Άπειρα, ακόμη τα ψάχνω με χιλιάρη τηλεφακό. Δε μπορεί, θα έρθει η στιγμή που θα εστιάσω κάπου!

Κι όμως, παρ'ότι πιότερο κάκτος παρά άνθρωπος, ταλαιπωρούμαι από μια λυσσασμένη δίψα. Διψώ για την άλλη γνώμη, την άλλη άποψη, το άλλο επιχειρήμα.

Για κοιτάχτε μια μουσούδα που μου προσφέρει νερό μήνες τώρα. Μα τα μουστάκια του Donγατί, πόσες κοιλιακές κράμπες έχω υποφέρει εξαιτίας της σπιρτάδας του κοινοβίου σου; Πόσες φορές αναφώνησα 'Είναι θεός/θεά!' σαρώνοντας απίστευτες λεξικοσυνθέσεις, σχεδόν από κάθε μέλος σου!

Σεντόνια, τηλεγραφήματα... ζωγραφίες, φωτογραφιές... τζαzzzzοπωλείο, διαμαντοπωλείο... παιδική χαρά, ιδεοδοχείο... γατοφρονήσεις, φιλομαχίες... σπιναρίσματα, Τ.Δ.... έχει πολλά φρούτα ο κήπος και λαχανικά και μυρωδικά και άνθη διάφορα.

Ο ένας το βιολί του, ο άλλος το κοντραμπάσο του. Πιο πέρα ηχούν κύμβαλα, άρπες και ενίοτε σεξόφωνα. Μα σαν αρχίσει να υψώνεται συμφωνική παραφωνία, χαμηλώνω την ένταση και πετάγομαι για ψάρεμα.

Όμως η αποχή από την ψηφιακή πραγματικότητα δεν είναι τόσο εύκολη, το εξομολογούμαι. Πάντοτε επιστρέφω με τη δίψα μου αμείωτη.


That's all Folks! Χαιρετώ τη λουνοπαρέα!

ΥΓ: Συλλυπητήρια Γρηγόρη

Τετ Ιαν 03, 12:06:55 πμ

cortlinux said... [ 1 ]

Απλά θα ήθελα να πω την ιστορία. Και το δώρο μου θα ήταν να το διαβάσουν οι δύο φίλες μου και να αρχίσουμε να ξαναμιλάμε. Έχω αλλάξει τα ονόματα. Όμως το γεγονός είναι αληθινό.

Είχα δύο φίλες την Άρτεμις και την Ερμιόνη με τις οποίες λόγω απόστασης μιλούσα στο msn. Η Ερμιόνη σπουδάζει στη Φιλανδία . Ήταν ο πρώτος χρόνος εκεί και τύγχανε τα γενέθλια της ενηλικίωσής της να πρέπει να τα περάσει μονάχη της. Εγώ λόγω χρόνου το μόνο που είχα μπορέσει ήταν να της πω απλά ένα “χρόνια πολλά”. Δεν ήμουν ευχαριστημένος. Όμως λόγω απόστασης δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. Καθόμουν το λοιπόν στον υπολογιστή και έκανα μια εργασία. Ξαφνικά ανοίγει ένα παράθυρο του msn όπου ένας τύπος ονόματι τρολ αρχίζει να μιλάει. Μπαίνει ακόμη ένας με περίεργο επίσης nickname. Αρχίζω να ανησυχώ. Όμως βλέπω την Άρτεμις μέσα και καταλαβαίνω. Διαδικτυακό πάρτι μέσω msn. Σε λίγη ώρα το παράθυρο είχε γεμίσει από διάφορα άτομα, από διαφορετικά σημεία του πλανήτη. Όλοι μιλούσαν μεταξύ τους και τα γράμματα σε μορφή matrix κατεβαίναν. Ενώ όταν μπήκε η εορτάζουσα η κατάσταση ξέφυγε του ελέγχου .Η RAM μου με το ζόρι άντεξε την πληθώρα των ευχών που κατακλίσαν το παράθυρο. Η Ερμιόνη ήταν ενθουσιασμένη και πιστεύω ότι θα είναι από τα πάρτι που θα θυμάται σε όλη της ζωή.
Για μένα ήταν επίσης και μια απόδειξη της δύναμης του διαδικτύου καθώς κατάρριψη του μύθου της μοναξιάς που το διακατέχει.

Τετ Ιαν 03, 12:36:38 πμ

Andros said... [ 1 ]

I emigrated to the US in 1980. In the beginning, I kept in touch with friends and happenings in Greece. Gradually, with the passing of my parents and life’s demands diverting attention, the connection to Greece faded. The world was farther apart back then, whereas today technology has made the world much smaller.

Recently, I was contacted by an old friend who found me by searching the internet. We’ve been talking for sometime now. This “new” experience prompted me to begin to read Greek news on line. I also discovered this blog about 2 weeks ago; I’m happy I did. It brought me good memories. My father had given me a few books of N. Dimou in the late 1970s. One was Εγχειριδιον Ελευθεριας, the other, Νεοι Ελληνες, and another with essays written for a newspaper.

I realize that we can’t read everything, but I’m sorry I missed your sharp witticism and acute observations about Greece and life in general all these years. Better late than never, they say, so I feel fortunate that I’m getting another chance to re-kindle my connection to the motherland.

Cheers for a great year!

PS> I hope you forgive me writing in English (at least no offending misspellings in Greek).

Τετ Ιαν 03, 12:40:00 πμ

ihadafarminafrica said... [ 1 ]

Ένα ''ερασιτεχνικό'' videophone στο διαδίκτυο έκανε τον γύρο του κόσμου δημιουργώντας μια πρωτόγνωρη δυναμική στην παγκόσμια ενημέρωση.

Οι εικόνες της μεσαιωνικής εκτέλεσης του Saddam Hussein που είχαν δημοσιευθεί μέχρι τότε στα διεθνή μέσα ενημέρωσης αποδείχθηκαν προϊόντα ενός δήθεν (θα έλεγα σκόπιμα) πολιτισμένου μοντάζ.

Ναι. Ο διάσημος θανατοποινίτης ξεφτιλίστηκε από τον παρευρισκόμενο όχλο. Αυτή είναι η αλήθεια. Από την ώρα που έσκασε μύτη στο internet το πολυσυζητημένο video αποδείχτηκε ότι οι mainstream εικόνες ήταν μια κακή διαφημιστική μεταφορά του πασίγνωστου πειράματος του Κουλέσωφ. Και αν πάμε και πιο παλιά, έμοιαζαν λίγο με την λεγόμενη ζωγραφική ''genre'' – την εικόνα της «απλής ζωής» - που θεωρήθηκε το αντίθετο της μυθολογικής εικόνας στην μεγάλη παράδοση της ελαιογραφίας και η οποία ήταν χυδαία αντί ευγενική. Εικόνες με πικρό και άμεσο ρεαλισμό αλλά με ηθικό δίδαγμα προς τον θεατή. Στα κοντινά πλάνα που μεταδόθηκαν από την τηλεόραση όλοι οι θεατές προσπαθούσαν να δουν ένα ίχνος μετάνοιας του περιβόητου δικτάτορα προκειμένου να εντοπίσουν κάποιο νόημα στη συλλογική βαρβαρότητα. Πολλοί το είδαν.

Προσωπικά θεώρησα καθήκον μου (παρότι επικρίθηκα) να δώσω στις 12/31/2006 12:18:00 PM στην δημοσιότητα τα links για το βάρβαρο video μέσα από το blog μου. Θεωρώ αυτή την ημέρα ορόσημο στην διεθνή επικοινωνία. IRAQ connecting people.

Τετ Ιαν 03, 01:17:55 πμ

Dem said... [ 1 ]

Η μικρη ιστορια αντι ευχης για τα γενεθλια του blog:


1988 Θεσσαλονίκη Αριστοτέλειο:
Δίσκος βινυλίου.
Στο εξώφυλλο ένας τύπος δαγκώνει μια μπανάνα.
«Άκουσε τον αυτόν! Leonard Cohen. Έχει και σπίτι στην Ύδρα»


1998 Τορόντο Βιβλιοθήκη:
Στα ίχνη του Kαναδού τροβαδούρου.
Στην Ελλάδα τίποτα για τον ποιητή κι εδώ όχι μόνο βιβλία, CD , DVD αλλά και υπολογιστές με δωρεάν πρόσβαση στο Internet!
Χρόνια προ Google, ψάξιμο, leonardcohenfiles.com και νάτος ο εξαφανισμένος ποιητής- μοναχός του Zen να στέλνει στο site από το κελί του στο βουνό ποιήματα και ζωγραφιές και γύρω από αυτό άνθρωποι που σχολιάζουν, φλερτάρουν, φιλοσοφούν.


2001 Δίκτυο chatroom :
Για μία και μόνη φορά ο Leonard αυτοπροσώπως!

-Πως κερδίζει πίσω κανείς μια γυναίκα;
-«Δεν ξέρω. Δεν το κατάφερα ποτέ.»

-Κι ο θάνατος;
-«Δεν μ’απασχολεί. Για τα πριν είναι που ανησυχώ»


2002 Ύδρα λιμάνι:
Σαν σε πίνακα του Τέτση.
'Aνθρωποι φερμένοι από όλες τις γωνιές της γης παίζουν στις κιθάρες τους και τραγουδούν τις μουσικές του Leonard Cohen. Συναντήθηκαν πρώτη φορά μέσα στο Internet κι έπειτα Μόντρεαλ, Ύδρα , Νέα Υόρκη, Βερολίνο.


2007 Βlog ενός γάτου που ακούει Cohen:
Άνθρωποι που σχολιάζουν, φλερτάρουν, φιλοσοφούν.
Άραγε θ’ ανταμώσουν κάποτε κι αυτοί στις σελίδες ενός βιβλίου του Νίκου Δήμου ή σε μια σαν σε πίνακα του Τέτση δική τους Ύδρα;

---
Λέξεις: 200
Αvatar: μια Ύδρα του Παναγιώτη Τέτση.

Τετ Ιαν 03, 01:21:44 πμ

Stavros P (isisdoros) said... [ 1 ]

Εκείνο το πρωί ξύπνησε κάπως περίεργα.Θα'λεγε πιό ανάλαφρος πιό εύθυμος πιό.... δεν μπορούσε να καταλάβει.Όπως κάθε πρωινό άνοιξε το παράθυρο να ρίξει μιά ματιά στο κόσμο.Εδώ και 2 χρόνια δεν αγόραζε εφημερίδα ούτε έβλεπε πολύ τηλεόραση.Τώρα που το σκέφτόταν καλύτερα είχε κόψει και τις πολλές εξόδους τις εκδρομές τα ξενύχτια με φίλους.Ο κόσμος του είχε αλλάξει ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε.Όλα ξεκίνησαν κανά δυό χρόνια πριν. "Κανά υπολογιστή δε θα πάρεις εσύ;" του είπε ο Κώστας.Μακρινός ξάδελφος με εμπειρία στο χώρο τον έπεισε γρήγορα για τα πλεονεκτήματα της νέας τεχνολογίας.Ποτέ δεν είχε πρόβλημα να μπεί σε νέες περιπέτειες και έτσι μπήκε και σε αυτή.Γρήγορα μπήκε στα βαθειά κονσόλες, linux, java, c++, όταν κάτι το έπιανε στα χέρια του ήθελε να το γνωρίσει σε βάθος.Η ερώτηση που έκανε πάντα στον εαυτό του δεν ήταν "γιατί" ήταν "πώς".Το πως έγινε δε το κατάλαβε.Δεν ήταν ο ίδιος εκείνο το πρωινό.Λες και το σώμα του είχε αποκτήσει άλλη διάσταση.Ένοιωθε τόσο ελαφρύς τόσο αέρινος.Άρχισε να πληκτρολογεί γρήγορα, όλο και πιό γρήγορα ώσπου χωρίς να το καταλάβει χάθηκε στο ΔΙΚΤΥΟ.

189 λέξεις αφιερωμένες σε σας τους περιηγητές του διαδυκτίου.

Τετ Ιαν 03, 01:54:27 πμ

σιγανό ποτάμι said... [ 1 ]

<< Σε ονειρεύτηκα σήμερα το βράδυ. Και ήσουνα κοντά μου, φιλικός και άμεσος, όπως σε θυμόμουν. Δεν ξέρω άμα αυτή η διεύθυνση είναι η δικιά σου. Ξέρω μόνο ότι χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω. Άμα είσαι όντως εσύ. >>

Είχαμε να τα πούμε περίπου ένα χρόνο. Διάφορα γεγονότα μεσολάβησαν. Αλλά η Αϊσέ παρέμεινε δικιά μου, έστω ως υπέροχη ανάμνηση. Ένας χρόνος μαζί, ένας χρόνος χώρια. Και τώρα νά’σου να με ξαναβρίσκει μέσω μιας μηχανής αναζήτησης. Είμαι, δεν είμαι εγώ... Είμαι όμως. Και ίσως είναι που διαβάζω το μήνυμά της μετά από μια κρασοκατάνυξη, ίσως που ακόμα τη σκέφτομαι. Ξαναρχίσαμε να γράφουμε. Από την Άγκυρα έχει μετακομίσει στην Πόλη. Δεν είναι δα και καμιά φοβερή απόσταση από τη Σαλονίκη. Ξαναβρισκόμαστε. Ξαναγαπιόμαστε. Ένα χρόνο χώρια. Ένα χρόνο ξανά μαζί. Είναι αλήθεια, δεν είναι; Σημασία έχει ότι αυτό το άτιμο το διαδίκτυο μας ξαναένωσε. Να είναι καλά...
(Το κείμενο τελειώνει εδώ, 68 λέξεις όλο κι όλο)

Έχω γράψει όλον αυτόν τον καιρό (πότε πέρασε αλήθεια ένας χρόνος) μόνο μια φορά. Αλλά σας διαβάζω πάντα. Φέτος παντρεύομαι την αγαπημένη μου. Δεν είναι η Αϊσέ. Είναι η Μαρτσέλα από την Τσεχία. Η Αϊσέ είναι μια αγαπημένη φίλη που όντως με ξαναβρήκε μέσω του διαδικτύου, αφού είχαμε χαθεί για παραπάνω από χρόνο. Και όντως με ονειρεύτηκε και με ξαναβρήκε μέσω γκουγκλ. Η Μαρτσέλα όμως μου το θύμισε και μέσα στη μέθη του κρασιού και των προετοιμασιών του επερχόμενου γάμου μου βγήκε το παραπάνω κείμενο. Να είστε όλοι σας καλά, είστε αγαπημένοι και φίλοι έστω και αν δε με ξέρετε, και ειδικά εσύ Don. Είναι και αυτό μια από τις ιδιότητες του άτιμου του διαδίκτυου...

Τετ Ιαν 03, 02:56:56 πμ

Πανάσχημη said... [ 1 ]

Μια πλακατζιδικη ιστορία , ήταν η αντιδραση φίλης μου σε Nigerian spam mail, (επιστολή του ταδε πρίγκηπα Αφρικανικής χώρας που ζητά τη μεσολάβησή σου για απελευθέρωση $60,000,000 με αμοιβή 20%) Το κόλπο είναι ότι αν ζεσταθείς σου ζητούν καταβολή εξόδων (έξοδα δικηγόρου, επιταγής κτλ.)

Η γνωστή μου απάντησε με πάμπολλες βιβλικες αναφορές και έμφαση στη Γενεση προσποιούμενη την μοναχή στο Saint Francis Convent στη Τζαμάϊκα. Φυσικά και θα βοηθούσε το θεάρεστο έργο του πριγκηπα διότι η ίδια ήταν η διαχειρίστρια της μονης, υπεύθυνη κατάθεσης $300,000 που αν γινόντουσαν 12,300,000 η φιλανθρωπική δράση τους θα ήταν πλέον εντυπωσική. Τους έκοψε τον αέρα για τηλεφωνα γνωριμίας διότι η ηγουμένη δεν θα άρεσε την ιδέα και η μυστικότης ήταν απαραίτητη για την κοινή επιτυχία. Της ήρθε αίτημα για καταβολή $1000 ως έξοδα τραπέζης. Με ενθουσιασμό δέχτηκε, αλλά η ηγουμένη δεν θα της έδινε ουτε σεντ για το ταξί, ούτε φυσικά χρήματα για το πέναλτυ που έπρεπε να προκαταβάλλει για το σπάσιμο της προθεσμιακής κατάθεσης. Με πολλές παραπομπές απο την προς Κορινθίους ζήτησε βοήθεια από τον πριγκηπα δίνοντας του ακριβείς οδηγίες για ιντερνετική κατάθεση μικροποσού σε πιστωτική κάρτα.

Λογω περιορισμού λέξεων δεν χωρά το τέλος. Υποθετω I disqualify. But I’m a good sport, no?

Τετ Ιαν 03, 05:06:29 πμ

broccoli said... [ 1 ]

Νοέμβρης του 1998
dial-up σύνδεση, 33.6Kbps
το τσιτσίρισμα του μοντεμ
τα πρώτα βήματα online

chat rooms: η παιδική χαρά του πρωτάρη
πάντα μετά τις 10 το βράδυ (μισή χρέωση)
κρυμμένος πίσω απο ένα ψευδώνυμο - χιτώνα
ανακάλυψα για πρώτη φορά τον εαυτό μου

ήταν αυτή που μου μίλησε πρώτη
αναγνώρισε το (τότε) nickname μου
ένα τραγούδι των sonic youth
a song for karen

ενθουσιασμός, πολλά τα κοινά
μέχρι ότι υπήρξα συμμαθητής της πρώτης της ξαδέλφης - σε άλλη πόλη
(μικρός ο κόσμος, αλλά τόσο μικρός;)
όμως πιστεύω στις συμπτώσεις

πολλές οι ώρες που περάσαμε μιλώντας (ή γράφοντας)
ατελείωτα ξενύχτια, ιντερνετ & bourbon (τι συνδυασμός!)
μου είπε ότι έχω πολύ πλάκα
κι εγώ το πήρα στα σοβαρά (τώρα πλέον ξέρω τι εννοούσε)

η πρώτη συνάντηση, τα πόδια μαρμελάδα
αίσθηση άλλου μισού, το μυαλό αλλού γι' αλλού
ήμουν μόλις 19, ήταν η πρώτη μου φορά
χαμένος μέσα στην αφέλειά μου...

πάνε χρόνια που έχουμε χάσει επαφή
όμως υπήρξε, ήταν απτή
μπορεί να ακούγεται χαζό
αλλά αν ξέρω κάτι, ξέρω αυτό...

η τεχνολογία αποξενώνει;
λάθος, η τεχνολογία ενώνει

The End
----

happy birthday

Τετ Ιαν 03, 06:11:30 πμ

abdal said... [ 1 ]

Με τον Μοχάμεντ μιλάμε μόνο στο Yahoo chat, μια φορά τη βδομάδα. Τον είχα γνωρίσει βέβαια από πριν τον μαγκώσουνε. Τότε που σύχναζε στο ημιυπόγειο καφέ σαντάν (ξεχνάω το όνομα) της οδού Folie Méricourt με St-Ambroise γωνία. Γουστάριζε κι αυτός τη Λεϊλά, την απόκοσμη βερβέρικη φωνάρα που φύσαγε τους γκρεμούς του Άτλαντα –θυμάρι και γάλα κατσικίσιο.

Κάτι τέτοια μου γράφει και, παρά την αστεία ορθογραφία του, με βάζει κι εμένα στο τριπάκι, ο μπαγάσας, και συγκινούμαι. Έχει κλέψει (παλιά του τέχνη...) τον ασύρματο κωδικό του διευθυντή, και μπαίνει νύχτα με το λάπτοπ –από μέσα, από το κελί– μουλωχτός να κατεβάζει καμιά τσοντούλα από τη Webdetente για να τη σπάει στη μοναξιά. Είναι και η φυλακή (λέει) «πειραματική», και ψιλοκάνουνε τα στραβά μάτια...

Τώρα που του ’χω μάθει το «μαλάκα», και άλλα γαλλικά ελληνικά, δηλώνει έτοιμος να μπλογκάρει στου Γάτου, αλλά του λέω ότι θα τον φάει το μοντερέσι και (κάνουμε ότι) γελάμε. Έχω τάξει και κρασοκατάνυξη, όταν βγει, στο αγαπημένο μας –κατά Βαγγέλη– πολιτιστικό κέντρο, όμως δεν του είπα ακόμα ότι η Λεϊλά παντρεύτηκε πρόσφατα τον από χρόνια χοντρό και γόη γκόμενό της, κι εξαφανίστηκε.

-Μοντερέσι στο μοντερέσι της φυλακής. Χρειαζούμενο και άχαρο –ε, Γάτε;

_____________________________________________________________________


(Υ.Γ. –Σόρι: το 1ο του ΜάριουΠ δαγκωτό.
Υ.Γ.2. –Τρολλ, είδα, πριν ποστάρω, τη 2η ιστορία σου. Πολύ ενδιαφέρουσα.
Υ.Γ.3. –Reactor, σε παρακαλώ δέξου τα ειλικρινή –παρότι διαδικτυακά– συλλυπητήριά μου. Ανήκω σε αυτούς που το έχουν περάσει –και μάλιστα από πολύ κοντά.)

Τετ Ιαν 03, 06:16:19 πμ

emfortos said... [ 1 ]

Χρονίσατε και δεν σας φαίνεται, δεν σας χωράει ο χρόνος. Να διασταλεί λοιπόν ο νέος για να προλαβαίνει τα γεγονότα, αλλιώς θα τρέχει και δεν θα φτάνει, και μείς ξοπίσω σας.

Των γιορτών τα φουσάτα περνούν φέρνοντας ευχές για υγεία ,ανασυγκρότηση και κυρίως δράση και αναλαμπές ευτυχίας.
Να πηγαίνουμε κι όχι να μας πηγαίνει ο χρόνος.

Χρόνια πολλά και γλυκά σε όλους.

Η διαγωνισματική! μου ιστορία.....

"Με τη λαχτάρα του μαθητή να συμμετάσχει στο διαγωνισμό φυσικής, έτσι για το κλίμα, την αύρα, όχι για το άπιαστο βραβείο.
Και τι θέμα να θυμηθώ, αφού τα βήματά μου στο διαδίκτυο είναι νηπιακά; Α! και τα νήπια κάποτε αρχίζουν μπουσουλώντας.

Ήταν Οκτώβρης του 2005 όταν χρειάστηκε να επικοινωνήσω με γνωστό μου, πού είχε μεταβεί στη Ζάμπια με τους «Γιατρούς χωρίς σύνορα». Πώς όμως; Από συνάδελφο βρήκα το email του, αλλά εγώ δεεεν…. Η κόρη μου όμως, έδειξε κατανόηση και με βοήθησε να φτιάξω email.

Άναυδος, είδα το σκοτάδι και τη φλόγα να σιγοκαίει.
Ήρθε μπρος μου η τραγωδία της Αφρικής, η φτώχια, η πείνα, το AIDS, o θάνατος.
Και εκεί μέσα κάποιοι,άξιοι άνθρωποι τολμούν να προσφέρουν βοήθεια, να δίνουν ελπίδα.

Κι ύστερα Μάρτης 2006 ο κόσμος φαίνεται αλλιώς, η ζωή παίρνει κι άλλη διάσταση.
Καταφέρνω, με βοήθεια της κόρης μου και πάλι –οι γνώσεις μου στον υπολογιστή και στα αγγλικά λειψές- να γράψω στο blog του ΝΔ.
Έκτοτε ψάχνω το δρόμο του ορθολογισμού, του ελεύθερου πνεύματος του Δήμου και της δικτυωμένης παρέας του.

Όλη η γη, οι άνθρωποι με ένα κλικ είναι εδώ, μια δρασκελιά, μια γειτονιά, ένα απείθαρχο σχολείο, με ζωηρά νιάτα,με όνειρα, με μέλλον."

Τετ Ιαν 03, 06:18:03 πμ

Stavros P (isisdoros) said... [ 2 ]

Ιστορία 2η σε τρίτο πρόσωπο σε ένα απώτερο μέλλον (και εκτός διαγωνισμού).

Ο Μ. φόρεσε τη φόρμα του και μπήκε στο ειδικό σκάφανδρο.Έδωσε τις οδηγίες στον Intamd 6400bitx2000 και γρήγορα ξεκίνησε τη καθημερινή του ενασχόληση.Σαν γνήσιος ιστορικός του δικτύου καταναλώνει ώρες κάθε μέρα ψάχνοντας με το ειδικό σκάφος του όλες τις γωνιές του παλαιολιθικού ιντερνετ γιά νέα στοιχεία.Τη προηγούμενη κάτι καινούργιο του είχε κινήσει το ενδιαφέρον.Σε ένα απομακρυσμένο server υπήρχαν δύο site για τα οποία πολλά κατά καιρούς είχαν ακουστεί αλλά ποτέ κανεις δεν είχε βρεί τίποτα μετά το Μεγάλο Κρασσάρισμα του 2117.Τώρα 300 χρόνια μετά είχαν τη ελπίδα ότι κάτι ήρθε στο φώς.Φτάνοντας στο server βγήκε από το σκάφανδρο και άρχισε να το περιεργάζεται.Είχε δίκιο ήταν ένας dual-core opteron του 2006 σε άριστη κατάσταση.Ο Intamd ανέλαβε την επαναφορά.Σε λίγα λεπτά τον έφερε στη ζωή.Τα δεδομένα άρχισαν να μεταφέρονται στη κεντρική μονάδα και ξεκίνησε ή μεταγλώτιση.Το όνειρο έγινε πραγματικότητα, δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του.Τέσσερεις αιώνες μετά σε αυτόν έτυχε η τιμή να ξαναδώσει στην ανθρωπότητα τα θρυλικά site http://nikosdimou.blogspot.com/ και http://doncat.blogspot.com/ .

Τετ Ιαν 03, 08:25:58 πμ

ladybug said... [ 2 ]

Συμμετοχή Νο 2
Βλέπω πως μέχρι στιγμής οι ιστορίες είναι απολαυστικές, αστείες, ευχάριστες, δείχνουν τη θετική πλευρά… Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Εύχομαι κανείς να μην τη ζήσει. Ιδού:

Κάθε μέρα έβρισκα μηνύματα-ερωτικές εξομολογήσεις στο mail μου. Και αντίστοιχα μηνύματα στον τηλεφωνητή μου. Είχα από καιρό αρνηθεί ευγενικά και προσπαθούσα να μη δώσω συνέχεια.
Σιγά-σιγά τα μηνύματα άρχισαν να γίνονται λίγο πιο επιθετικά. Στο τέλος ήταν ανάμεικτα ερωτικά και υβριστικά μαζί.
Δεν έδινα σημασία, πίστευα πως με την πάροδο του χρόνου θα ξεχαστεί. Θα ηρεμήσει.
Κάποια μέρα τον είδα έξω από το σπίτι μου. Τα’ χασα. Του εξήγησα με ήρεμο τρόπο πως θέλω να με αφήσει στην ησυχία μου. Έδειξε να καταλαβαίνει. Ζήτησε συγγνώμη κι έφυγε.
Μετά από δύο ημέρες έλαβα ξανά ένα υβριστικό mail που όμως έκλεινε με τη φράση «είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον, πότε θα το καταλάβεις?»
Μπήκε στο λογαριασμό μου στο msn και μιλούσε με τους φίλους μου σαν να ήταν εγώ. Έστελνε σε όλους mail προσπαθώντας να ζητήσει τη βοήθειά τους για να με πείσουν να τον παντρευτώ.
Δεν μπορώ να περιγράψω σε λίγες μόνο γραμμές τον εφιάλτη που έζησα. Σταμάτησα να κυκλοφορώ μόνη μου, έκλεισα όλους τους λογαριασμούς e-mail, msn κλπ., άλλαξα τηλέφωνο, άλλαξα και σπίτι… Με ξαναβρήκε.
Ζήτησα από τους γονείς του να επέμβουν. Η ψυχιατρική κλινική τον κρατάει μακριά (απ’ όσο ξέρω).
Ο φόβος όμως μου χτυπάει την πόρτα κάθε τόσο.

Τετ Ιαν 03, 09:14:10 πμ

Nikos Dimou said... BLADE RUNNER [ 1 ]

Η συμμετοχή της Blade Runner
(εστάλη με e-mail):


Ο μεγάλος σεισμός είχε ήδη γίνει. Ολοι είχαν εγκαταλείψει τα σπίτια τους και είχαν στήσει αυτοσχέδιες προσωρινές κατοικίες, στο δρόμο, σε αυτοκίνητα, σε μαγαζιά στο ισόγειο, για να είναι πιο κοντά στην έξοδο.

Όταν άρχισαν ξανά να κουνιούνται, άκουσε φωνές στο ισόγειο: “Τρελή είσαι; Κατέβα που κάθεσαι εκεί πάνω μόνη σου! Εχεις αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης;”. Ναι, πως… Μια χαρά την είχε αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή της που ένιωθε να τελείται μέσα της το μέγα μυστήριο, το μυστήριο του έρωτα. Μόνο που μέσα στην τύχη της, ήταν άτυχη. Εκείνος ζούσε μακρυά. Αθήνα - Βρυξέλλες, Βρυξέλλες-Αθήνα. Πόσα χιλιόμετρα, πόσοι χτύποι καρδιάς μακρυά… Στο πρώτο τους ταξίδι στο εξωτερικό, εκεί κάπου στη μέση για να μοιράσουν την απόσταση, έφτιαχναν βάρκες από χαρτί, έγραφαν πάνω τα ονόματά τους και τα άφηναν στις εισόδους ανύποπτων Ισπανών, που κάποια στιγμή θα έβρισκαν στα πόδια τους αυτό το ενθύμιο ανεκπλήρωτης αγάπης, αν δεν είχε προλάβει να το πάρει ο αέρας.

Κάποτε αυτός ο έρωτας θα ζούσε μόνο μέσα από επιστολές γραμμένες σε χαρτί που θα μύριζε δάκρυα και ορμόνες. Τώρα αυτή είχε άλλον τρόπο να επικοινωνεί μαζί του, πιο άμεσο… Η Αθήνα κλυδωνιζόταν από μετασεισμούς, κι εκείνη έμενε πεισματικά στο δωμάτιό της, κρατώντας τον υπολογιστή της, για να μην πέσει κάτω, γράφοντας στο icq! Κι από τότε, κάθε φορά που γίνεται σεισμός, αυτή θυμάται τις ταλαντώσεις της καρδιάς της και χαμογελάει. Ένα τέτοιο τσουνάμι θα το ξαναζούσε ευχαρίστως.

Τετ Ιαν 03, 11:04:59 πμ

Ναυαγός said... [ 2 ]

Μπλογκομανής;

Μέσα Νοέμβρη διάβαζα μια συνέντευξη του Νίκου Δήμου για το blogging. Μέσω ψαχτηρομηχανής έμαθα τα πάντα και λίγες ώρες μετά είχα το δικό μου e-μερολόγιο. Ταυτόχρονα η Floor Manager (καθαρίστρια) συνέχιζε να πασαλείβει το γραφείο μου, μην αφήνοντας μου πια άλλη λύση από την παραίτηση.

Οι πελάτες θορυβήθηκαν, οι ιδιοκτήτες προσπάθησαν να με μεταπείσουν, οι συνεργάτες δάκρυσαν, κούνησαν τη φολιδωτή ουρά τους και ξαναχώθηκαν στη λιμνούλα. Εγώ απλά τριγυρνούσα στη μπλογκόσφαιρα και γενικά δεν έδωσα και πολύ σημασία. Είχα επιτέλους ανακαλύψει ζωή σε εγκεφάλους που σκέφτονται στα ελληνικά.

Μέσα Δεκέμβρη. Η γραμματέας με βοηθά στο ξεκαθάρισμα των εγγράφων. Ξεκρεμά τους φτηνοπίνακές μου και τους πετά. Μάλλον συμφώνησα, αφηρημένος όπως ήμουν με τα σχόλια του Doncat.

29 Δεκέμβρη. Τελευταίο post από το γραφείο. Τελευταία ημέρα στη δουλειά. Μη βιαστείτε να με κατακρίνετε. Όχι, δεν είμαι μπλογκομανής! Το αντίθετο. 5 χρόνια βουτηγμένος στη χρήση και στο εμπόριο ελπίδας προερχόμενης από σύννομες επιχειρηματικές μικροληστείες, τώρα καθάρισα.

Ουλαλούμ, Αστεροειδή, Attalanti, Shades, Doncat… με λένε Ναυαγός και είμαι καλά!

(165 λέξεις – ατάκτως ερριμμένες)

Τετ Ιαν 03, 11:28:58 πμ

Reactor69 said... [ 1 ]

"Αναζητώντας αναμνήσεις"

Ολη του τη ζωή, όλα τα αγαπούσε με ημερομηνία λήξης. Μια μικρή ετικέτα σφράγιζε το κάθε τι που κατάφερνε, αργά ή γρήγορα, να προσπεράσει η γκαζιάρα φαντασία του.

Η καρδιά του σωστό φρούριο, άπληστη για το χρυσάφι του κόσμου, απόρθητη για τους πολιορκητές της. Καταδικασμένοι αυτοί να σβήνουν όλοι τους σε κελιά αδειανά, τρόφιμοι της Λήθης.

Και τότε μια μέρα, τόσο μακρινή πριν έρθει, μα ολοένα και πιο υπαρκτή καθώς περνούσε δίπλα του και χανόταν στον ορίζοντα μπροστά του, η πολιορκία άρχισε να σπάει. Αυτό που έμοιαζε με δώρο, γινόταν τώρα καταδίκη...

Οι διεκδικητές έφευγαν απογοητευμένοι, και μαζί τους χάνονταν τα τείχη και οι πύλες που τους κρατούσαν έξω. Καθώς οι σιλουέτες τους χάνονταν στο βαθύ σκοτάδι και το χρυσάφι άρχισε να παίρνει την πραγματική του μορφή, εκείνος παραδινόταν σε ύπνο βαθύ...

Ο ήλιος που μεσουρανούσε τύφλωνε το αγουροξυπνημένο βλέμμα του. Το χρυσάφι ήταν τώρα αναμνήσεις και το φρούριο, δισάκι. Δεν ήταν πια βασιλιάς, αλλά ταξιδιώτης.

Καθώς τα μάτια του συνήθιζαν το φως που του είχε στερησεί η απομόνωση, γύρω του άρχισε να ξετυλίγεται ένας κόσμος μεγαλύτερος από τη φαντασία του. Με το πρώτο του βήμα στο άπειρο, πήρε και μια υπόσχεση...

Πως η πολυτιμότερη εμπειρία θα είναι πάντα αυτή που δεν έγινε, ακόμη, ανάμνηση.
____________________

(205 λέξεις)

Τετ Ιαν 03, 11:36:18 πμ

EnPlw said... [ 1 ]

- συμμετοχη 1 :

κατα την εκπονηση της διπλωματικης μου εργασιας, που κρατησε περιπου 1 χρονο, βρισκομουν εκτος ελλαδας.
ετσι, επικοινωνουσα με τον επιβλεποντα καθηγητη μου, σχεδον αποκλειστικα, μεσω ιντερνετ.
(του εστελνα κομματια της, του εδινα διευκρινησεις και επαιρνα οδηγιες - παντοτε μεσω mail)

λιγες ημερες πριν τη καταθεση της και εχοντας ηδη στειλει την οριστικη της μορφη, αντι για τις τελικες του παρατηρησεις, λαμβανω επι λεξει τα ακολουθα :

«οι μετρησεις ηταν λαθς, πρεπει να τις ξανακανεις ολες απο την αρχη.
η αναλυση ειναι πολυ μικρουτσικη και τα συμπερασματα σου για γελια.
να βαλεις κι αλλες εικονες.
p.s. σας εχω βαρεθει ολους! »

μ’αεροπλανα & βαπορια, καταφτανω το επομενο μεσημερι στην πολυτεχνειουπολη του ζωγραφου και μπαινω στο γραφειο του καθηγητη, σε εξαλλη κατασταση.
εκει, τον βρισκω, εντρομο, να απαντα (βλαστημωντας, τηλεφωνωντας, πληκτρολογωντας) σε πληθος φοιτητων, συνεργατων και συναδελφων του, εξηγωντας τους οτι τα τελευταια, άλλα ακαταληπτα, άλλα προσβλητικα, άλλα σουρεαλιστικα μηνυματα που ειχαν λαβει, οφειλονταν στον δωδεκαχρονο γιο του (τον οποιο ειχε αφησει την προηγουμενη και για λιγες ωρες, στο γραφειο του, μονο - διχως επιβλεψη).

γνωρισα απο κοντα τον μικρο διαβολο.
οπως ευφυεστατα μου εδηλωσε αργοτερα, ηθελε να παιξει για λιγο με τα παιχνιδια του μπαμπα…

Τετ Ιαν 03, 12:02:08 μμ

Navigator said... [ 1 ]

Ήμουν 16 και μισό. Ήδη χρήστης του διαδικτύου 2 χρόνια. Ικανοποιημένος από τις επιτυχίες στις συνομήλικες δεν έψαχνα όπως όλοι οι συμμαθητές κοπέλα μέσω αυτού του καινούργιου και χωρίς κίνδυνο μέσου. Τη συνάντησα μέσα σε chat room του irc και χωρίς να το επιδιώξει κανένας μας για κάποιο λόγο μιλούσαμε όλο και περισσότερο. Μέσα σε λίγες εβδομάδες οι συζητήσεις που κάναμε ήταν από τις πρώτες που με έκαναν να σκεφτώ πράγματα πέραν αυτών που απασχολούν έναν 16χρονο νέο.

Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι είχα κολλήσει. Ξέκοψα από τις συνομήλικες οι οποίες πλέον μου φαίνονταν ανώριμες. Κάθε μέρα περίμενα όλο και με περισσότερη ανυπομονησία να έρθει η ώρα να μιλήσουμε. Κάθε μέρα η ώρα που περνούσαμε μιλώντας μου φαίνονταν όλο και πιο λίγη. Δεν είχε αναφερθεί τίποτα το ερωτικό. Υπήρχε όμως μέσα στις συζητήσεις.. Συνεχίσαμε να μιλάμε και αρχίσαμε σιγά σιγά να ονειρευόμαστε και να σχεδιάζουμε. Μετά από ομολογουμένως αρκετό καιρό άρχισε να εκφράζεται δειλά δειλά και από τους δύο η επιθυμία να συναντηθούμε. Διαφορετικές πόλεις αλλά λίγα τα χιλιόμετρα. Είπαμε να το προσπαθήσουμε.

Ένα πρωί από εκείνες τις ημέρες μου στέλνει τη φωτογραφία της. Δεν ήταν ότι περίμενα. Κατέρρευσαν όλα. Απογοητεύτηκα. Όχι από την κατάληξη του πράγματος, αλλά από τον εαυτό μου. Προσπάθησα να γράψω ένα email εξηγώντας αλλά δεν μπόρεσα. Κατάφερα να στείλω ένα ξερό συγνώμη. Πέρασε καιρός μέχρι να συγχωρήσω τον εαυτό μου.

Τετ Ιαν 03, 12:11:23 μμ

paragrafos said... [ 2 ]

Αποκάλυψη τώρα!!!


Επιτρέψετε μου να καταγγείλω 32 συνωμότες που με κατασκόπευαν επί δύο μήνες με στόχο να μας προκαλέσουν οικογενειακή αναστάτωση που κρατάει ακόμα!

Είναι οι: andy dufresne, An-Lu, anke, aphrodite, apousia, Artanis, Άσχετος, blade runner, cyrusgeo, dora in e-space, Dormammu, FunKy_MouToN, g help me, glenn, gravoura, heinz, Ihadafarminafrica, kyriaz, lemon, maika, McKat, mickey, Nikos Dimou, Π, sofi-k, Stavros Katsaris, synas, Takis Alevantis, takis vasilopoulos, Yannis H, Τάκης και Φιντείας.

Όπως ομολόγησαν, για την συνωμοσία τους χρειάστηκαν:

«60 μέρες, καμιά 20αριά καϊπιρίνιες (συνταγή από τον Yannis H)., 120 λίτρα καφέ, αναρίθμητα λίτρα coca-cola, 3 blogs - ζωή να ‘χουν!., 1 template, του οποίου του αλλάξαμε εις τριπλούν τα φώτα και το κάναμε αγνώριστο! ., 33 post, 52 φωτογραφίες, 6.000 λέξεις , 300 e-mails, 10.000 επαναλήψεις των λέξεων e-mail-blog-blogspot-post-link, 3 browser, 2 πληκτρολόγια, 2 κατασκόπους, 1 αγγελιοφόρο, αρκετοί τσακωμοί με το Blogspot, που αρνιόταν να δουλέψει για δυο εβδομάδες, καινούρια μουστάκια για τον Mickey, γιατί η Artanis πείραζε τα template (καλά δεν ήξερε, δεν ρώταγε;) και του έπεσαν όλα από τα νεύρα του., όλες τις μούσες, οι οποίες κατέληξαν να μας βρίσουν, γιατί, λέει, εξαιτίας μας έπαθαν υπερκόπωση (υπερβολές, μην τις ακούς)., πανέμορφες γνωριμίες ., πολύ κέφι., και πάνω απ’ όλα, πολλή-πολλή ΑΓΑΠΗ για σένα!»

Εκεί καταφεύγουμε για να πάρουμε δύναμη!



Με ευγνωμοσύνη και αγάπη

Α, Κ και Μ-Φ

Τετ Ιαν 03, 12:12:22 μμ

EnPlw (2)

συμμετοχη #2 :

sex and rock&roll (without drugs)

ομαδα τριων φοιτητων εστησε καποτε ενα μικρο δικτυο, στο σπιτι εργενη & μεσοκοπου καθηγητη. οχι, δεν επροκειτο για εκδουλευση, υπηρξε αμοιβη για την εργασια.
η συντηρηση του ομως απεδειχθη μια κολαση. καθε 3 και λιγο η ομαδα σπαταλουσε πολλες ωρες και πολυ κοπο (κανεις τους αλλωστε δεν ηταν expert), για να συνεφερει το δικτυο απο τους viruses, trojans, worms κ.α που κομιζαν οι επισκεψεις του σε διαφορα sex sites. η δε διακριτικη επισημανση των φοιτητων για τα αιτια των προβληματων, ουδολως πτοησαν τον κ.καθηγητη.

τελικα, το προβλημα λυθηκε ως εξης : σε συνεννοηση με γνωστο τους «μουτρο», εστειλαν ανωνυμα στο σπιτι του, μια παραστρατημενη διμετρη & πανεμορφη ουκρανεζα, την οποια εδεχθη ασμενως (& επανειλημμενως - με δικα του πλεον εξοδα).
εκτοτε, ο κ.καθηγητης ειτε διεκοψε το σερφαρισμα στα sex sites ειτε αλλαξε maintenance team.

η πιθανοτητα αναγνωρισης της ταυτοτητας μου (εφοσον ο εν λογω καθηγητης επισκεπτεται τον doncat ) ειναι 33.33%. η ντροπη, εξ ημισειας!

ΙΣ (1)

Δεν μπορώ να λείψω από το πάρτι του Don! Η συμμετοχή μου:

Πριν από μερικούς μήνες έλαβα ένα αναπάντεχο e-mail. Ήταν μία φοιτήτρια από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο, που με λέξεις περιεκτικές και μεστές μού μετέφερε μια σύντομη εικόνα του εαυτού της και δήλωσε την επιθυμία της να ασχοληθεί με την κτηνιατρική. Ζητούσε πληροφορίες για την κτηνιατρική ως επιστήμη και επάγγελμα, και ρωτούσε πώς μπορεί να μπει στη σχολή της Θεσσαλονίκης.

Το e-mail με τράβηξε για την απλότητά του, την αμεσότητά του και την άριστη γλώσσα του. Υποδήλωνε ένα συγκροτημένο άτομο. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο που δεν αστειεύεται και που ό,τι θέλει να πετύχει στη ζωή του το παλεύει σοβαρά. Τέτοιους ανθρώπους με πάθος δεν τους φοβάμαι. Μπορούν να καταφέρουν πολλά στη ζωή τους. Στην πορεία της σχέσης μας αποκαλύφθηκαν και άλλες πτυχές του χαρακτήρα της, όλες εντυπωσιακές και θαυμαστές. Αυτόν τον καιρό προετοιμάζεται για κατατακτήριες.

Το e-mail αυτό ήταν μια ευτυχής συγκυρία και απόδειξη της δύναμης του internet, κυρίως όμως της δυναμικής των ανθρώπων που ασχολούνται με αυτό. Η νεολαία μας είναι ζωντανή, σοβαρή, υπάρχει ενεργά στον κυβερνοχώρο, γράφει και δημιουργεί. Όλες οι απογοητεύσεις μου από τη φτωχή συμμετοχή των φοιτητών στο internet (on-line μαθήματα, distance learning κ.λπ.) σβήνονται από κάτι τέτοιες φωτεινές εξαιρέσεις. Είμαι αισιόδοξος.

Dormammu said... [ 2 ]

Ιστορία δεύτερη:

Ο Κ. είναι υπάλληλος στον Δήμο επαρχιακής (τουριστικής) πόλης. Μισθός μικρός, χρόνος όμως αρκετός. Ψηλός, καλούτσικη εμφάνιση, γύρω στα 39. Οι δύο καλύτεροι φίλοι του παντρεμένοι εδώ και λίγα χρόνια. Παλιότερα οι τρεις τους θεωρούνταν τα μεγαλύτερα «καμάκια» της περιοχής. Τέρμα το καμάκι και οι κραιπάλες γι’ αυτούς, αλλά και για εκείνον, καθόσον ξαφνικά βρέθηκε χωρίς παρέα και δεν έκανε κέφι να συνεχίσει το σπορ μόνος του. Ξεκίνησε το σερφάρισμα στο διαδίκτυο αρχικά ως μανιώδης παίκτης στοιχήματος, παρακολουθώντας ζωντανά όλα τα παιχνίδια (και το χρηματιστήριο), μέχρι που βρήκε ιστοσελίδες γνωριμιών με κοπέλες ανατολικών χωρών. Οι φίλοι του τον έχασαν. Βρισκόταν κλεισμένος στο σπίτι του με τις ώρες. Το παραδοσιακό «καμάκι» αντικαταστάθηκε από κουβέντα μέσω μόντεμ και msn messenger, με αμφίβολα αποτελέσματα. Προσκάλεσε ορισμένες από τις γνωριμίες του για διακοπές στην Ελλάδα και ξεπαραδιάστηκε. Η εμφάνισή του άλλαξε. Ο πάλαι ποτέ κραταιός κυνηγός, κατέληξε ένας χοντρός, ατημέλητος internet junkie. Όταν προσπάθησαν ορισμένοι να του μιλήσουν, τους έστειλε στον αγύριστο. Ίσως και να ζηλεύει την ζωή που για τους υπόλοιπους φίλους του προχωράει μπροστά: παιδιά, άλλες υποχρεώσεις, άλλες ευθύνες. Κι ο Κ. σταθερός, μπροστά από τον υπολογιστή, να ψάχνει….. Τα τελευταία νέα από κοινούς γνωστούς, λένε πως εθεάθη συνοδευόμενος από Ουκρανή «επαγγελματία».

(200 λέξεις ακριβώς!)

Τετ Ιαν 03, 01:03:37 μμ

etherovamon said... [ 1 ]

Λοιπόν, αποφάσισα τελικά να μοιραστώ κι εγώ μία ιστορία μου:

Εκεί γύρω στα 1994, 1995, έβαλα κι εγώ το λιθαράκι μου... Δούλευα σε πάροχο, και μου είχε ανατεθεί να βάλω μπρος τον πρώτο dial up κόμβο μας στην Ελλάδα. Το λογισμικό είχε έρθει απ’έξω (πολυεθνική γαρ), αλλά.... κάτι δεν πήγαινε καλά. Για κανά μήνα, είχα σχεδόν μετακομίσει στο υπόγειο όπου βρισκόταν ο server.

Μπουντρούμι. Κρύο. Θόρυβος από τα κλιματιστικά, τις τεράστιες (τότε) μηχανές (περί mainframes ο λόγος), και από το handshake των πολυάριθμων μόντεμ. Πω πω. Αρχαία Ιστορία. Αναλογικές γραμμές. Dial up γραμμές. Το 64k ήταν για τις λίγες εταιρείες, για τους έχοντες......

Πώς λένε κάποιοι ότι θυμούνται πού βρίσκονταν όταν δολοφονήθηκε ο JFK ή όταν πάτησε ό άνθρωπος στο φεγγάρι.... Εγώ λοιπόν θυμάμαι που καθόμουν όταν πέτυχα την πρώτη σύνδεση. Μην φανταστείτε τίποτα γραφικά. Μία απλή text οθονιά με μήνυμα καλωσορίσματος (άλλως welcome message). Απλά μιλήσανε τα μόντεμ. Ακούστηκε αυτός ο εκνευριστικός ήχος (πόσες φορές αλήθεια τον έχω ακούσει μέχρι τώρα) και μετά η υπέροχη σιγή. Ναι, ήταν ακόμη μέσα. Δεν μού'χε πεσει. Ναι, ναι, βγάζει και κάτι γράμματα στην οθόνη.... Woao... Αφεντικό, αφεντικό !!! Έλα να δεις !!!

Από τότε, και τί δεν έχουμε δει. Ακόμη και το να γράφει ένας άσχετος (συγγραφικά) σε blog του Μεγάλου ΝΔ. Να είσαι καλά ΝΔ. Πάντα καλά.

Τετ Ιαν 03, 01:17:32 μμ

nosyparker said... [ 2 ]

Version πετσοκομένη

Όταν ο φίλος μου Γιάννης Κωνσταντακόπουλος με προέτρεψε να ξεκινήσω ένα blog, εγώ δεν ήξερα καν τι ήταν αυτό! «Θα πονέσω;» αναρωτήθηκα. «Είναι απλό» μου εξήγησε –κι ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που τον άκουσα. Διότι απλό μεν ήτανε, στην πορεία δε, αποδείχτηκε εθιστικό. Μέσα από το blog αυτό έμαθα να συνομιλώ με στον εαυτό μου, να με αφουγκράζομαι, να με αναλύω, να βγάζω τα μέσα έξω, να με καθησυχάζω και κυρίως να με αγαπώ. Και χωρίς να πληρώνω τα μαλλιοκέφαλά μου σε ψυχαναλυτές! Δεν ντρέπομαι να πω πως έχω πονέσει διαβάζοντας blogs, έχω κλάψει, έχω ταυτιστεί, έχω γελάσει, έχω προβληματιστεί – ε συχνά πυκνά με νυστάζει κιόλας.

Με αφορμή λοιπόν αυτό το κειμενάκι, θέλω να ευχαριστήσω τον Mr Mindblog για την ευκαιρία που μου έδωσε να μπω στον κόσμο των blogs. Για τους ανθρώπους που διάβασα και γνώρισα, για τα e-mail που αντάλλαξα και τα σχόλια που έλαβα, για την κατανόηση κι υποστήριξη που παίρνω κατά καιρούς, αλλά πιο πολύ για την ικανοποίηση του να έχω κάτι δικό μου, όμορφο, αληθινό, κάτι που φωνάζει ότι είμαι ΕΓΩ, χωρίς μάσκες, χωρίς «πρέπει».

Και σε όσους κατά καιρούς μας λένε «get a life», ένα έχω να πω. To blogging είναι επαφή, είναι επικοινωνία, είναι ανθρώπινο συναίσθημα, πνοή, σφυγμός, λύπη, χαρά, δημιουργία. Αν όλα αυτά δεν είναι ζωή, τότε τι είναι;

ΥΓ. Κάπως καλύτερα ε;

Τετ Ιαν 03, 01:46:51 μμ

takis vasilopoulos said... [ 1 ]

Η δικη μου ιστορια:

Hταν όταν αρχισε να μετρα ο χρονος για εμενα,πριν 5 χρονια,ετων 17 αλλα και ετων 0 ταυτοχρονα…..

Ειχα αρχισει απεγνωσμενα να αναζητω εμενα..Σε αυτην την προσπαθεια τεραστιο ρολο επαιξε μια κοπελα,η Βικυ.

Την γνωρισα μεσω ενός παραθυρου chat...Aνταλλαξαμε τηλεφωνα...

Αμεσως αρχισε μια διαπροσωπικη σχεση μεσω e-mail,καθημερινα της εγραφα τις σκεψεις μου,ειχα βρει επιτελους καποιον να με ακουσει ( αχ, ποσο το ειχα και ποσο το εχω ακομα αναγκη ) , μαθαινα τα παντα για αυτην και μαθαινε τα παντα για εμενα,ζουσαμε ( ή εστω ζουσα ) μια υπεροχη επικοινωνια οπου το γεγονος ότι δεν την ειχα δει ποτε εκανε την κατασταση μαγικη και μυστηριακη...Ηταν ο πρωτος ανθρωπος που γνωριζα βαθια,ενιωθα σαν πρωτοπλαστος.

Μου προτεινε να συναντηθουμε…..Ακομα θυμαμαι τον εαυτο μου να καθεται στο << Νεον >> με ιδρωμενα χερια να περιμενω να συναντησω τη Μουσσα μου,που αποτελεσε την πρωτη οδο για να με προσσεγισω.

Ηρθε,καναμε μια συζητηση,όχι πολύ ενδιαφερουσα...Αυτό που φοβομουν εγινε,η μαγεια,αυτό το αλατοπιπερο της επικοινωνιας χαθηκε…..

Εκτοτε δεν την ξαναειδα ουτε ξαναεπικοινωνησαμε.

Τετ Ιαν 03, 02:10:42 μμ

keramidogata said... [ 1 ]

Καλή χρονιά στον κ. Δήμου και στους λοιπούς συντελεστές του ιστολογίου!

Διαβάζω το blog καθημερινά αλλά η ίδια δεν έχω σχολιάσει παρά ελάχιστες φορές. Μου άρεσε πολύ η ιδέα του Δικτυακού πάρτι. (Μπράβο στον οικοδεσπότη και στους δωροθέτες. Το μπλουζάκι είναι εξαιρετικό!). Γι' αυτό θα καταθέσω και το δικό μου μελοδραματικό πόνημα (η πραγματικότητα ήταν ακόμα πιο Μάρθα Βούρτση-Νίκος Ξανθόπουλος...)

Salvatio ex machina

«Τι κάνω εδώ;» μονολογούσα ανάμεσα στα αναφιλιτά. Βρισκόμουν σε μια μεσαιωνική κωμόπολη, μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο καλύτερο (λένε) πανεπιστήμιο της Ευρώπης. Σπούδαζα, όμως, ένα αντικείμενο που άλλοτε μισούσα και άλλοτε βαριόμουν. Αντί για αμφιθέατρα και βιβλιοθήκες, πήγαινα σε μουσεία, προσπαθώντας με την τέχνη να ξορκίσω την κατάθλιψη που έμοιαζε αναπόδραστη. Όλα μου φαίνονταν γκρίζα σαν τον βορειοευρωπαϊκό ουρανό και μαύρα σαν το σκοτάδι του χειμερινού ηλιοστασίου.

Το φως της ζωής μου βρισκόταν χιλιάδες μίλια μακριά, σε άλλη μεσαιωνική κωμόπολη. Ανταλλάζαμε μελό e-mail καθημερινά. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο μόνο περιστασιακά (απένταροι γαρ!). Τίποτα, ωστόσο, δεν γέμιζε το κενό της απουσίας. Η μαύρη τρύπα της ψυχής μου μεγάλωνε καθημερινά. Πώς θα άντεχα;

Με έσωσε η τεχνολογία.

Εγκαταστάθηκε δίκτυο Internet στις εστίες μας ταυτόχρονα —καταπληκτική σύμπτωση! Με νοικιασμένους υπολογιστές θα μπορούσαμε να συνδεόμαστε δωρεάν από τα δωμάτιά μας, 24/7. Κάποιος μου μίλησε για το (ολοκαίνουριο τότε) ICQ. Το εγκαταστήσαμε αμέσως.

«Αγάπη μου, με διαβάζεις;» έγραψε εκείνος. «Σαν να είσαι εδώ», απάντησα αμέσως. Ξαφνικά όλα έγιναν πιο φωτεινά.

Οι υπολογιστές δεν έσβηναν ποτέ. Το Διαδίκτυο είχε εκμηδενίσει την απόστασή μας: Ξυπνούσαμε μαζί, μελετούσαμε μαζί, τρώγαμε μαζί. Το καλώδιο Ethernet ήταν για μένα γραμμή ζωής.

Στο Διαδίκτυο οφείλω τη λήψη ενός πτυχίου και τη σωτηρία μιας σχέσης.

Λέξεις: 200


Επίλογος. Μερικά Xρόνια Μετά (που θα έλεγε και ο Dumas):

Το φανταχτερό πτυχίο το πέταξα στα σκουπίδια καθώς τελικά αποφάσισα να ακολουθήσω εντελώς άλλη επιστήμη και επάγγελμα.

Τον άντρα τον κράτησα (he’s a keeper, που λένε και οι αγγλόφωνοι) και πρόσφατα κλείσαμε 11 ευτυχισμένα χρόνια μαζί.

Το Διαδίκτυο παραμένει στις ζωές μας και ούτε μπορούμε να θυμηθούμε πώς ήταν πριν από αυτό…

Τετ Ιαν 03, 02:20:44 μμ

συμμέτοχος said... [ 1 ]

Αυτές οι στάσεις ήταν μέσα μου μία θολή εικόνα, μία σπασμένη ονειροφαντασία. Και όχι μόνο οι στάσεις. Ήταν τα κοντινά, υψηλής ανάλυσης, πλάνα, τα περίεργα συμπλέγματα και οι προχωρημένες πρακτικές. Πολύ προχωρημένες. Ο θησαυρός ήταν ένα κλικ μακριά μου. Μόνο.

Όμως, εκείνη τη νύχτα το ρεύμα με παρέσυρε στο φόρουμ. Οι αφορισμοί τους, που οι ίδιοι τις παρουσίαζαν ως θέσφατα, έπεφταν σαν βροχή και έμεναν μετέωροι και αναπάντητοι. Ήταν η νύχτα τους και έπαιζαν χωρίς αντίπαλο. Ε, όχι. Παράθυρο. Κι άλλο. Πολλά παράθυρα. Έγραψα έντονα, απάντησα ειρωνικά. Το ίδιο και αυτοί. Στο παιχνίδι μπήκαν κι άλλοι. Ο πόλεμος φούντωνε.

Στα άλλα παράθυρα ο "θησαυρός" περίμενε. Τι νύχτα! Κρυφά passwords, άπιαστα sites, τρελά κορμιά χάρισμα. Δεν άντεχα. Ήθελα να τον γευτώ. Κλικ. Παράθυρο. Και ξανά και πάλι. Οι εικόνες, όλο υποσχέσεις, έστηναν θεότρελο πάρτυ.

Πίσω πάλι. Θέση, απάντηση και επίθεση ολομέτωπη. Και άμυνα και κόντρα. Λίγο ακόμη ένα δεκάλεπτο ακόμη και μετά ύπνο. Δεν αντέχω, είναι εξοντωτικό.

Τέσσερις ώρες πέρασαν. Ξημέρωνε και κρύωνα. Η εναλλαγή ήταν πιο κουραστική, ή λέξεις και οι εικόνες; Κατέρρεα. Αποσύνδεσα και έσκασα ένα χαμόγελο.

Κίνησα το λεβιέ και έστριψα το «αμαξάκι» μου. Οδήγησα στο δωμάτιο μου. 'Όλα μέσα μου ήταν. Και ήμουν μόνος. Όπως μου άρεσε.

Τετ Ιαν 03, 03:40:35 μμ

Alexandra said... [ 1 ]

Nτρεπόμουν να παραδεχθώ ότι γράφω. Να τολμήσω να το πω και να μην κοκκινίσω ή να μην αισθανθώ ‘διαφορετική’. Τα γραπτά μου διαβάζονταν από ελάχιστα άτομα εμπιστοσύνης. Και τότε ήρθε η πρόταση… «Γιατί δεν γράφεις στο διαδίκτυο για να κάνεις ‘ασκήσεις θάρρους;’»

Πράγματι, το έκανα… Την ίδια μέρα. Είχα ανάγκη, να γράφω μικρά κειμενάκια σαν μικρές ιστορίες, χωρίς σκέψη, έτσι αυθόρμητα και ειλικρινά. Έκανα τεστ, κατά πόσο είχα τη δύναμη και την ψυχική αντοχή να γράψω μέσα σε 300 λέξεις μια ιστορία, να καταθέσω δυνάμεις, συναισθήματα, αισθήσεις και να τα μοιραστώ και με άλλους…

Δεν μπορώ να γράψω για ένα άτομο… Εκεί έξω οι φίλοι μου είναι πολλοί… Δεν ήξερα ποτέ πως με βρήκαν… Δεν ξέρω πως ξεκίνησε να σχηματίζεται μια παρέα αγαπημένη. Άνθρωποι από όλες τις μεριές του κόσμου… σκεπτόμενοι, με σεβασμό στις ανθρώπινες αξίες, που η γραφή και η έκφραση τους έβγαινε καλύτερα μέσω του διαδικτύου. Με ιδιαίτερες ευαισθησίες, πλούτο πνευματικό και συναισθήματα, ιδιαίτερο τρόπο έκφρασης και προσέγγισης… Διαφορετικοί αλλά τόσο οικείοι, η δύναμη που μας ένωνε ήταν η ανάγκη της έκφρασης, της αγάπης για τις τέχνες, για την ανθρωπιά, για ιδανικά που πίστευα ότι μόνο ελάχιστοι ακόμα έχουν…

Εμφανίστηκαν και μερικοί που αμφισβήτησαν την αλήθεια της έκφρασης και της προσέγγισής μου στα πράγματα. Αλλά αυτοί, όπως ήρθαν έφυγαν. Ναι, με μερικούς βρέθηκα από κοντά. Η καρδιά τους και το μυαλό τους μου ήταν ήδη γνωστά! Ειλικρινά τιμή μου φίλοι μου…

Τετ Ιαν 03, 03:57:22 μμ

cortlinux said... [ 2 ]

cortlinux δεύτερη συμμετοχή

Σε περίμενα μέχρι τις 00:00. Περίμενα να μου πεις τι ώρα θα συναντιόμασταν την επομένη. Μπήκες τελικά στο msn κατά τις 1:00. Άκουσα τον ήχο εισόδου του προγράμματος. Δεν μου μίλησες καν. Είπα ότι δεν θα με είδες. Σου μίλησα. Μου απάντησες σαν να μην συνέβει τίποτα. Δεν αναφέρθηκες καν στην αυριανή συνάντηση μας. Θύμωσα. Το μυαλό μου θόλωσε. Ένοιωσα τον εγωισμό μου να χτυπάει κόκκινο. Άρχισα τον μονόλογο. Μακάρι να ήξερα τι έλεγα. Έλεγα κι έλεγα πράγματα που τελικά τα έχω μετανοιώσει. Κι εσύ να μην μιλάς. Να μην λες τίποτα. Τίποτα. Κι αυτό το τίποτα να με διαμελίζει. Ένα τίποτα με τόση δύναμη που είχε μεγαλύτερη δύναμη από τις τόσες λέξεις που είπα εγώ. Τις τόσες μπαρούφες. Ένα τίποτα που κρατάει μέχρι τώρα. Μια σιωπή που με κόβει σαν ξυράφι. Μου λείπεις. Μία σου λέξη θα με έκανε ευτυχισμένο. Μια λέξη μόνο.
Ελπίζω να είσαι καλά και να μην έχει μείνει ο εγωισμός μου η μόνη ανάμνησή σου από εμένα. Εκείνη την ημέρα ξέχασα να σε ρωτήσω αν ήσουν καλά. Κι όμως κάτι είχες. Κάτι που δεν σκέφτηκα να ρωτήσω.
Μου λείπεις καλή μου φίλη και έχω μετανιώσει. (189)

Αφιερωμένο σε μία διαδικτυακή μου φίλη.

Τετ Ιαν 03, 04:13:47 μμ

Simela Meletlidou said... [ 1 ]

Αν και καθυστερημένη και με πονοκέφαλο και, όντως καταυρδωμένη, έγραψα τούτο εδώ....

Αλλά τι ελπίδες να ‘χω εγώ, το άμοιρο, με τα απλά ελληνικούδια που γράφω...όταν όλοι, εσείς, γράφετε στα ντούρα ΕΛΛΗΝΙΚΑ!!!

Προσπάθησα, ωστόσο, με λίγα λογάκια, να καταγράψω την δυνατότερη εμπειρία μου από το Internet - ακριβώς 200 λέξεις και αυτό και μόνο αξίζει βραβείο ;-)

..............................................................

Γύρω στα 45 μου και φρέσκια από χωρισμό, τότε, βγήκα την απασχόληση της ζωής μου!
Πήγαινα με φίλες σε αίθουσα μιας σχολής, της Στοκχόλμης, και στα κρυφά έπαιζα με τις ώρες να μάθω το PC και να κάνω chat! Τι κι αν έγραφα σε ταχύτητα χελώνας!

Σ’ ένα μήνα είχα δικό μου PC και σε λίγο και δική μου ιστοσελίδα - σπάνιο φαινόμενο για έλληνα της Σουηδίας, τότε (το 2000)

Στο mirc υπήρχε το chatroom friends –30+, eκεί, συνήθως, την έβρισκα αλλά έφτιαχνα και δικά μου, prive chatroom, επιπλέον έμπαινα και στο netmeeting, για όσους τα θυμούνται αυτά!

Και τι δεν είχα ακούσει, τότε!
«Άντε βρε κολόγρια» δεν μου είπαν, «κάνε καμιά δουλειά στο σπίτι» δεν μου είπαν... βρε–βρε, είναι ανάγκη να είναι μονοπώλιο των νέων αυτό το Internet;

Εγώ, πάντως, την έβρισα, έτσι, «αλανιάρα» της πιάτσας του διαδικτύου!

Μέχρι που μια μέρα έπαθα το σοκ της ζωής μου!
Στο netmeeting, με το που συνδέθηκα μια μέρα με κάποιον, μου εμφανίστηκε το κάτω ήμισυ κορμιού... με ένα «από δαύτο»... που πήγε καπνός κι αντάρα.

Εσείς, άραγε, τι θα κάνατε;
Εγώ, πάντως, σοκαρισμένη και πανικοβλημένη πάτησα το OFF κουμπί κι έκλεισα το PC!
Ηρεμία, βρε παιδιά, λίγο σεβασμό στις cyberοπαρθένες...

Τετ Ιαν 03, 04:21:36 μμ

Stavros Katsaris said... [ 1 ]

Καλησπέρα!

ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ

Την Ειρήνη την γνωρίζω αρκετά χρόνια!
Συναντηθήκαμε και εδώ στο μπλογκ (συμμετέχει σπάνια, διαβάζει πάντα)
Μια μέρα βρίσκω σημείωμα στο γραφείο μου πως με ζήτησε.
Της τηλεφωνώ και δίνουμε ραντεβού για την επόμενη μέρα στο μαγαζί μου!
Αφού είπαμε για τα παιδιά μας (είμαστε νέοι γονείς και οι 2) μου εξήγησε τι ήθελε.
Η γνωστή σε όλους paragrafos είχε παρουσιάσει στο μπλογκ της την ιστορία μιας πιτσιρίκας που λέγετε Brynne και θα χειρουργούταν στο κεφάλι 2 μέρες μετά στην Αμερική!
Την ιστορία είχε μεταφέρει στην paragrafo η πανάσχημη(πανέμορφη) και ζητούσε να γράψουμε ευχές στο μπλογκ της για να μαζευτούν και να σταλούν όλες μαζί ως ελάχιστο δείγμα συμπαράστασης.
Η Ειρήνη και ο Λευτέρης μαζί με την paragrafo σκέφτηκαν να της στείλουν τις ευχές μαζί με λουλούδια στην Αμερική.
Όταν λοιπόν έφτασε η ώρα του ποιός θα αναλάβει την αποστολή η Ειρήνη θυμήθηκε εμένα!
Τα υπόλοιπα είναι πια ιστορία.
Τα λουλούδια έφτασαν στον προορισμό τους (υπάρχουν φωτογραφίες στο μπλογκ της παράγραφου) και έστω και αν η Ειρήνη με το Λευτέρη δεν με άφησαν να συμβάλω οικονομικά στο εγχείρημα ένιωσα μεγάλη χαρά που συμμετείχα έστω και με την επαγγελματική μου ιδιότητα.
Κάπου διάβασα οτι το διαδίκτυο αποξενώνει!
Χρόνια μας πολλά!

Τετ Ιαν 03, 04:39:10 μμ

gravoura said... [ 1 ]

Με την Kάτια είμαστε φίλες πάνω από 25 χρόνια. Τα μοιραστήκαμε όλα. ΄Ερωτες, γάμους, παιδιά και την καθημερινότητα. Την πάντρεψα κιόλας. Μα όλα τα έξοδα που έκανα για το γάμο δεν δίστασε να τα πετάξει στο καλάθι των αχρήστων! Χώρισε.

Πέρασε ο καιρός και η ζωή της αποκόπηκε από παρέες, όλες ήταν του πρώην της. ΄Ενιωθα πως είχε άμεση ανάγκη ενός συντρόφου. Δεν άργησα να της πετάξω τη…βόμβα, με ατράνταχτα επιχειρήματα!! «Είμαστε ώριμες και μοντέρνες, αγαπάμε την τεχνολογία, θα βρούμε άντρα μέσω διαδικτύου». Γέλασε, κορόιδεψε, και δήλωσε άκεφη για ψάξιμο. Σαν άξια κουμπάρα συγκέντρωσα ενδιαφέροντα προφίλ που όμως τα απέρριψε, εκτός από ένα.

Η προσέγγιση πήγαινε καλά και ήρθε η ώρα του πρώτου ραντεβού μα η Κάτια θέλησε να βρίσκομαι στο χώρο συνάντησης διακριτικά και από απόσταση. Φτάνω νωρίς και περιμένω το…ζεύγος. Σε λίγο εμφανίζεται η Κάτια μόνη. Είναι φουντωμένη, τρέμει, μπερδεύει τα λόγια της. «Να βράσω την τεχνολογία σου, τα επιχειρήματά σου». Συνεχίζει ακόμα πιο επιθετικά. «Ξέρεις ποιον έβγαλε το site γνωριμιών σου για επικρατέστερο σύντροφο; Ποιον μοναδικό άντρα στη ζωή μου αντιπαθώ και μου γυρίζουν τα έντερα όταν βλέπω; Με ποιον κόντεψα να πλακωθώ δεκάδες φορές στο γραφείο; Ποιος με πολεμούσε διαρκώς; Ε, αυτόν προξένεψε το διαδίκτυό σου»!!!!

Τετ Ιαν 03, 05:38:46 μμ

IdentityCafe said... [ 1 ]

Φιλο ξενια

Δεκεμβρης του ‘01, γιορτινες μερες στην Αθηνα. Μεταιχμιο.
Τελος εποχης ονειρικης φοιτητικης ζωης, αναμονη αρχης σε νεα ηπειρο.Terra incognita. Μουδιασμενος, αβεβαιος αν θελω να απομακρυνθω τοσο, προετοιμαζομαι για τις επερχομενες συνεντευξεις σε αμερικανικα πανεπιστημιακα νοσοκομεια...

Φιλαδελφεια, δυο μηνες πριν. Τελειωνα μαραθωνιες εξετασεις και ενα ελευθερο μεσημερι στο chat του BEST γνωριζω μια κοπελα που σπουδαζει στη Βοστωνη. Λιγα κοινα αρκουν να ενωσουν τους ανθρωπους, κραταμε επαφη, μαθαινω στην πορεια για δυο συνεντευξεις εκει.

Τελικα βρισκομαστε στην Αθηνα στις γιορτες σε παρτυ που με καλει.
Νιωθουμε ξεχωριστη οικοιοτητα απο κοντα αν και βλεπομαστε πρωτη φορα. Θα μεινει στην ελλαδα διακοπες μεχρι μεσα γεναρη, με ρωταει ποτε πεταω στη Βοστωνη, σε μια βδομαδα, λεω. Πεντε λεπτα περνουν, η συζητηση γυρναει αλλου, ξαφνικα ομως μου προτεινει. «Το ξερω οτι ειναι τρελο, αλλα θα σου δωσω τα κλειδια του σπιτιου μου στη Βοστωνη να μεινεις οσο καιρο χρειαζεσαι. Εγω θα ειμαι ακομα εδω αλλα μενουν φιλοι διπλα αν χρειαστεις κατι»...Εμεινα αποσβολωμενος. Ενας ανθρωπος που με συνανταει πρωτη φορα, μια ωρα μετα μου εμπιστευεται το σπιτι της στην αλλη ακρη του κοσμου. Σκεφτηκα να αρνηθω αλλα η χειρονομια ηταν τοσο ομορφη, θα ηταν μεγαλο λαθος. Της εδωσα την πιο ζεστη αγκαλια μου.

Παντοτε θυμαμαι τοσο γλυκα εκεινες τις μερες. Φευγοντας απο Βοστωνη της αφησα στο κρεβατι, το αγαπημενο μου βιβλιο της εποχης, "Οι Τέσσερις Τοίχοι" του Βασίλη Χατζηγιαννίδη και ενα σημειωμα...

Τετ Ιαν 03, 06:11:46 μμ

Dion.M. said... [ 1 ]

Θυμάμαι όταν στην Εταιρεία, χορηγήθηκαν computers με σύνδεση internet στο προσωπικό...

Μέχρι τότε η αλληλογραφία γινόταν με υπογραφή κάθε εγγράφου από παλαιότερο στέλεχος, με το σκεπτικό ότι δεν επιτρεπόταν έγγραφα που δέσμευαν την εταιρεία και είχαν οικονομική επίπτωση να μην ελέγχονται από εμπειρότερα στελέχη.

Μετά την πρώτη ημέρα της εγκατάστασης του internet και του mail εκδηλώθηκε το πρόβλημα:

Ούτε προφορικές, ούτε τηλεφωνικές οδηγίες, αλλά γραπτά (ηλεκτρονικά) ντοκουμέντα που νομικά δέσμευαν την εταιρεία έφευγαν προς όλες τις κατευθύνσεις από το σύνολο του προσωπικού!

Προβληματισμός! Τι κάνουμε; Ξαναμαζεύουμε και ξανασυγκεντρώνουμε το σύστημα η το αφήνουμε με κίνδυνο να μην προλάβουμε κάποια επιπόλαιη εκτίμηση αποδεχόμενοι το ρίσκο;

Ούτε σκέψη για το πρώτο! Επελέγη, όπως ήταν λογικό, να λειτουργήσει απρόσκωπτα η τεχνολογία και να εκμεταλευτούμε τις νέες δυνατότητες, που αποκέντρωναν εντελώς την διοίκηση και παρείχαν την δυνατότητα άμεσης αντίδρασης, δίνοντας οδηγίες για απλή κοινοποίηση των εγγράφων και των απαντήσεων από τους συντάκτες στους υπευθύνους για να δώσουν κατευθύνσεις και να κάνουν τις κατάλληλες διορθωτικές κινήσεις, αν σε κάποιο συγκεκριμμένο θέμα διαφωνούσαν.

Συμπέρασμα: Η τεχνολογία δεν δίδει μόνο ταχύτητα και αμεσότητα στις επιχειρήσεις αλλά αναμορφώνει τις δομές της διοίκησης και του management και δίδει δυνατότητες ενεργής συμμετοχής στα δρώμενα σε όλους!


196 Λέξεις.

..............

Με αυτό το «τεχνοκρατικό» και με παντελή έλλειψη λογοτεχνικής φαντασίας κείμενο, ούτε ελπίδα ούτε φιλοδοξία έχω για βραβείο, όταν εδω βρίσκονται τόσοι λυρικοί και τόσοι ποιητές.

Αισθάνομαι σαν κάτι μαραθωνοδρόμους, που τερματίζουν σε 5 και 6 ώρες, όταν ο πρώτος τερματίζει σε 2 ώρες και 10 λεπτά.

Συμμετέχω μόνο για την συμμετοχή...

Με την ευκαιρία να ευχαριστήσω τον Reactor και τον Andy, για την επιμέλεια των λεπτομερειών στην εικόνα, που κατάφεραν να κάνουν το avatar μου ευκρινές, γιατί αυτό το αιλουροειδές που έχω διαλέξει για avatar, είναι άσσος στην παραλλαγή, και αυτό είναι μεν πλεονέκτημα στην επιβίωση αλλά... μειονέκτημα στην ευκρίνεια ανάμεσα σε τόσα άλλα avatars!

Τετ Ιαν 03, 06:34:34 μμ

avissos said... [ 1 ]

εκτός διαγωνισμού,
εντός καρδιάς.

ΝΔ : Ιστορία τρίτη
Παρίσι, Δεκέμβρης 2006

Παραμονή Χριστουγέννων. 6:20 Orly. Σ’ένα μικρό σχετικά αεροδρόμιο, έχοντας φτάσει μισή ώρα πριν την πτήση. Το εισιτήριο άκυρο. Τα λεφτά πληρωμένα. Περπατάω κ κλαίω. Η υπεύθυνη της εταιρίας ανένδοτη. Η κράτηση ήταν non-remboursable. Το φταίξιμο καθαρά δικό μου. Έπρεπε να είχα φτάσει 2 ώρες νωρίτερα. Ποιός φταίει εκτός απ’τον εαυτό μου? Δε με δέχεται κανείς. ‘Σας παρακαλώ, αφήστε με να περάσω χωρίς αποσκευές. Μόνο να φύγω. Είναι Χριστούγεννα. Διαφορετικά θα πρέπει να μείνω εδώ, δε με καταλαβαίνετε?’ ‘Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για σας. Το εισιτήριο κλείστηκε μέσω opodo κ δε σας ασφαλίζει σε τίποτα. Γι’αυτό ήταν κ φτηνό.’
Τι να πω? Έχει δίκαιο. Κάθομαι σ’ένα stand απέναντι. Κοιτάζω τους χαρούμενους ταξιδιώτες. Ο κόσμος χαμογελαστός. Εγώ πικραμένη. Στο μυαλό μου το blog που διάβαζα χτες τυχαία. ‘Κι εγώ, στη σοφίτα μισούσα τον εαυτό μου κι όλο τον κόσμο.’ Αντί για σοφίτα, βάλε αεροδρόμιο.

Τετ Ιαν 03, 06:37:49 μμ

Christophorus said... [ 2 ]

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΔΕΥΤΕΡΗ


«Χρόνος παρών και χρόνος παρελθών, εμπεριέχονται, ίσως, και οι δυο σε χρόνο μέλλοντα...»


Λάθη ορθογραφίας της πάγια, εκφράσεις που είχα ακούσει χιλιάδες φορές από τα χείλη της, αναφορές σε κάποιες λεπτομέρειες της γειτονιάς που ζούσαμε κάποτε μαζί- αυτά την πρόδωσαν.
Κι ο Χρόνος έχασε την γραμμικότητά του, καθώς όλα αναδύθηκαν, παρόντα, στο τ ώ ρ α.

Οι ψυχές των ανθρώπων δεν γνωρίζουν χρόνο.

Στο μπλογκ που έγραφε κι εκείνη αρχικά, και μετά σ’ ένα chat room, έστησα το παιχίδι της γοητείας, κι ο αέρας πήρε να ζεσταίνεται. Στον κανονικό χρόνο του κόσμου κράτησε ένα μήνα, ώσπου βούτηξα στο κενό: ζήτησα να βρεθούμε. Η γητειά είχε πιάσει – δέχτηκε.
Με βασάνιζε, όμως, μ’ έτρωγε η αγωνία, τι θα συμβεί όταν μάθει πως τόσον καιρό την γήτευα εγώ. Κι έτσι αποκάλυψα την ταυτότητά μου.

Η σιγή της κράτησε δυο μέρες. Την τρίτη, με ένα λακωνικό μήνυμα, μου εξήγησε ότι θεωρούσε πως ήταν καλύτερο να μην ξαναβρεθούμε. Πίστευε στο αναλλοίωτο των ανθρώπων – και των αδιεξόδων τους.

«...κι ο μέλλων χρόνος εμπεριέχεται σε χρόνο παρελθόντα»

Ο ίδιος πόνος μ’ έσφαζε πάλι, με την ίδια αμείωτη ένταση, κι ας είχαν περάσει δέκα χρόνια.

«Εάν όλος ο Χρόνος είναι αιωνίως παρών,
τότε ο Χρόνος όλος μάνει αλύτρωτος».

(Τα αποσπάσματα είνα από το "Burnt Norton" του T.S.Eliot, σε μετάφραση δική μου).

Τετ Ιαν 03, 06:48:22 μμ

draminos said... [ 3 ]

Ιστορία 3η

Στοίχημα στο internet

Δεν είμαι τζογαδόρος. Ο ΟΠΑΠ έχοντας το μονοπώλιο στην ουσία κλέβει τους παίκτες με τις αποδόσεις του. Από περιέργεια άνοιξα κωδικό σε ιντερνετικό στοίχημα και μετά από πολύ ψάξιμο και σχεδιασμό άρχισα πονταρίσματα σε αγώνες ισπανικού, γαλλικού και ελληνικού πρωταθλήματος, χωρίς όμως να κάνω καμμία πρόβλεψη. Με στοιχήματα 1 ως 10 ευρώ στο τέλος των πρωταθλημάτων είχα κέρδος 300 + . Αλλά σπαταλούσα πολύ χρόνο λόγω σύνδεσης, που πριν 2 χρόνια ήταν PSTN. Σίγουρος για τη μέθοδο μου περίμενα πως και πως το μουντιάλ, όπου με βόλευε φοβερά ότι οι αγώνες δεν γίνονταν συγχρόνως αλλά διαδοχικά, και με σύνδεση ADSL φαίνονταν όλα παιχνιδάκι. Ξεκίνησε το μουντιάλ και τα στοιχήματα μου και όλα πήγαιναν σχεδόν όπως τα περίμενα, ώσπου μια μέρα προσπαθώ να μπω τίποτε, πάω στο καφενείο ούτε από εκεί. Γίνονται 3 αγώνες και τα στοιχήματα που είχα ετοιμάσει με 300 ευρώ απέδιδαν περίπου 1000, αλλά δεν μπορούσα να μπω στο internet. Σοκ, πάει η μεγάλη ευκαιρία. Ολόκληρη Δράμα ήταν αποκομμένη γιατί κάποιο εργοτάξιο λίγο έξω από την πόλη σκάβοντας έκοψε ένα κεντρικό κόμβο. Εναλλακτική σύνδεση υπήρχε μέσω Ασπροβάλτας, όπου λόγω πλημμυρών θα χάνονταν και η τηλεφωνική επικοινωνία στη Δράμα. Και μετά σου λένε , πουτάνα μπάλλα.

Τετ Ιαν 03, 06:48:23 μμ

Gatina said... [ 1 ]

Sometimes like a drug

A while ago I met a boy. Τον είδα να μπερδεύει στα σύρματα την πνοή αυτή που επιφυσεί ο Δίας για να συμβούν τα ανθρώπινα. Ζούσε στο internet, λέγοντας πως εκεί διαδρούσε με ψηφιακούς ανθρώπους, διασκέδαζε κι έκανε έρωτα (web camera, «φιλί» και «χάδι εκεί»). Αναζητούσε την άσαρκη αγάπη του, που πριν χρόνια γνώρισε σε chat-room• 24 ώρες επί τις ημέρες μια ζωής: Πονούσε από ακινησία και το πρακτικά ανεκπλήρωτο που υφέρπει στην διαδικτυακή κοινωνία.

Πίστευσα στη δύναμή μου. «Αρκεί» να τον εξορύξει από την ψηφιακή πραγματικότητα. Δοκίμασα ομορφιά απτή, σώματα εν ενώσει, γεύσεις, χείλη και γλώσσες. Τον αγκάλιαζα ενόσω περίμενε ένα email, ή post, το καμπανάκι νέου μηνύματος msn. Ζήλευα όχι γυναίκες αλλά θηλυκές internet υπάρξεις, ίσως γιατί εκείνες δεν μπορούσα να συναγωνιστώ. Cableless, μαριονέτα χωρίς σχοινιά και μια προσπάθεια να πραγματωθεί το ψηφιακό οτιδήποτε. Δεν κατάφερα παρά να χάσω από τον εαυτό μου στην διαδικασία.

Είναι πιο ψεύτικα στο νετ άρα ευκολότερα. Σαν βίωση ονείρων: «Θα ξυπνήσεις» -λέει- «όποτε θελήσεις». Μα δεν ξυπνάει διότι οποιοσδήποτε είναι δειλός όσο κρύβει τη δύναμή του. Ουσιαστικά δεν κοιμάσαι -άκου με- και αυτό αρκεί αν το συνειδητοποιήσεις. Ζεις μόνος. Είναι η επικάλυψη της μοναξιάς… net addiction.

Σ’ ερωτεύτηκα.

200+2, λόγω του έρωτα. Δεν αφαιρώ.

Τετ Ιαν 03, 07:03:35 μμ

rednet69 (georgia m.) said... [ 1 ]

Καλησπέρα με 40 πυρετό από την κραιπάλη των ημερών!
Χρόνια πολλά σε όλους!
Να ξεκαθαρίσω ότι δεν ενδιαφέρομαι για μπλουζάκια ή ό,τι άλλο δώρο υπάρχει - άσε που το θεωρώ και απίθανο...
Η δική μου κατάθεση:

Έμπαινα σε συγκεκριμένο chat-room που είχε σχέση με θέματα αυστηρά επιστημονικού περιεχομένου.Κάποτε,την προσοχή μου τράβηξε ένας κύριος,με τον οποίο ξεκινήσαμε μια διαδικτυακή κουβέντα privee.Εκείνος πρωτομάθαινε το Ίντερνετ και όλα τα σχετικά.Ανοίχτηκε όμως αμέσως,καθώς υπήρχε η ανωνυμία,και άρχισε να μου μιλάει για τη ζωή του,για τα προβλήματά του,για τις σχέσεις του,για τον εαυτό του.Τον αισθάνθηκα κοντά μου,έμαθα τις πιο μύχιες σκέψεις του.Οι μήνες περνούσαν και αποφάσισε να ανεβεί στην Αθήνα για δουλειές.Είχαμε και οι δύο περιέργεια αλλά και μεγάλη συστολή.Δώσαμε παρ όλα αυτά ραντεβού σε ένα cafe στο Κολωνάκι.Προς μεγάλη μου έκπληξη συνάντησα τον...πατέρα μου!Αν ήταν ποτέ δυνατόν!Μετά την πρώτη έκπληξη,απορία και ντροπή,γελάσαμε πολύ με το "πάθημά" μας και νομίζω πως έκτοτε ήρθαμε περισσότερο κοντά.
Τι σου κάνει η τεχνολογία!...

Τετ Ιαν 03, 07:27:20 μμ

Zontas said... [ 2 ]

Δεύτερη συμμετοχή - προφανώς εκτός διαγωνισμού αφού προέκυψε νουβέλα -, μετά την ένσταση του Γάτου, να ισοφαρίσουμε τους έρωτες με τις επιστήμες.

Όταν πρωτοξεκίνησα να κάνω την έρευνα βιβλιογραφίας για το διδακτορικό μου έζησα για μερικές εβδομάδες την αυταπάτη πως είμαι ο πρώτος που θα τολμούσα να φέρω κοντά δύο ιδέες που τότε ήταν η μια ριζοσπαστική και ελπιδοφόρα για τη γνωσιακή επιστήμη και η άλλη εδραιωμένο μεν παραδειγματικό μοντέλο στην Θεραπευτική ρητορική, αλλά εν πολλοίς μεθοδολογικά ανεξερεύνητη. Την ίδια αυταπάτη μοιράζονταν και οι δύο επιβλέποντες καθηγητές. Οι βάσεις δεδομένων έδειχναν πως δεν είχε γραφτεί τίποτε για αυτήν την πολλά υποσχόμενη, πιθανή γειτνίαση και, γενικώς όσοι μας άκουγαν να μιλάμε γι’ αυτό έδειχναν να μην ξέρουν κανέναν άλλον που είχε κάνει κάτι παρόμοιο.

Ένα βράδυ η αυταπάτη γκρεμίστηκε για όλους μας – αυτό είναι και χαρά βέβαια γιατί πάντα είναι ευκολότερο να μην είσαι ο πρώτος – όταν κάποιος Αμερικάνος συνάδελφος ανακοίνωνε ότι είχε ακουστά μια σχετική εισήγηση σε ένα ερευνητικό κέντρο και μάλιστα όχι από κάποιον ελάσσονα ερευνητή ή φοιτητή αλλά, από δύο αστέρια της Επιστήμης μας – δεν έχει μόνο το Χόλιγουντ τέτοια. Έψαξα στο ίντερνετ και είδα πως η εισήγηση όντως είχε γίνει αλλά προφανώς δημοσιεύσεις σχετικές θα έπαιρναν χρόνο μέχρι να γίνουν. Κατάπια την ντροπή μου κι έγραψα στον έναν από τους δύο – διάλεξα αυτόν με το πιο εγκάρδιο χαμόγελο και την μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα, εικάζοντας – αν και το θεωρούσα ολωσδιόλου απίθανο - πως θα φοβόταν λιγότερο μην του κλέψει κανείς το κελεπούρι του. Του έγραψα ένα μακροσκελές η-μαίηλ όπου του εξηγούσα ποιος ήμουν, τι έκανα, πως σκεφτόμουν να διαχειριστώ το θέμα, ποιοι ήταν οι επιβλέποντες μου – αυτό για να καταλάβει ότι δεν κινδύνευε από κανέναν από τους δύο να του κλέψουν τις ιδέες, μιας και ήταν σαφώς ελάσσονες σε σχέση με αυτόν - και τι ακριβώς ζητούσα: τα αντίγραφα της εισήγησης. Φυσικά δεν περίμενα απάντηση, για την τιμή των όπλων πάτησα το σεντ. Μιλάμε για ακαδημαϊκό των αεροδρομιών, Καθηγητή εδώ, Διευθυντή αλλού, εισηγητή παντού όπου υπάρχει σοβαρό συνέδριο στον κόσμο, ‘με εφτά πτυχία και πατέρα εισαγγελέα’ που λέει και το τραγούδι. Το επόμενο απόγευμα βρήκα στο η-μαίηλ ένα μήνυμα απάντηση από τη γραμματέα του που ούτε λίγο ούτε πολύ μου έλεγε: ‘ ο κος Glen Gabbard μου ζήτησε να επισυνάψω αυτό’. Στο πάτωμα του δωματίου μεν δεν άνοιξε τρύπα αν και προσπάθησα φιλότιμα χοροπηδώντας με φόρα, στα κανάλια δεν βγήκα να το πω, αν και έτοιμος ήμουν, αλλά η γειτονιά πρέπει να ήταν έτοιμη να καλέσει τις υπηρεσίες ψυχικής υγείας.

Αυτό που σκεφτόμουν την άλλη μέρα – όταν κατάφερα να ξανασκεφτώ λογικά δηλαδή – ήταν ‘μα καλά ούτε μια ευγενική προειδοποίηση ο αθεοφόβος του τύπου, πώς να κάνω την παραπομπή αν χρησιμοποιήσω το υλικό του κλπ;’. Η ικανότητα λογικών συνειρμών δεν είχε προλάβει να ανακάμψει και υπέστη το δεύτερο πλήγμα, ένα σύντομο μεν αλλά καίριο η-μαίηλ αυτή τη φορά από τον ίδιο, για το τι να αποφύγω και που να εστιάσω, στην έρευνα της βιβλιογραφίας. Εδώ δεν θα είχε γλιτώσει το πάτωμα, δεν θα είχε γλιτώσει τίποτε βασικά μέσα στο σπίτι, αν δεν έρχονταν μερικοί σώφρονες φίλοι να με πάρουν να πάμε για τρέξιμο.
Τα βάσανα των πανηγυρισμών τελείωσαν μεν εκεί αλλά την επόμενη μέρα πήρα το πιο μεγάλο μάθημα, τι σημαίνει να είσαι σοβαρός επιστήμονας. Δεν ήταν μονάχα που με εμπιστεύτηκε, ούτως ή άλλως οι δημοσιεύσεις τους θα προλάβαιναν τις δικές μας με διαφορά, αλλά ασχολήθηκε κιόλας, λες και είχε την υποχρέωση, να με γλυτώσει από πιθανά λάθη και άδικο κόπο. Το μάθημα όμως ήταν ένα σύντομο σχόλιο απάντηση που έστειλε στο δικό μου ευχαριστήριο η-μαίηλ. Έλεγε, ‘όταν μεγαλώσεις, ελπίζω, θα χαίρεσαι κι εσύ να βοηθάς ανθρώπους να κάνουν τον κόσμο a better place to live in’. Γι’ αυτό ήταν μεγάλος δάσκαλος, γι’ αυτό το ‘ελπίζω’, για την εμπιστοσύνη που είχε σε όλους εμάς τους ασήμαντους.

Τετ Ιαν 03, 07:35:54 μμ

Yannis H said... [ 1 ]

«Ο παππούς μου έπαιρνε αλληλογραφία με το άλογο και έζησε να δει το Σπούτνικ στην τηλεόραση» έλεγε κάποιος για να δείξει τη φοβερή εξέλιξη της τεχνολογίας τον 21ο αιώνα. Μετάβαση που διαδραματίζεται και μπροστά στα μάτια μας. Τρία από τα – έξι – αδέλφια της μητέρας μου, μετανάστευσαν στον Καναδά.

Τα νέα ταξίδευαν αργά: ένα γράμμα έπαιρνε μήνες για να φθάσει. Τα μεγάλα νέα στέλνονταν με τηλεγράφημα. «Μητέρα πέθανε χτες. STOP. Σήμερα κηδεία. STOP. Μαρία.»

Όταν η – ανύπαντρη ακόμα – Μαρία επισκέφτηκε τον Καναδά, ταξίδεψε με υπερωκεάνιο. Οι ιστορίες της από το Τορόντο μπλέκονται με αυτές ενδιάμεσων σταθμών – και ιδίως της Νάπολης.

Η πέρα πλευρά της οικογένειας μεγάλωσε, απέκτησε νέες ρίζες, κι ένας από τους πιο ανήσυχους (έφτασε γεν. Διευθυντής υπουργείου) βγήκε στη σύνταξη.

«Το ίντερνετ είναι το παιχνίδι μου» λέει συχνά. Συνάμα, είναι και ο πιο παραδοσιακός. Μπροστά μου, μετά από τριάντα χρόνια γάμου έλεγε τηλεφωνικώς στη γυναίκα του “I have to close, I’m getting sentimental”. Και σκούπιζε τα μάτια επειδή άκουσε τη φωνή της.

Αυτός ο θείος, λοιπόν, μου έστειλε μια webcan – ακόμα την έχω. Η τεχνολογία στη σύσφιξη οικογενειακών δεσμών. Και έτσι, είδα τη Μαρία, 78 χρονών, να χαιρετά τα αδέλφια της στον Καναδά κουνώντας τα χέρια της από το σαλόνι της.

Τετ Ιαν 03, 07:36:54 μμ

Giwrgos said... [ 1 ]

Newbie at war!

Βράδυ, παντού σκοτεινά και το μόνο φως ήταν από τις σφαίρες, που σφύριζαν γύρω μου σαν τρελές. Μικρά, γρήγορα θανατηφόρα λαμπιόνια… Παίρνω την καραμπίνα μου και τρέχω να κρυφτώ στον πρώτο τοίχο που βρίσκω! 15 χρόνων σε πεδίο μάχης. Εκστασιασμένος από την πρώτη μου φορά αλλά και αγχωμένος μη πεθάνω γρήγορα. Το αίμα έτρεχε ποτάμι κι εγώ ακόμη δεν είχα ρίξει την πρώτη μου σφαίρα. Δίπλα μου καταφθάνει ένας δικός μου. Βγάζω το κεφάλι να δω τι παίζει και ξανακλείνομαι γρήγορα στη θαλπωρή του τοίχου. Ο άλλος, ο παλιός, ορμάει στα τυφλά! Με το που βγάζει το όμορφο κεφαλάκι του, τρώει ένα headshot όλο δικό του! Σηκώνομαι και καθαρίζω για πάρτη του αλλά αιμορραγούσα… Δε με ένοιαζε όμως. Μόλις είχα σκοτώσει για πρώτη φορά! Τα είχα καταφέρει! Με τη καραμπίνα σίγουρα δε θα πήγαινα μακριά. Παίρνω το rocket luncher του φίλου και ρίχνω μερικές. Άλλοι 2 κάτω. Από παιδί ένιωσα πλέον άντρας και μάλιστα μάγκας. Είχαμε μείνει ένας από κάθε στρατόπεδο! Τον είχα δει, κεντράρω, ο πύραυλος είναι όλος δικός του, πατάω τη σκανδάλη και ΠΕΘΑΙΝΩ! Η οθόνη γεμίζει με αίματα κι εγώ βρίζω σα λιμενεργάτης. Με είχε lockαρει από πολύ πιο πριν… :( :(
Πρώτο μου deathmatch στο DOOM 2!

Υ.Γ. Αχ πόσο μου λείπει η εποχή των BBS και της Compulink! Τότε που όλοι μαζί μαθαίναμε και η παραμικρή μαγκιά μάς φαινόταν χακεριά! Όπως έχω ξαναγράψει εδώ μέσα, είναι πολύ κρίμα που αυτές οι εποχές πέρασαν ανεπιστρεπτί! Τουλάχιστον κερδίσαμε σε ταχύτητα… ;)

Τετ Ιαν 03, 07:40:42 μμ

Giwrgos said... [ 2 ]

Πολίτης ενός «άλλου» κόσμου…

Σκεφτόμουν τις παρέες και τους φίλους που είχα από παιδί… Ποτέ τους δε ξεπέρναγαν τον μαγικό αριθμό 5… Μέχρι που μπήκε στη ζωή μου το chat. Εκεί ήταν που άρχισε και η μαγεία. Ένας ξένος ανάμεσα σε ξένους. Μοναδικό σημείο αναφοράς η ίδια η ζωή και το πάθος για γνώση. Η ηλικία, η εμφάνιση, τα σωματικά προσόντα έπαψαν πια να αποτελούν κριτήριο. Έμεναν μόνο τα κείμενα, οι απόψεις, τα χόμπι και φυσικά τα nick names! Όχι 5 αλλά 105, πλέον, τα άτομα που είχαν κάτι να μου πουν και συνάμα είχαν την όρεξη να με ακούσουν. Μια κοινωνία χωρίς σύνορα, ένας πολιτισμικός οργασμός! Το μόνο που αρκούσε ήταν να μιλάς λίγα αγγλικά. Έτσι ήταν κάποτε το IRC μέχρι να καταλήξει να γίνει τόπος γκομενο-κυνηγιού, καφρίλας και «καψίματος». Είναι τελικά στη φύση μας να εκπορνεύουμε το καθετί. Αποσύρθηκα μέχρι που ήρθε το msn, να μου κρατάει συντροφιά τις μεγάλες ώρες και να με διατηρεί σε επαφή με αγαπημένα πρόσωπα που έφυγαν μακριά. Αλλά το μεγάλο μου σοκ ήρθε με τα blogs, με την παρέα εδώ μέσα και με τη δύναμη που ξαφνικά μου δόθηκε απλόχερα. Ακόμη παλεύω να την αξιοποιήσω. Που θα μου πάει…

Τετ Ιαν 03, 07:48:05 μμ

IdentityCafe said... [ 1 ]

Αγαπητε ΝΔ! Οσο κι αν προσπαθησα δεν βγαινει κατω απο 210 λεξεις, ωστε αν ισχυει το +5% που λες ειμαι ακριβως στο οριο (συγνωμη Αντβολ!). Ιδου η ελαφρως μικροτερου μεγεθους ιστοριουλα.
Χαιρετισμους απο εξω παλι...
IC

----------------------------------
Φιλο-ξενια
----------------------------------
Δεκεμβρης του ‘01, γιορτινες μερες στην Αθηνα. Μεταιχμιο.
Τελος εποχης ονειρικης φοιτητικης ζωης, αναμονη αρχης σε νεα ηπειρο.Terra incognita. Μουδιασμενος, αβεβαιος αν θελω να απομακρυνθω τοσο, προετοιμαζομαι για επερχομενες συνεντευξεις σε αμερικανικα πανεπιστημιακα νοσοκομεια...

Φιλαδελφεια, δυο μηνες πριν. Τελειωνα μαραθωνιες εξετασεις και ενα ελευθερο μεσημερι στο chat του BEST γνωριζω μια κοπελα που σπουδαζει στη Βοστωνη. Λιγα κοινα αρκουν να ενωσουν τους ανθρωπους, κραταμε επαφη, μαθαινω στην πορεια για δυο συνεντευξεις εκει.

Τελικα βρισκομαστε Αθηνα στις γιορτες σε παρτυ.Νιωθουμε ξεχωριστη οικοιοτητα απο κοντα αν και βλεπομαστε πρωτη φορα. Θα μεινει Ελλαδα διακοπες μεχρι μεσα γεναρη, ρωταει ποτε πεταω Βοστωνη. Σε μια βδομαδα, απαντω. Πεντε λεπτα περνουν, η συζητηση μεταφερεται αλλου, ξαφνικα ομως μου προτεινει. «Το ξερω ειναι τρελο, αλλα θα σου δωσω τα κλειδια του σπιτιου μου στη Βοστωνη να μεινεις οσο χρειαζεσαι. Θα ειμαι ακομα εδω αλλα μενουν φιλοι διπλα αν χρειαστεις κατι»...Εμεινα αποσβολωμενος. Ενας ανθρωπος που συνανταω πρωτη φορα, μια ωρα μετα μου εμπιστευεται το σπιτι της στην αλλη ακρη του κοσμου. Σκεφτηκα να αρνηθω αλλα η χειρονομια ηταν τοσο ομορφη, θα ηταν μεγαλο λαθος. Της εδωσα την πιο ζεστη αγκαλια.

Παντοτε θυμαμαι τοσο γλυκα εκεινες τις μερες. Φευγοντας απο Βοστωνη αφησα στο κρεβατι ενα αγαπημενο βιβλιο της εποχης, "Οι Τέσσερις Τοίχοι" του Βασίλη Χατζηγιαννίδη και ενα σημειωμα...

Τετ Ιαν 03, 08:29:43 μμ

Ιδεοφυλάκιο said... [1]

«Στελιο με λενε»

Πρώτος χρόνος στο Πολυτεχνίο 1994-1995. Η πρώτη επαφή με το νέο μέσο ήταν τότε μέσω του NCSA Mosaic, πρόγονο του Netscape. Οι διαθέσιμες σελίδες ελάχιστες, η www.disney.com από τις πιο διάσημες και οι ταχύτητες πάντα χαμηλές. Η δίψα όμως για μάθηση μεγάλη και η ιδέα της δικτύωσης μέσω υπολογιστών πολύ ενδιαφέρουσα. Για αυτό πήρα ένα λογαριασμό Unix στη Σχολή.

Telnet, login, password. Είμαι μέσα ! Πρώτες δειλές εντολές, ls, cp, mv, pwd κτλ. Εντολές αρχείων, συνήθεια από το DOS. Αλλά η δύναμη βρίσκεται αλλού, στις εντολές που έχουν να κάνουν με άλλους χρήστες!

Finger! Τί αστείο ονομα για εντολή! Ο κατάλογος όλων αυτών που είναι συνδεδεμένοι. Μέσα στα ονόματα ένα γνωστό: stgeor Georgiou Stel. Θεέ μου, η Στέλλα η συμμαθήτριά μου από το σχολείο! Αυτό το κορίτσι πάντα μέσα σε όλα ήταν!

Ytalk! Το chat του Unix. Δίνω διστακτικά „ytalk stgeor“και η οθόνη χωρίζεται στα δύο. Επάνω γράφει η Στέλλα, κάτω εγώ.-Geia sou! –Geia sou, ti kaneis? –Kala, molis ebgala logariasmo kai se eida. –Ok, poios eisai. –Eimai o Dimitris Papantwniou, apo to sxoleio! –Apo to sxoleio? Poio sxoleio? –To 7o Lykeio, o summa8hths sou! –Den phgaina στο 7ο! –Den eisai h Stella Georgiou? –Oxi, Stelio me lene!

----
Έγραψα τον διάλογο σε greeklish, όπως τότε, για να φαίνεται πιο πρωτότυπος. Ευχαρίστως να τον αλλάξω, αν δεν θέλετε greeklish.

Τετ Ιαν 03, 08:51:37 μμ

3 parties a day said... [1]

Απουσία

«Εσύ τι λες για όλ’ αυτά;» με ρώτησε η Α., επιθυμώντας να ξεσκεπάσει την άγνοιά μου σχετικά με το περιεχόμενο της κουβέντας τους.
Σήκωσα αργά τα μάτια και κοίταξα την ομήγυρη. Τα λόγια τους αντηχούσαν ακόμη στην ακοή μου, στερημένα κάθε νοήματος.
«Δεν ξέρω», απάντησα ελαφρά ζαλισμένη, βουτώντας ένα κομματάκι κρέας στην καυτή σούπα.
Τα μάτια των αγαπημένων μου σχολιαστών ήταν καρφωμένα πάνω μου με θαυμασμό. Γι’ αυτούς είχα φορέσει τα καινούρια μου ψηλοτάκουνα και το βυσσινί κραγιόν.
Η συζήτηση συνεχίστηκε ξανά χωρίς εμένα, απασχολημένη καθώς ήμουν να εξετάζω τη φράση που θα ξεκινούσε το ποστ της επομένης, για την καθαρότητα, τη σαφήνεια και την πρωτοτυπία της. Είχε αποκτήσει δική της οντότητα, ορατή στα δικά μου μάτια μόνο. Πέρασε μπροστά από το τζάκι, φλέρταρε με το βιβλίο του Χόφμανστάλ κι έμεινε για λίγο μετέωρη, να στροβιλίζεται στον αέρα...
Διαφέρει –λένε- το είδος των εγκλημάτων στα οποία επιδίδεται κάθε ηλικία. Το ίδιο ίσως συμβαίνει με τα ειδύλλια. Το δικό μου ρομάντζο με το Διαδίκτυο, μου επιτρέπει ν’ απουσιάζω απ’ τη ζωή μου –ζωή που θυμίζει τη «Μέρα της Μαρμότας» μέσα στην ανιαρή επανάληψή της-, ακριβώς όπως κι από το παραδοσιακό δείπνο της Παραμονής των Χριστουγέννων. Ευλογημένη Απουσία.

Τετ Ιαν 03, 08:56:54 μμ

Walter said... [1]

(Υποβολή στο διαγωνισμό - πληρώνομαι μόνο σε δολάρια!)

Ο Don έφαγε το Αδύνατον και απέδρασε.

Τα απλανή του μάτια καρφώθηκαν στη γη.

Μετρούσε τις πέτρες στην αυλή των Κιούρκων... ξαφνικά βρέθηκε στην αυλή του Syd Barrett στο Cambridgeshire.

O Syd έχωσε τα δάκτυλά του στην γούνα του Don και τον γαργαλούσε.

Ο Don μεταμορφώθηκε σε Lucifer κι ανέβηκε πάνω σε ένα χταπόδι.

Πέταξε προς την κρυστάλλινη πολιτεία όπου γεννήθηκε...

-------------------------------------------------------------

Εκεί έμεινε 200 χρόνια...

-------------------------------------------------------------

Το πρωί ξύπνησε στο πεζοδρόμιο της Εμμανουήλ Μπενάκη.

(Αναφορά στα ποστ To Αδύνατον και Περιμένοντας του Νίκου Δήμου)

Τετ Ιαν 03, 09:17:05 μμ

Yosemite Sam said... [1]

Επιστρέφω απο διήμερο κραιπάλης και σπεύδω να καταθέσω τη συμμετοχή μου στο διαγωνισμό.

Θέλω επίσης να θέσω υπόψη της επιτροπής ότι σε περίπτωση που πιάσω πάτο θα προσφύγω στο συμβούλιο ασφαλείας, στο συμβούλιο της ευρώπης και όποιο άλλο συμβούλιο βρώ μπροστά μου.Καταγγέλλω επίσης τον διαγωνισμό ως στημένο και κατευθυνόμενο απο το διεθνές σιωνιστικό λόμπι τον δε πρόεδρο της επιτροπής ως θλιβερή φιγούρα μηδενικού κύρους.

Σε περίπτωση πάντως που η επιτροπή με οδηγήσει στο βάθρο θέλω να εκφράσω εκ των προτέρων την αγάπη μου προς τον πρόεδρο της και την τυφλή μου εμπιστοσύνη στην κρίση του.Πεποίθησή μου είναι ότι τέτοιοι θεσμοί αναβαθμίζουν την μπλογκόσφαιρα ενώ το αδιαμφισβήτητο κύρος του προέδρου και αποφασίζοντος καθιστά γελοία την όποια αμφισβήτηση ήθελε προκύψει.

Ακολουθεί η ταπεινή μου συμμετοχή:

Του καναπέ το κάγκελο.

Η σύζυγός μου είχε πάντα αδυναμία στα επώνυμα πράγματα.Τα πληρώνεις παραπάνω αλλά κρατάνε μια ζωή έλεγε.

Στα πλαίσια αυτής της λογικής αγοράσαμε δύο τριθέσιους καναπέδες απο φιρμάτο κατασκευαστή των αθηνών.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και διαπιστώσαμε ότι ο ένας εκ των δυο είχε πιάσει σαράκι ενώ το πλέον σπαστικό της υπόθεσης ήταν να το ακούς στη γαλήνη της νύχτας να ροκανίζει τον πανάκριβο καναπέ.

Με τον κατασκευαστή του καναπέ δεν μπορέσαμε να βγάλουμε άκρη και είχα την φαεινή ιδέα να ψάξω για λύση στο ίντερνετ.

Μετά απο αρκετό ψάξιμο έπεσα πάνω σε μια ιστοσελίδα η οποία διαφήμιζε προϊόν το οποίο εξολόθρευε το σαράκι σε μηδέν χρόνο.

Στο μεταξύ το σαράκι έτρωγε μεν τον καναπέ αλλά..με το πάσο του.

Απο την ημέρα που προμηθευτήκαμε το θαυματουργό φάρμακο που περιχαρής ανακάλυψα στο ιντερνετ, αρχίσαμε να ποτίζουμε τον καναπέ με ενέσεις.Σε λίγες μέρες όλα είχαν αλλάξει.

Ολόκληρη..συμφωνική ορχήστρα απο σαράκια άρχισαν να ροκανίζουν ανελέητα τον καναπέ ο οποίος άρον άρον φορτώθηκε στο σκουπιδιάρικο καθώς ο κίνδυνος να εξαπλωθεί η επιδημία και σε άλλα έπιπλα του σπιτιού ήταν άμεσος.

Νά χ..ω εσένα, το ίντερνετ και το επώνυμο έπιπλο, μου είπε η σύζυγος.

Τετ Ιαν 03, 09:22:40 μμ

Kato Patissia said... [ 1 ]

2η συμμετοχή μου
---------------------


Ο ΓΙΩΡΓΟΣ

Μεσημέρι 31 Αυγούστου, κάθομαι μόνος σε άδεια καφετέρια στο Πολυτεχνείο.. Κοιτάζω λίγο έξω, και ...βρέ! ο Γιώργος! Με είδε!!! Και... νάτος, έρχεται μέσα!

_ «Γειά σας!», μου λέει. Ο Γιώργος είναι νεαρός φοιτητής φιλολογίας, γνωστός απο τη γειτονιά, στα Κάτω Πατήσια.. «Τί γυρεύετε εδώ;»
_ «Άσε ρε Γιώργο, έχω μπλέξει...»
_ «Με τί;», είπε, και κάθησε. Ψηλέας μαυροντυμένος απέναντί μου, αναρχικός και «άθεος», ο Γιώργος μοιάζει τόσο διαφορετικός απο εμένα, κι’ όμως είμαστε φίλοι!
_ «Γράφω σχόλια σε ένα μπλόγκ..», του είπα.«... του Νίκου Δήμου. Έγραψα χτές, ότι η θρησκεία και η επιστήμη είναι δύο δρόμοι που οδηγούν στη γνώση..»
_ «Καί;»
_ «καί... κάποιοι με κράξανε ! ΓΙΑΤΙ λέω πως «η θρησκεία οδηγεί στη γνώση»;; Άντε να τους το αποδείξω τώρα, αυτό... Χωρίς θεολογικές παραδοχές, γιατι απευθύνομαι σε ανθρώπους άθεους..», του είπα σκασμένος.
Με κοίταξε, με συμπάθεια.
_ «Εύκολο είναι, μή φοβάστε!», είπε, κι’ έφυγε!

Έμεινα εντυπωσιασμένος. «ΕΥΚΟΛΟ», τέτοιο θέμα;

Άρχισα να το σκέφτομαι..

Και, ...ναί!!

Ο Γιώργος, είχε δίκιο...

Τετ Ιαν 03, 09:46:52 μμ

kleisoura said... [ 1 ]

"Η Τζ. είχε φοβία με τους κεραυνούς. Την απέκτησε αρκετά μεγάλη. Όπου και να ήταν (ακόμη και στη δουλειά) με τίς πρώτες λάμψεις τσακιζόταν να φύγει, αναζητώντας τη θαλθωρή του σπιτιού της.
Για να εξορκίσει, μαντεύω, τις φοβίες της, άρχισε να ψάχνει τα των κεραυνών στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ. Διαπίστωσε ότι υπήρχαν ακόμη και club με λάτρεις παρατήρησης του καιρικού φαινομένου. Στήνουν κάμερες στις ταράτσες και κάνουν διαγωνισμούς ποιος θα μαγνητοσκοπήσει τον πιο εντυπωσιακό κεραυνό. Έπιασε κουβέντα με κάποιους από αυτούς στην Ελλάδα. Ένας κεραυνολάτρης ήταν πιο γλυκομίλητος. Αντάλλαξαν τηλέφωνα. Είχε στήσει κάμερα στη διπλανή ταράτσα της! Σήμερα ετοιμάζονται για το πρώτο τους παιδάκι"

Τετ Ιαν 03, 09:49:41 μμ

SOLON said... [ 1 ]

Μπήκα στο διαδίκτυο το 1994. Τότε εδώ στο Αμέρικα η επικρατούσα σύνδεση ήταν μέω AOL (America on line) . Μετά απο μερικές μέρες περιπλάνησης βρήκα τα chat rooms. Βάζω key word ‘Greek’, βγαίνω σ΄ένα δωμάτιο Greek Café . Τρία άτομα μέσα, πιάνουμε κουβέντα, ο ένας απο Βοστώνη η μία απο Μαϊάμι και ο τρίτος απο Σικάγο. Γίναμε μια παρέα. Σιγά σιγα προστέθηκαν κι΄άλλοι. Σε έξη μήνες είμασταν περίπου είκοσι. Τακτικοί, σχεδόν κάθε βράδυ. Φοβερή παρέα. Τα θέματα συζήτησης ποικίλα. Ποτέ δε γνωριστήκαμε προσωπικά. Μετά απο 2 χρόνια περίπου μπήκαν κάτι ζιζάνια, χάλασε η παρέα. Το 2004 είμαι στην Αθήνα για τους Ολυμπιακούς. Ένα βράδυ στο Θησείο παίζουν οι Human touch, ακούω δίπλα μου αγγλικά. Μια παρέα απ το Σικάγο. Πιάνουμε κουβέντα με τον ένα που ήταν Έλληνας. Απο που είσαι τι κάνεις κλπ κλπ. Δεν πέρασαν δύο λεπτά.
-Ρε μήπως είσαι ο Σόλων απ τη Νέα
Υόρκη ?
-Μη μου πείς, κι εσύ ? ο Psaras4
απ'το Σικάγο ?
Αγκαλιές φιλιά. Μετά σένα μπαράκι. Τα λέγαμε σχεδόν όλη τη νύχτα σαν δύο καλοί παλιοί φίλοι κι ας είχαμε πρωτοσυναντυθεί πρόσωπο με πρόσωπο μόλις πριν λίγες ώρες.


Ευχαριστούμε για το πάρτυ, άριστη ιδέα. Εύγε.

Τετ Ιαν 03, 09:56:51 μμ

ioannisk said... [ 1 ]

Ας δηλώσω και εγώ συμμετοχή, για να λέω ότι πήρα μέρος :) Αιτούμαι bonus μιας και περιόρισα το πόνημα μου στις 196 λέξεις.

Ο grand-master

Πριν από 3-4 χρόνια δεν είχα δουλειά στο γραφείο και βαριόμουνα να κάνω οτιδήποτε παραγωγικό, σε πιο απλά Ελληνικά είχα βαρέσει διάλυση.

Ξαφνικά με έπιασε μία κρίση εγκεφαλικής διάυγειας και αποφάσισα να παίξω σκάκι online. Μπαίνω σε ένα από τα παιχνιδο-sites, νομίζω στο Yahoo!, και περιμένω αντίπαλο ώντας σίγουρος πως θα κάνω αντίστοιχη καρίερα με του Κασπάρωφ, έστω και σε online έκδοση.

Μετά από λίγο εμφανίζεται ένας αντίπαλος. Αρχίζουμε να παίζουμε και χάνω την πρώτη παρτίδα. Εν τω μεταξύ κάναμε και λίγο chat, άλλωστε σαν grand-master του παιχνιδιού μπορώ να παίζω και να κάνω chat ταυτόχρονα (τρομάρα μου…).

- Από που είσαι;
- Ισραήλ, εσύ;
- Ελλάδα.
- Τι καιρό έχετε εκεί;
- κλπ

Ναι η συζήτηση ήταν υψηλού επιπέδου.

Όπως μπορείτε να φανταστείτε έχασα και την δεύτερη παρτίδα, μία μικρή λεπτομέρεια που προφανώς δεν είναι αρκετή για να μου χαλάσει το ηθικό οπότε δέχτηκα να παίξουμε και τρίτη παρτίδα. Εκεί όμως έκανα την λάθος ερώτηση:

- Πόσο χρονών είσαι ρωτάω;
- 11 μου απαντάει, εσύ;
- ..........
- Δεν μου είπες πόσο χρονών είσαι, μου λέει μετά από λίγο.
- 29 απαντάω γεμάτος ντροπή.

Το δούλεμα που άκουσα μπορείτε να το φανταστείτε. Το μόνο που έχω να πω είναι δεν έχω παίξει σκάκι από τότε.

Τετ Ιαν 03, 10:05:33 μμ

antonio_dionisiou said... [ 1 ]

"Το μικρό χωρίο των blogs"
Πριν από τέσσερα περίπου χρόνια εγκαταστάθηκα σε ένα μικρό ηλεκτρονικό χωριό στα blog’s που υπήρχαν σε μια μικρή γωνιά του pathfinder. Ήταν ένα μικρό χωριουδάκι με λίγους αλλά πολύ συμπαθητικούς κατοίκους! Σιγά σιγά γνώρισα τους νέους μου γείτονες, την yellow rose, το cherubinaki, την «καραμελίτσα», τον «ινδιανάκο», τον «φυλόσοφο» και τον «γιαννάκη». Ζήσαμε όμορφες και συγκινιτικές στιγμές ώσπου μια μέρα αναγκάστηκα να εγκαταλείψω το μικρό χωριό για να υπηρετήσω την μαμά πατρίδα.
επέστρεψα με τα από τρία ολόκληρα χρόνια, οι δυσκολίες της ζωής βλέπετε. Το μικρό χωριό όμως είχε αλλάξει! Είχε μετατραπεί σε μια πολυπληθή και πολύχρωμη μεγαλούπολη! Κάποια από τα παλιά μπλογκάκια είχαν γκρεμιστεί και κάποια άλλα ήταν έρημα εδώ και καιρό. Οι φίλοι μου είχαν χαθεί. Ώσπου μια μέρα και αφού είχα εγκατασταθεί στο νέο μου blog είδα να βγαίνει από το απέναντι blog μια κοκκινομάλλα κοπελιά. «Ψιτ κοπελιά;» της ψιθύρισα. Γύρισε και ω του θαύματος ήταν η «καραμελίτσα»!! Χάρηκα και συγκινήθηκα πολύ που την ξαναβρήκα και που θα ήταν και πάλι γειτόνισσα μου σε αυτή την πολύβουή και πολύχρωμη ηλεκτρονική μεγαλούπολη!!!

Καλή Χρονιά κι Ευτυχισμένη
Antonio - Κέρκυρα

Τετ Ιαν 03, 10:08:50 μμ

Pensierix said... [ 1 ]

Μια banale ιστορία για τη χαρά της συμμετοχής.

Σεπτέμβριος 2002, γνωρίζω μια Γερμανίδα που έχει έρθει με το πρόγραμμα Erasmus. (αχ αυτά τα Erasmus)! Κεραυνοβόλος έρωτας, συνεννόηση και παρεξηγήσεις σε μια γλώσσα εξάμβλωμα γερμανικής, αγγλικής και ιταλικής. Πέρα από το ερωτικό στοιχείο, μας ενώνουν καταστάσεις και γεγονότα ιδιαίτερης συναισθηματικής φόρτισης, γεγονότα που στο τέλος όμως μας χώρισαν (βάλαμε κι εμείς το χεράκι μας), άλλαζαν ξαφνικά πολλές παράμετροι στη ζωή μας, οι ίδιοι αλλάζαμε. Λέμε το κλασσικό " Aufwiedersehen ", κλασσική μετάφραση του " Addio ".
Ποτέ πια δεν επικοινωνήσαμε. Είχαν περάσει 3 χρόνια και δεν είχα νέα της. Η προβλέψιμη κίνηση του ντέντεκτιβ της συμφοράς ήταν να πληκτρολογήσει το όνομά της στο Google. Τα αποτελέσματα; Μέλος οικογένειας ευγενών της Αυστρίας του '700 (principessa η Γερμανίδα μου!), συμμετοχή στα γυναικεία Ες-Ες (μάλλον η γιαγιά της), δολοφονημένη το 95 και άλλα άσχετα. Τελικα ανακάλυψα οτι έχει πάρει το πτυχίο της, εργάζεται σε πολυεθνική εταιρία στον τομέα που πάντα ονειρευόταν, έδωσε πρόσφατα και μια διάλεξη στα πλαίσια ενός master.
Γλυκόπικρη γεύση. Ζει, αγωνίζεται, υπάρχει. Μένει,όμως, στο βάθος και μια πικρία, μια περίεργη αίσθηση μοναξιάς και απουσίας. Ίσως αυτό να είναι τελικά το προιόν μιας καθυστερημένης αυτοκριτικής.

Τετ Ιαν 03, 10:09:47 μμ

elinor said... [ 1 ]

Από τους τελευταίους και καταϊδρωμένους!! Καλησπέρα σας, καλή χρονιά εύχομαι σε όλους!!

Κρίμα που δεν έχω κάτι καλό να σας διηγηθώ, αφήστε που και να είχα, θα σας το σέρβιρα "λαπά", μια και από συγγραφικό ταλέντο... κράταγα ομπρέλα όταν το έβρεχε..

Το μόνο που συγκρατώ σαν ΤΗΝ ιντερνετική εμπειρία της ζωής μου, είναι αυτό εδώ το μπλογκ.. όταν συνειδητοποίησα ότι Ο Νίκος Δήμου υπάρχει εδώ και τώρα, live για όλους μας. Ήταν ότι πιο συγκινητικό μου συνέβη στο ιντερνετ (και μετά η γνωριμία μου με τον Σκαδιναβό μου έρωτα, για το οποίο περιστατικό έχω αναφερθεί σε παλιό ποστ).

Από τα λίγα διηγήματα που διάβασα (επειδή εργάζομαι ταυτόχρονα online εδώ στην Στοκχόλμη) υποπτεύομαι ότι θα δυσκολευτεί ιδιαίτερα ο οικοδεσπότης να μοιράσει τα δώρα.. Όλοι ήρθαν εμπνευσμένοι και δημιουργικοί.

Σας ζηλεύω.

Καλή συνέχεια στην λίγη ώρα που απομένει. Εν αναμονή των αποτελεσμάτων!

Elinor.

Τετ Ιαν 03, 10:17:01 μμ

Μαύρος Γάτος said... [ 1 ]

Εν αρχή ην ο Blogger

Και είπεν ο Blogger: "Γεννηθήτω Blog!"

Create a blog. Κλικ. Κλικ κλικ. Κλικ κλικ κλικ. Ταπ. Ταπ ταπ. Κλικ. "Your blog has been created! You may start posting"

Και εγένετο blog! Το πρώτο μου blog! Το δικό μου, τ' ολόδικό μου blog!

Κλικ. Κλικ. Κλικ κλικ. Ταπ ταπ ταπ. Ταπ ταπ. Κλικ. "Your post has been published"!

Και εγένετο post! Το πρώτο μου ποστ!

1 comment: *** Κλιιιιίκ! ***

Και ιδου το πρώτο μου σχόλιο! Κάποιος με διάβασε, άρα υπάρχω!


Την πρώτη φορά δεν την ξεχνάς ποτέ.

Μα εδώ στο Διαδίκτυο, κάθε φορά, είναι σαν την πρώτη φορά!

Και o κάθε καινούργιος φίλος που γνωρίζεις, είναι κι ένας Νέος Κόσμος!

Δεν είναι συγκλονιστική όλη αυτή η διαδικτυακή εμπειρία που ζούμε όλοι μαζί, από την αρχή ως το τέλος, απ' άκρη σε άκρη του Ιστού;

Σ;)

Τετ Ιαν 03, 10:21:25 μμ

Kato Patissia said... [ 2 ]

3η συμμετοχή μου
( σημ : άν μπώ στην 30άδα, θέλω την αφίσα! )
---------------------


3D ΛΥΚΕΙΟ ΚΗΦΙΣΙΑΣ


Χριστούγεννα, μπαίνω στο Google Earth για να δώ τα νέα 3D κτίρια που σχεδιάζουν οι χρήστες ανα τον κόσμο με το δωρεάν πρόγραμμα «SketchUp», που προσφέρει η Google. Ζουμάροντας στον χάρτη, εμφανίζονται εικονίδια-σπιτάκια, που δηλώνουν την ύπαρξη 3D κτιρίου εκεί. Σκέφομαι να ζουμάρω στη Νέα Υόρκη ή στο Παρίσι, γιατι συνήθως απο εκεί ξεκινάνε όλα τα «πρωτοπόρα» στο Ίντερνετ.. Αλλα κάτι με σπρώχνει, και κοιτάζω ΠΡΩΤΑ στην Ελλάδα..

Και, ..ΝΑΙ, στην Αθήνα ΥΠΑΡΧΟΥΝ «σπιτάκια», καμμιά δεκαριά..! Ακρόπολη, Βουλή, και ...το «Kifisia Public High-School No_1»! Ώπα! Μα αυτό ...είναι το 1ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΗΦΙΣΙΑΣ, στο οποίο είχα δουλέψει κάποτε σάν Αναπληρωτής καθηγητής Πληροφορικής!!

Κλίκ, και ...νάτο!
Τί έκπληξη!!

Ίσως να είναι ΤΟ ΠΡΩΤΟ 3D ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ στο Google, ενώ δέν αποκλείεται να είναι και το ΠΡΩΤΟ 3D ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ !

(...Δυστυχώς, δέν το έψαξα περισσότερο, λόγω ανωτέρας βίας. Στην Αθήνα, που είδα όλα τα εικονίδια βρήκα το Ζηρίνειο Γυμνάσιο Κηφισιάς μόνο, φτιαγμένο απο τον ίδιο άνθρωπο..
Ψάξτε το κι’ εσείς! )


ΜΠΡΑΒΟ, σ’ αυτόν που το έφτιαξε!
Αυτό θα πεί «πρωτοπορία»!!

Τετ Ιαν 03, 10:25:33 μμ

Costas T. said... [ 1 ]

Καλησπέρα λίγο πριν τη λήξη κ από μένα... η κάτωθι ιστορία συνέβη σε ένα φίλο μου... εγώ απλώς την τροποποίησα λιγάκι... Ας μου συγχωρεθεί...

Καταραμένε κεραυνέ!!! Μια βροντή είναι αρκετή να βυθίσει στο σκοτάδι μια ολόκληρη περιοχή… Γκρρρ!!! Ένα κεραυνός κ η απουσία UPS ήταν αρκετά για να χαθούν κάποια αρχεία, σημειώσεις κ περ/ρο από όλα μια συζήτηση που είχα μαζί της!!! Βροντή κ ύστερα από λίγο ένας δυνατός κεραυνός!!! Μούδιασμα στα δάκτυλα καθώς πληκτρολογώ τις επόμενες σκέψεις… Συνεχίζω, ωστόσο, να συζητώ μαζί της κ ας μην έχει καταλάβει ότι μιλάει μαζί μου… βαριέμαι κ κοιτάζω τη βροχή από το παράθυρο…με ενθουσιάζει κ με νυστάζει ταυτόχρονα… μου γράφει για τη γάτα της κ πως άλλαξε η συμπεριφορά της μετά τη στείρωση στον κτηνίατρό της… “τόσο αργόσχολη είναι?..” τη βρήκα πάλι να σερφάρει σε φόρα κ σε chats… έχοντας ελέγξει αλληλογραφία κ e-paper ψάχνω άσκοπα στα bookmarks μου… Ανοίγω το pc κ συνδέομαι στο ίντερνετ… άλλωστε, η βροχή έξω μου χαλάει τα σχέδια…Βαριέμαι να περιφέρομαι στο άδειο διαμέρισμα κ όλοι οι φίλοι μου έχουν κλειστεί στα σπίτια τους…

Τετ Ιαν 03, 10:26:14 μμ

Filomila said... [ 1 ]

1.

Κάτι αστείο, συγκινητικό, εντυπωσιακό ή δυσάρεστο...

Αστείο?
Τι άλλο από κάποια σχόλια.

Συγκινητικό?
Τόσα και τόσα καθαρά βλέμματα, λίγες ιστορίες, ελάχιστες λέξεις, ένας Νίκος Δήμου, μια Μαρίνα, μια Αντιγόνη, ένα Α, ένα Ν...

Ενυπωσιακό?
Εγώ. Εγώ και η προθυμία μου να είμαι εγώ.
Ή , η απερισκεψία μου να είμαι εγώ και τίποτα άλλο. Πώς αλλιώς...

Δυσάρεστο?
Μη φύγεις. Δε θέλω. Το σκέφτομαι και λιώνω. Διαμαντάκια να μου ζωγραφίσεις μαργαρίτες στα μάγουλα...

Τελικά? Τι?
Τίποτα τελικά. Όλα σε εξέλιξη.
Η ζωή μου, η σκέψη μου, τα συναισθήματα και τα αισθήματά μου.
Η in vitro σχέση μαζί σου.
Να σε είχα φίλο, πατέρα, αδερφό.
Να μπορούσα να πάρω λίγο από τη μυρωδιά σου, πολύ από το γέλιο σου.
Να σου δώσω από τα λίγα, αλλά τα πάντα...Χαμόγελο. Kαι αγκαλιά. Μία. Διαρκείας.

Να το πω? Δε θα το πω. Με ξέρω. Θα ντραπώ που θα το βγάλω στη βιτρίνα. Θα στο ‘χουν πει πολλοί και θα στο έχουν ευτελίσει.
Αλλά,
εγώ δεν κρατάω γρύλο.
Σκύψε να στο πω στο αυτί.
...

Τετ Ιαν 03, 10:33:36 μμ

mickey said... [ 1 ]

Επήγε ο γάτος μια βραδιά
στην εκπομπή της Φλέσσα,
μια και για νά βρει το σκοπό,
"αγιάζει" όλα τα ...μέσα.


Απ' την αρχή ήταν άνετος,
δεν ίδρωνε το αυτί του,
αφού εκτός απ' την κούτρα του,
είχε και το "κουτί" του ;)


Για πες μας, μουσαφίρη μου,
ποιος είσαι, τι σ' αρέσει;
(να δει κι εμένα το ...fun club
τι του 'χω για πεσκέσι)


Μου αρέσει η τέχνη, η ποίηση
κι ο κινηματογράφος.
Είμαι πανεπιστήμονας, σοφός
και ...φωτογράφος!


Αμφισβητώ το καθετί
σε μία χώρα φαύλη
κι αν δω κάναν απόλυτο,
του το γυρνώ στο ...τάβλι!


Απ' τα έργα σου ποιο σ' άρεσε;
Το "Φως" των αθανάτων;
Ή μήπως το "Ημερολόγιο"
και "Το βιβλίο των γάτων";


Του Έλληνα με έφαγε,
ωιμέ, η "Δυστυχία".
Σαν τέρας καταβρόχθισε
τα άλλα μου βιβλία :(


Πείτε μας και την γνώμη σας
για το Εικοσιένα.

Αυτό μονάχα θα σας πω:
Ένα μεγάλο ψέμα!


Ήσασταν και διαφημιστής.
Γιατί μπήκε ...λουκέτο;

Κανείς δε μ' ήθελε "υλιστή",
μα συγγραφέα σκέτο!


Έχετε, ξέρω κι ένα blog.
Θε να μας πείτε κάτι;

Μαζεύονται όλοι οι τρελοί
και κάνουμε και ...πάρτι ;)



Πήγε μακριά η συνέντευξη
κι η Houlia με τον Mickey
συνέχιζαν την πλάκα τους
ως Νίκος και ως Βίκυ :))

Τετ Ιαν 03, 10:34:29 μμ

Filomila said... [ 2 ]

2.

Show me slowly what I only know the limits of...

Βιολιά, ακορντεόν...θα χορέψουμε?

Το χέρι μου στον ώμο σου, το χέρι σου στη μέση μου, χαμόγελο, ξεκινάμε!..Περνάω στον andy, αγκαλιάζω antvol, σβούρες με αφροδίτη, ανάλαφρα βήματα με παράγραφο, dance me to your beauty with a burning violin με απουσία, ξέφρενοι ρυθμοί με mickey, σόλο βιολί πιάνουμε όλη την πίστα με zontas, gravoura, synas, gitsaki αλλάζουμε η μία την άλλη, χαμόγελο πίσω από τον φακό ο epicuros, Σταύρος Κατσάρης μου δίνει λουλούδι - ευωδιάζει ο τόπος, μια πασχαλίτσα στον ώμο μου! Egotelina, Takis Alevantis, Takis Vasilopoulos, mariosp, zoros, doctor, exilion_moutonidion, yannish, resident, aggelos-x-aggelos, reactor, ...
Dance me through the panic till I’m gathered safely in... Μαζί σου.
Το πιο όμορφο βαλς της καρδιάς μου.
Χορεύει μαζί σας η ψυχή μου.
Η ιντερνετική μου εμπειρία εσείς. Κι άλλοι που δεν έγραψα.

Φτωχές οι λέξεις κι εμένα έχει μάθει το σώμα να μιλά κι η φωνή να σωπαίνει. Να πάλλεται στα ναι και στα όχι, να συντονίζεται στον πόνο και στη χαρά, ν’ αναπηδά στην έκπληξη, να ταράσσεται στην κακία, να κρυώνει, να ζεσταίνεται, να «αδειάζει» και να «γεμίζει».
Η καρδιά μου η φουσκωμένη.
Ιντερνετική εμπειρία?
Το ταξίδι του σώματός μου. Μαζί σας.

Τετ Ιαν 03, 10:35:58 μμ

antvol said... [ 1 ]

Συμμετοχή 1η (ΟΥΤΕ 150 λέξεις)

"Το 2006 ανακάλυψα το blog του γάτου.

Εκεί συνάντησα εξαιρετικούς ανθρώπους, τους οποίους νιώθω, κι ας μην τους ξέρω, φίλους. Η προσωπική μου ζωή πλούτισε κι η επαγγελματική παραπαίει, η μέρα, δυστυχώς, εξακολουθεί να έχει μόνο 24 ώρες.

Κάποια στιγμή ένα σχόλιο που διάβασα φάνηκε σα να ‘χε μια ιδιαίτερη λάμψη. Κοίταξα και τα επόμενα σχόλια του ίδιου προσώπου κι ένιωσα να ‘χουν γραφτεί για μένα. Επικοινωνήσαμε ηλεκτρονικά. Και συνεχίζουμε, είναι πολύ όμορφα.

Θα σας έλεγα και όνομα, είμαι σίγουρος ότι θα ‘μενε μεταξύ μας, αλλ’ ο γάτος έχει βάλει ως όριο τις 150 λέξεις, το ότι αργότερα τις έκανε 200 δεν μετράει. Κρίμα. Γιατί, μετά από τ’ όνομα, θα σας αποκάλυπτα και τι λέμε. Και τότε θα θέλαμε χιλιάδες λέξεις.
Πάντως, όποιος θέλει μπορεί να το ψάξει, κι αν βγάλει άκρη θα του χαρίσω κι εγώ μπλουζάκι. Με το δικό μου όνομα μπροστά και τ’ άλλο στην πλάτη".

Τετ Ιαν 03, 10:36:59 μμ

antvol said... [ 2 ]

Συμμετοχή 2η (ΟΥΤΕ 200 λέξεις)

"Χρόνια πριν ερωτεύτηκα την Μ., υπάλληλο υπουργείου. Της το έδειξα, ανταποκρίθηκε. Της ζήτησα να βγούμε. Αρνήθηκε. Είχε δεσμό με αστυνομικό, φύλακα κυβερνητικού στελέχους, ζηλιάρη κι οπλισμένο. Που, κάθε μεσημέρι περίμενε τη Μ., να φύγουν μαζί. Και να κλειστούν σπίτι. Απ’ όπου θα ‘βγαιναν το επόμενο πρωί. Ή καμιά φορά το βράδυ, με φίλους. Στους οποίους, βέβαια, δεν ανήκα.

Υπέφερα, έστελνα sms, δεν μπορώ ν’ αποκαλύψω το περιεχόμενο, ο γάτος μπορεί να λέει ότι έχει φιλελεύθερες απόψεις στον έρωτα αλλ’ ας φυλαγόμαστε, έπεσα στα πόδια, η Μ. όμως ήθελε αλλά φοβόταν. Το ναυάγιο φαινόταν σίγουρο.

Κι όταν όλα φαίνονταν χαμένα, η υπηρεσία του αστυνομικού απέκτησε πληροφοριακό σύστημα. Μ' αποτέλεσμα, στο γραφείο που ήταν όλη μέρα αραγμένος διαβάζοντας αθλητικές εφημερίδες, να μπει υπολογιστής με σύνδεση στο διαδίκτυο και οπτική ίνα.

Το παλικάρι μυήθηκε στο internet. Εγκατέστησε icq. Κι άρχισε το cybersex. Που θεώρησε πιο συναρπαστικό απ’ την αληθινή ζωή. Προφασίστηκε υπερωρίες, έμενε στο γραφείο μέχρι αργά, χαλάρωσε τον έλεγχο.

Κι η Μ. ανέκτησε λίγη ελευθερία. Αρκετή όμως ώστε να μπορούμε να συναντιόμαστε τα μεσημέρια. Και να ζήσουμε ονειρεμένες στιγμές. Χάρις στο διαδίκτυο. Το υπέροχο αυτό μέσο που έχει φτιαχτεί για να φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Έστω κι όσους δεν το χρησιμοποιούν".

Τετ Ιαν 03, 10:39:48 μμ

aphrodite said... [ 1 ]

Με ξαναστρίμωξε.

Ο personal stalker μου, ο Κος Θάνατος αυτοπροσώπως ξανάνοιγε καπαρντίνα να μου δείξει τα πετράδια του στέμματος.

Τρεις φορές Ζωή μου... Εβγαλε και δρεπάνι. Στην ψύχρα. Μα και την τέταρτη ακόμα, μες τις crashed λαμαρίνες, ήμουν πιο γρήγορη.

Σε φυγάδεψα.

Τώρα όμως, πέμπτη πρόσκληση to the Underworld. Φανταχτερός πρεσβευτής, αλγεινό έμφραγμα.

Υπερκόπωση?

Προειδοποιήσεις?

«Περάστε έξω παρακαλώ. Το ταμείο έκλεισε!» με ξεγέλαγα.

Ομως...

Ολα, όλοι, από μένα.

Ο,τι έχτιζα με μέρας φως, βατό κι εμπρόθεσμο, τα βράδυα ξέρναγε κεφάλια.

Και κάποια Τρίτη, Κηφισίας ακίνητη στο φανάρι, η κλεψύδρα μου θρύψαλα. Πόνος διαγουμιστής, πάσα αρχή παυσάτω...

Τιμόνι να χάνεται, οξυγόνο δεν, τα παιδιά μου ποιός?

Τα παιδιά μου...

Επόμενο βράδυ, ταράτσα νοσοκομείου. Λεωφόρος από κάτω, ξεπεσμένη λαμπαδηδρομία με φτιασίδια.

Κόσμος... Ολοι πήγαιναν.

Να έβγαινα ξανά? Μπα.

Τα παιδιά μου...

Το βάρος του άντρα μου πάνω μου, κρυφά ξημερώματα, μια θάλασσα... Τα δάκρυα τα έκλαψα, τα γέλια τα ξόδεψα.

«Πεταλούδες» στα χέρια, για φλέβες ανοιχτές. Τι αστείο!

Ζωή, κλείσαμε. Αντε, πάμε...

Λίγοι real φίλοι - στήριγμα σπίτι και νοσοκομείο. Σα λατρεμένα τραγούδια κασέτας.

Η πονεμένη μου καρδιά όμως απιστούσε: πετάριζε για τους virtual, τα λόγια μας χωρίς τα τόσα περιττά. Το high που δεν ξέρεις ποιό-τραγούδι-σκάει-καπάκι.

Κινητό στο χέρι. Περίμεναν τόσοι.

Με δυό κινήσεις, θα έκανα το πρώτο blogo-πάρτυ in hospital.

Δεν ήθελα όμως.

Σας άξιζε γιορτή.

Οχι αποχαιρετισμός.

...

Νά’μαι.

Πότε?...

Τετ Ιαν 03, 10:40:05 μμ

τρολλ said... [ 3 ]

3η συμμετοχη εκτος διαγωνισμου και αυτο γιατι ισα που προλαβαινω να την γραψω!!!

Μολις θυμηθηκα κατι που μου συνεβει σε ενα chat room πριν καμποσα χρονια..ειχαμε στρωσει πολυ καλη παρεα και ο χαβαλες ηταν στην ημερησια διαταξη...δεν καναμε και τιποτα αλλο!!!Ενας τυπος μερικες μερες μας παρακολουθουσε χωρις να συμμετεχει..φιλοτιμηθηκα και προσπαθησα να τον βαλω στην παρεα μας..με τα λιγα που ειχε πει ειχα ηδη ετοιμο το ψυχογραφημα του...ηταν προσφατα χωρισμενος γιατι τον ειχε εγκαταληψει η γυναικα του..και αρχισε να την κατηγορει και να την βριζει...εγω οπως το συνηθιζω αλλωστε, ανελαβα να κανω τον δικηγορο της....κινουμενος στην λογικη οτι σε ενα ζευγαρι οι ευθυνες για το χωρισμο ειναι αμοιβαιες και σε καμια περιπτωση δεν φταιει μονο ο ενας.
Καποια στιγμη και ενω η κοντρα κορυφωνονταν και ειχε αποχωρησει ολη η παρεα,γυριζει και μου λεει.
"...Αννουλα ,παντα ηθελα να κανουμε αυτην την κουβεντα..σε παρακαλω γυρνα πισω και ολα θα διορθωθουν..."
Νομισε οτι ειμουν η γυναικα ΤΟΥ (ναχα nick γυναικειο...παει στο διαολο)..δεν ηξερα τι να κανω ....τον λυπηθηκα και δεν μπορουσα να γελασω..τελικα τον εριξα μερικες λεκτικες σφαλιαρες(βρισιες) για να συνελθει και την εκανα!!!!

Τετ Ιαν 03, 10:52:02 μμ

sgoubeos said... [ 1 ]

Αγαπητέ don,
σου στέλνω την ιστορία μου αν και ξέρω οτί έχω υπερβεί το όριο των λέξεων. Προσπάθησα πάντως να αφαιρέσω αρκετές λεπτομέρειες.

Πριν από περίπου 8 χρόνια η χρήση του internet ήταν ακόμη περιορισμένη τόσο σε αριθμό χρηστών, ταχύτητες αλλά και υπηρεσιών. Αποτέλεσμα των προηγουμένων ήταν και η εντύπωση πολλών φίλων-συμφοιτητών ότι στο Internet μπορούν να βρουν πολλές και το σημαντικότερο πρόθυμες γκόμενες και αυτό ήταν το "ιντερνετ"...
Έτσι μαζεύονταν τα βράδια 2-3 άτομα στο σπίτι μου και μπαίναμε στα IRC με ψευδώνυμα όπως Valmon και ψαρεύαμε πιτσιρίκες ή τουλάχιστον έτσι εννοούσαν τα δικά τους ψευδώνυμα. Η τακτική που ακολουθούσαμε για να πιάσουμε κουβέντα ήταν πάντα η ίδια.. Όπου και αν έλεγε οτι βρισκόταν η κοπέλα εμείς λέγαμε ότι μέναμε δίπλα ή πολύ κοντά (3 άτομα είμαστε που τότε σπουδάζαμε Θεσσαλονίκη και ξέραμε τις περιοχές της Αθήνας, της Καλαμάτας, του Πειραιά).
Γράφαμε εκ περι τροπής και πάντα συμφωνούσαμε τι θα γράψουμε πριν το γράψουμε. Φυσικά η κατάληξη ήταν να γράφουμε ένα σωρό βλακείες και ψέμματα που τα καταλάβαινε η άλλη πλευρά και σταματούσε να μας απαντάει.
Ένα βράδυ όμως σταθήκαμε τόσο τυχεροί στα ονόματα και τις περιστάσεις (που γράφαμε στην τύχη) που η κοπέλα μας πίστευε ότι και να λέγαμε. Το σημείο κλειδί ήταν τη στιγμή που μετά από μια εξιστόρηση για έρωτες και απιστίες κάποιου Δημήτρη (το όνομα μας το είχε πει η ίδια η κοπέλα) με μια υποτιθέμενη ξαδέρφη που την άφησε έγκυο. Αφού γράψαμε αυτή την φανταστική ιστορία η κοπέλα μας είπε πως πριν από 1 μήνα είχε χωρίσει από αυτόν τον Δημήτρη γιατί τον υποψιαζόταν!
Όμως για να σιγουρευτεί οτι της λέγαμε αλήθεια μας ζήτησε να πούμε το όνομα της κολλητής της. Το συμβούλιο αποφάσισε το όνομα "Έλενα" και πέτυχε διάνα!!!
Το αποτέλεσμα ήταν η κοπέλα να μας ζητάει όλο και περισσότερες πληροφορίες και στοιχεία. Εμείς μη ξέροντας από ένα σημείο και μετά ποιος δουλεύει ποιόν γράφαμε ότι μας κατέβενε στο κεφάλι. Μετά από 5 ώρες στο πληκτρολόγιο και αφού είχαμε προηγουμένως δίχως αποτέλεσμα προσπαθήσει να της εξηγήσουμε πως ήταν όλα ψέμματα μας έστειλε το κινητό της (4 το πρωί). Τελικά την πήραμε τηλέφωνο και της είπαμε για ακόμα μία φορά να προσέχει σε ποιόν μιλάει στο IRC και κυρίως να μην δίνει προσωπικά της στοιχεία.
Ποτέ δε μάθαμε αν μας πίστεψε ή αν το ξανα-έκανε. Κοιμηθήκαμε λίγο πριν το ξημέρωμα.

Τετ Ιαν 03, 10:53:40 μμ

aggelos-x-aggelos said... [ 2 ]

Ιστορία δεύτερη (πολύ βιαστικά γραμμένη, ζητώ επιείκεια)

_______________________

Έχω ένα πολύ καλό φίλο. Ο μοναδικός με τον οποίο μπορώ να μοιραστώ τις σκέψεις μου, και να του δείξω ένα γραπτό μου με την ασφάλεια ότι τουλάχιστον θα το διαβάσει. Πολλά χρόνια γνωριμίας, πολύ λίγες επαφές, αλλά πολύ ουσιαστική επικοινωνία!

Λίγο πριν ξεκινήσω το blogging εκείνος ξεκίνησε σεμινάρια συγγραφής διηγήματος με έναν γνωστό συγγραφέα. Η αλήθεια είναι ότι γράφει πάρα πολύ ωραία και θα του άξιζε το καλύτερο. Στις (πάντα σπάνιες και αραιές) συναντήσεις μας, μου περιέγραφε το κλίμα στα σεμινάρια. Την παρέα που είχε δημιουργηθεί, την επαφή με τον συγγραφέα –με τον οποίο, σιγά σιγά, όλοι γίνονταν φίλοι-, τα φλερτ, αλλά και τις κόντρες και τις μικροπαρεξηγήσεις μεταξύ τους.

Τον θυμάμαι –αόριστος, μιας και μόλις τελείωσε και τον δεύτερο κύκλο, των προχωρημένων- να μου λέει ότι είχε να ετοιμάσει κείμενο για την επόμενη μέρα και να κάνει και κριτική στα κείμενα των υπολοίπων, και σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να μπλέξω και εγώ σε κάτι τέτοιο. Αλλά λίγο η δουλειά, λίγο τα φράγκα, λίγο το ότι αισθάνομαι λίγος μπροστά του, δεν μου "επετράπη" να συμμετάσχω σε μια τέτοια παρέα.

Ώσπου ξαφνικά ρίχνω μια σφαλιάρα στον εαυτό μου! Μα τι βλάκας που είμαι… Και εδώ δηλαδή τι κάνουμε;

_______________________

Πρόλαβα; 10:58 λέει το pc μου!

Τετ Ιαν 03, 10:59:59 μμ

Βρέντζος said... [ 1 ]

Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΟΥ (τιτλος: ΩΘΗΣΗ)
-------------------------------

Ο νέος, γέρος αρκετά για να ψηφίσει, δε σταματούσε να ψάχνει τα υφαντά του ιστού για ο,τιδήποτε, πολιτική, αθλητισμός, σεξ, κοινωνικά και παγκόσμια προβλήματα. Ήθελε να ξέρει για τα όσα γίνονταν γύρω του, μα κυριότερα να πάρει γνώμες από χρωματισμένους και αχρωμάτιστους και να συνθέσει τη δική του˙ φερέφωνο επ' ουδενί δεν τόλμησε να πιστέψει πως είναι -αν και κάποιες φορές ίσως να γινόταν εν αγνοία του μα ήταν νέος, μα υστερότερα το καταλάβαινε και μάλασσε περισσότερο την ιδέα στα μηλίγγια του και την έκανε κτήμα του καλλιεργημένο- μα κρατούσε πάντα τις απόκρυφες κι ίσως ωραίες σκέψεις για τον ίδιο. Κι όταν αυτές ωρίμασαν πάλι τις κρατούσε μέσα του. Όσπου η ρόδα κύλησε και κάποια σκέψη μάλλον αυθόρμητη από μυαλό γερό και γέρικο για ένα πάρτι στο οποίο ο νέος ήθελε για μια πρώτη φορά να μιλήσει! έδωσε το έναυσμα να αρχίσει να γράφει τα όσα σκεφτόταν σε ένα ημερολόγιο δημόσιο -γιατί τον μη μετέχων ουκ απράγμων αλλ'αχρείων νομίζομεν- σήμερα˙ η σάλπιξ που περίμενε να ηχήσει βούιξε δυνάμενα στο τύμπανό του και μετά από ένα φρενιασμένο πάρτι θα καταλαγιάσει το ποντίκι του και θα αγγίξει με τις ρώγες των δακτύλων του το κιτρινιασμένο πληκτρολόγιό του!

Τετ Ιαν 03, 11:00:07 μμ

Elias said... [ 1 ]

Το blog

Ξαφνικά απόκτησα φωνή. Χρόνια άφωνος δυσκολεύομαι να τη χρησιμοποιήσω σωστά, δυσκολεύομαι να πω ξεκάθαρα αυτό που θέλω. Τόσα χρόνια είχα μάθει να ακούω, μόνο να ακούω και τώρα τόσοι και τόσοι ακούν και μένα. Η δουλειά μου είναι δύσκολη, ζηλιάρα, όλοι μέρα αγοράζω πουλάω παζαρεύω τιμές, μιλάω ξερά τεχνικά. Ξέρω όμως τώρα ότι όταν πάω σπίτι, αν έχω κουράγιο να ανοίξω το pc, κάποιοι θα είναι εκεί να με ακούσουν.

Συγνώμη για την καθυστέρηση του σχολίου.

Τετ Ιαν 03, 11:00:29 μμ

Zoros said... [ 1 ]

Η δικιά μου ιστορία είναι σύντομη και συνάμα πολύ περίεργη για τα δεδομένα μου:
Σε μια πολύ δύσκολη στιγμή φέτος το καλοκαίρι, ο πρώτος άνθρωπος που σκέφτηκα να γράψω ήταν μια φίλη που γνώρισα από το blog του Νίκου Δήμου!
Ακόμα δεν έχω καταλάβει πως μου βγήκε αυτό... Ένιωσα ότι μόνο εκείνη ήταν σε θέση να κατανοήσει την ψυχική μου κατάσταση και η αλήθεια είναι ότι με τα λόγια της με βοήθησε πολύ. Θα το θυμάμαι για πάντα και την ευχαριστώ πολύ...
Ο ορθολογιστής zoros ένιωσε την ανάγκη να επικοινωνήσει με έναν άνθρωπο που δεν έχει συναντήσει ποτέ δια ζώσης. Περίεργα πράγματα...

ΥΓ: Boss ελπίζω να δεχτείς το post μου, παρά την αργοπορία μου. Δούλευα μέχρι αργά και δεν προλάβαινα ούτε να φτύσω!

Τετ Ιαν 03, 11:12:52 μμ